Rejestracja

 

O kolejnej grupie która pojawiła się w roku 1982 na jarocińskim festiwali można z czystym sercem powiedzieć "Legenda". Mowa o pochodzącym z Torunia zespole Rejestracja.

Na początku lat osiemdziesiątych w Toruniu wśród grup grających muzykę nie koniecznie głównego nurtu działało dosyć sporo. Wokół studenckiego klubu "Odnowa" w tamtym czasie zgromadziła się spora grupa niebanalnych muzyków. Z "Odnową" kierowaną w tamtym czasie przez Waldemara Rudzieckiego mniej lub trochę bardziej związane były takie formacje jak Republika, Nowo Mowa, Bikini) oraz bohaterka tego tekstu Rejestracja

Rejestracja, początkowo występująca pod nazwą Rejestracja Przedpoborowa, powstała w 1980 roku, a ojcami założycielami (o ile tak można nazwać szesnastolatków – bo właśnie w tym wieku byli Tomasz Siatka uczeń klasy perkusji w szkole muzycznej i Lech Jarocki) byli:

• Sławomir "Sawana" Kapłunow (gitara basowa)

• Lech Jarocki (gitara)

• Tomasz "Siatka" Siata (perkusja)

Do pełnego składu chłopakom brakowało tylko wokalisty, więc spojrzeli w prawo, spojrzeli w lewo, zaciągnęli się papierosem i znaleźli. Do zespołu dołączył Grzegorz "Gelo" Sakerski który znał się z Siatką jeszcze z czasów podstawówki. Istotną rolę pełnił też w kapeli Paweł Kapłunow, przyjaciel zespołu, a zarazem brat basisty, który do 1984 roku zajmował się menadżerką. Muzyka Rejestracji stanowiła swoistą mieszankę punkrocka, hard core i nowej fali. Na początku działalności grupy można było usłyszeć elementy hard rocka wynikające z stylu gry Leszka Jarockiego. Z czasem muzycy stwierdzili że nazwa Rejestracja Przedpoborowa jest po prostu za długa i bardziej chwytliwa będzie jej skrócona wersja – Rejestracja.

Początkowo grupa tułała się po mieszkaniach muzyków, następnie próby przeniosły się do piekarni niejakiego Zióły, człowieka z Toruńskiej załogi, który odziedziczył w centrum miasta, na ulicy Mostowej kamienice, w której mieściła się piekarnia. Ostatecznie dzięki Waldemarowi Rudzieckiemu zespół przeniósł się do Dworu Artusa, a dokładnie do pomieszczeń klubu Od Nowa.

Pierwszy poważny koncert grupa zagrała w 1981 roku oczywiście w klubie Odnowa. W tym czasie miejsce Lecha Jarockiego zajął Zbigniew Cołobecki. W listopadzie tegoż samego roku Rejestracja pojawiła się na Drugim Toruńskim Przeglądzie Muzyki Nowofalowej gdzie zespół został bardzo przychylenie przyjęty przez publiczność zbierając jednocześnie pozytywne recenzje. Zaraz potem grupa zaczęła grać pierwsze koncerty wyjazdowe - głównie na Wybrzeżu. Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 roku Rejestracja jak wiele zespołów w tamtym czasie zawiesiła działalność.

Rejestracja powróciła w marcu 1982 roku jednak już bez Cołobeckiego który w międzyczasie utworzył grupę Bikini. Miejsce Cołobeckiego w rejestracji zajął Tomasz "Murek" Murawski. W ten sposób powstał najbardziej znany (klasyczny) skład zespołu. W tym okresie grupa występowała na terenie całego kraju zyskując coraz większe uznanie wśród fanów, a w muzyce zespołu pojawiły się elementy hardcoru. Najważniejszy występ grupy w roku 1982 to udział w festiwalu w Jarocinie. Fragment tego występu został utrwalony w reportażu Pawła Karpińskiego Jarocin '82. We wrześniu 1982 roku muzycy z Torunia nagrali kilka utworów w studiu Radia Studenckiego "Klub Morski" przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Nagrania te były później rozprowadzane w formie kasety zatytułowanej Kontrola na koncertach grupy.

Rok 1983 to przede wszystkim występ Rejestracji w Festiwalu Nowej Fali w "Od Nowie", występ na Festiwalu w Jarocinie na głównej scenie oraz udział w filmie Pawła Karpińskiego To Tylko Rock, na potrzeby którego muzycy z Torunia nagrali utwór Wariat(utwór ten znalazł się na wydanej w 1987 roku przez niemiecką wytwórnię eMpTy Records kompilacji Tour de Farce Vol. 2).W Jarocinie Tomek Siatka został wybrany najlepszym punk rockowym perkusistą a zespól otrzymał wyróżnienie.

Jeden z utworów Rejestracji – "Dziecko" pojawił się na wydanej we Francji składance zawierającej utwory kapel z różnych stron świata, oprócz muzyków z Torunia można było tam usłyszeć na przykład zespół z Kolumbii.

W tym czasie teksty śpiewane przez Rejestrację stały się antysystemowe, krytykowały przemoc, militaryzm i system polityczny. Cezura z uporem maniaka ingerowała w teksty zespołu jednak często na koncertach można było je usłyszeć w oryginalnej wersji. Oprócz zbuntowanych tekstów zespół szokował także swoim wyglądem: malowane spodnie i koszulki, farbowane postawione włosy, skóry, ćwieki, kolczatki, w uszach kolczyki były powodem nieprzyjemności zarówno w szkole, jak i na ulicy.

W 1983 roku zespół nieoczekiwanie otrzymał też propozycję nagrania płyty. Rejestracja miała wystąpić razem z Republiką, od tego jak grupa wypadnie uzależnione było podpisanie umowy, niestety wszyscy muzycy wylądowali w szpitalu chorzy na żółtaczkę (co miało związek z romansem muzyków z narkotykami) i do podpisania umowy a co za tym idzie nagrania płyty nie doszło. W tym czasie grupa przeżywała kryzys – pojawiły się narkotyki (szczególnie Sawana i Gelo zatracili się w prochach), muzycy nie przychodzili na próby, olewali muzykę, bo mieli skłonności do czegoś innego i w konsekwencji po odejściu Tomka Siatki (zasilił skład Bikini) w roku 1984, na rok zawiesiła działalność.

W roku 1985 Tomasz Siatka, Grzegorz Sakerski i Tomasz Murawski postanowili reaktywować grupę. Skład uzupełnił nowy basista Leszek "Kulka" Zawrot. W nowym składzie Rejestracja zagrała na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie oraz na warszawskim Róbrege. Po występie w Jarocinie zespół nagrał dwa utwory Numer 1125 oraz Wszystko można otoczyć mgłą które w roku 1987 ukazały się na wydanej przez Tonpress składance Jak punk to punk. W tym samym czasie wśród fanów grupy zaczął krążyć bootleg Już nie ma nic!.

W roku 1986 Grzegorza Sakerskiego ze składu Rejestracji wyeliminowały kłopoty z prawem ( na jakiś czas trafił do więzienia), Zastąpił Mirek "Gonzo" Zacharski, a Rejestracja pojawiła się na "Pierwszym Zlocie Młodzieży Cynicznej Ery Atomowej" w gdyńskim klubie Kolejarz obok takich zespołów jak: Bielizna, Formacja Nieżywych Schabuff czy Róże Europy.

Rok później Mirek Zacharski i Leszek Zawrot opuścili zespół, a Siarka i Murawski zdecydowali się zakończyć działalność grupy i spróbować szczęścia za granicą. W tym czasie pojawił się film dokumentalny „Rejestracja” zrealizowany przez Łukasza Karwowskiego. Niestety nie zdobył on uznania zarówno wśród członków zespołu jak i fanów którzy zarzucali mu tendencyjność i przekłamania.

W 1990 roku po przedawkowaniu zmarł w wyniku przedawkowania Sławek Sawana Kapłunow.

Kolejna reaktywacja grupy nastąpiła w 1995 roku. Do starych muzyków zespołu Mirka Zacharskiego, Tomka Murawskiego i Tomka Siatki dołączył basista Bartek Lewandowski. Panowie nagrali kilka nowych utworów w gdyńskim studiu "Modern Sound", które zostały wydane się na kasecie Z innego punktu widzenia. Materiał ten jednak nie wzbudził zachwytu dawnych fanów zespołu, ani też nie przysporzył grupie nowych zwolenników. Rejestracja ponownie zniknęła ze sceny.

W roku 1998 na rynku pojawiła się kaseta Rejestracji Zaśpiewajmy poległym żołnierzom. Na tym wydawnictwie znalazł się materiał nagrany w "Klubie Morskim" w 1982 roku, na próbie w klubie "Od Nowa" w 1983 roku oraz nagrania z toruńskiego koncertu (znanego wcześniej z bootlegu "Już nie ma nic!") z 1985 roku. W tym samym czasie ukazała się również płyta Tribute to Rejestracja, która powstała z inicjatywy muzyków zespołów: Reżim i 1125.

Dobre przyjęcie obu tych wydawnictw było impulsem do kolejnej reaktywacji zespołu. Grupa w składzie:

• Tomasz Siatka (perkusja)

• Grzegorz Sakerski (wokal)

• Tomasz Murawski (gitara)

uzupełniona przez basistę Piotr "Warszesa" Warszewskiego pierwszy od lat koncert zagrała z okazji 40–lecia klubu "Od Nowa" w Toruniu. Następnie zespół można było usłyszeć w „Art Cafe” i „Rycerskiej” w Toruniu a kilka tygodni później w Poznaniu w klubie „Eskulap” gdzie Rejestracja zagrała razem z U.K.Subs.

Rok 1999 to przede wszystkim plany grupy dotyczące wydania pierwszej studyjnej płyty. Muzycy dokonali nawet nagrań na planowane wydawnictwo, jednak nic z tego nie wyszło (część materiału ukazała się jako bonus dołączony do płyty Uwolnij się wydanej przez Noise Annoys w 2009).

Menadżerem zespołu w tym czasie był basista Abaddon Tomasz „Lutek” Frost , który oprócz sesji w Spaart Studio w Boguchwale, załatwił grupie nagranie teledysku do utworu „Święta wojna” Prace nad videoclipem rozpoczęły się w czerwcu 1999 roku jednak nigdy nie zostały ukończone..

Rok 2000 to dla Rejestracji przede wszystkim koncerty między innymi w trakcie Punkowej Orkiestrze Świątecznej Pomocy (w Krakowie) i ten najważniejszy wspólny z legendą brytyjskiego punk rocka grupą U.K. Subs w Toruniu . Materiał z tego koncertu został zarejestrowany i wydany przez. „Live” przez Koch/Black Bottle Records w styczniu 2001 roku. Niestety rok 2000 to również rok kolejnego zawieszenia działalności rozczarowanego brakiem płyty (Live ukazało się dopiero w 2001 roku) zespołu, nie bez znaczenia były też zdrowotne problemy Gela.

Kolejny raz Rejestracja odrodziła się w znacznie odmłodzonym i poszerzonym składzie w 2008 roku. Zespół w składzie:

• Grzegorz Sakerski (wokal),

• Tomasz Siatka (perkusja),

• Tomasz "Tomula" Makaruk (gitara)

• Marcin "Gashkes" Gaszkowski (bas)

• Maciej "Gregas" Gregorczyk (gitara)

pierwszy raz pojawił się na scenie ponownie na jubileuszu klubu "Od Nowa" , tym razem Rejestracja zagrała u boku Good Old Days i Dezertera okazji 30–lecia szacownego jubilata .

Na początku 2009 roku Rejestracja nagrała w Black Bottle Studio materiał na swój pierwszy pełnoprawny (tak to nie pomyłka prawie 30 lat od powstania grupy) album studyjny. Płyta ukazała się w maju 2009 roku i nosiła tytuł Uwolnij się. 8 października tego samego roku grupa zagrała koncert w toruńskim "Hard Rock Pub Pamela", który został nagrany i wydany w roku następnym jako Live HRPP – 8.10.2009

Rok 2010 to kolejne zmiany personalne. Zespół opuścili Marcin "Gashkes" Gaszkowski oraz Tomasz "Tomula" Makaruk, a w składzie pojawił się nowy basista Maciej "Maciuch" Gryszka.

Kolejne lata dla Rejestracji to przede wszystkim koncerty. W 2011 roku zespół można było usłyszeć na festiwalu Rock na Bagnie. Materiał z tego koncertu w niewielkiej ilości zespól wydał we własnym zakresie pod tytułem Historia z Bagien 2011.

W roku 2014 na rynku pojawiła się Ep-ka grupy zawierająca pięć nowych utworów w wersji koncertowej pochodzących z jednego z koncertów w HRP Pamela, a pod koniec tego roku w sklepach pojawiła się na rynku nowa płyta Rejestracji – Szkoda Słów, płyta dostępna była też dla prenumeratorów czasopisma "Tatuaż – Ciało i Sztuka"

W roku 2018 roku na rynku pojawiła się płytka Nocy Zło, a rok później zawierająca nagrania z Jarocina z 1983 roku, wydany przez Toronto Records album zatytułowany rejestracja Rejestracja

Rejestracje nadal można usłyszeć raz częściej raz rzadziej, ale jednak można. Legenda nie umiera.

• Ostatni znany mi skład grupy to:

• Grzegorz "Gelo" Sakerski (wokal)

• Tomasz "Siata" Siatka (perkusja)

• Maciej "Gregas" Gregorczyk (gitara)

• Maciej "Maciuch" Gryszka (bas)

Dyskografia:

• Kontrola (1982)

• Darmowe wczasy (1983)

• Już nie ma nic! (1986)

• Z innego punktu widzenia (1995)

• Live (2001)

• Uwolnij się (2009)

• Live HRPP – 8.10.2009 (2010)

• Historia z Bagien 2011 (2012)

• Szkoda Słów (2014)

• Nocy zło (2018)

• Rejestracja (2019)

Acapulco

Fakt, że Jarocin co roku latem gościł młodych ludzi zarówno grających nową muzykę jak i tych którzy przemierzali kraj by tej muzyki posłuchać, musiał zaowocować tym, że również młodzi mieszkańcy Jarocina chwycili za co kto miał pod ręką by grać. Pisałem już grupach Syjon i Obrazy Nieba teraz czas na kolejny pochodzący z Jarocina grającą grupę Acapulco

Zespół powstał w 1986 roku - oczywiście w lipcu. Założycielami byli:

• Soso (wokal)

• Fura (gitara)

• Savana

• Waldi (akordeon) którego później można było usłyszeć w Obrazach Nieba

Już w sierpniu tego samego roku znalazła się wśród laureatów festiwalu w Jarocinie. Dla muzyków z Jarocina wszystko toczyło się bardzo szybko debiutancka kaseta zespołu Kim Ty Jesteś ukazała się w październiku 1986 roku. Na kasecie pojawił się nowy muzyk – klarnecista Czternastek (nie mylić z Cezarym Czternastkiem z Easy Rider). Promocją zajął się Jan „Wilku’ Wilczewski, reprezentujący Studio Ultimatum. Wszystko szło ku dobremu i oczywiście jak często w tamtych czasach o chłopaków z Jarocina u pomniała się armia. W kamasze poszedł Soso. Gdy Soso wiernie służył ojczyźnie. Pozostali członkowie zespołu koncertowali między innymi zostając laureatem festiwalu Rock Na Około Roku w Toruniu. W 1987 roku ponownie zagrało na festiwalu w swym rodzinnym mieście. Po wyjściu z wojska Soso nie wrócił do zespołu jego miejsce zajął śpiewający perkusista Rudy, zespół zasilił również basista Łysy. W 1989 roku ukazała się kaseta zespołu Beer & Fire. Podobno jeszcze w 1990 roku Acapulco pojawiło się w Studiu Izabellin pod Warszawą. Waldi wypłynął jako członek grupy a może nawet lider grupy Obrazy Nieba i to tyle co wiem o zespole. Kto da więcej. Chętnie poczytam.

The Stranglers - Aural Sculpture

 

Dziś grupa przez wielu kojarzona z takimi utworami Always The Sun, Golden Brown czy Strange Little Girl - przyjemnymi aczkolwiek w żaden sposób nie pasującymi do kapeli nazywanej punkrockową. Mowa oczywiście o brytyjskiej grupie The Stranglers.

Dusiciele urodzili się dokładnie 11 września 1974 w Guildford w hrabstwie Surrey. Pierwszy skład grupy to:

• Hugh Cornwell (gitara i wokal)

• Hans Warmling (gitary i klawisze)

• Jean-Jacques Burnel (bas)

• Jet Black (perkusja)

Przed powstaniem The Stranglers Panowie parali się zupełnie innymi gatunkami muzyki Hugh Cornwell poruszał się w okolicach bluesa grając w grupie Johnny Sox najpierw w Szwecji a później w Wielkiej Brytanii, Jet Black grywał jazz , Jean-Jacques Burnel jako wykształcony gitarzysta klasyczny miał okazję występować z orkiestrami symfonicznymi. Na początku swej działalności zespół występował pod nazwą The Guildford Stranglers szybko jednak skrócili swą nazwę do The Stranglers.

Początkowo grupa grała mroczną rockową muzykę z pogranicza psychodelii i cold wave koncertując w okolicznych pubach. Z czasem jednak muzyków z Guildford fascynować zaczęła muzyka punkrockowa której jednak nadali własny charakter używając w swym instrumentarium syntezatora. Szufladka z napisem Punk okazała się jednak dla muzyków z Guildford za ciasna. Muzyka grana przez The Stranglers jest w zasadzie zmienna i niedefiniowalna – wymyka się jak i sami muzycy wszelkim próbą klasyfikacji, pomimo tego zespół powoli zyskiwał coraz większe grono fanów.

Na przełomie lat 1975 i 1976 roku The Stranglers zdecydowali się na wydrukowanie kontrowersyjnego plakatu promocyjnego który przedstawiający zakrwawioną ofiarę dusiciela z Bostonu. Plakat ten narobił muzykom z Guildford sporo kłopotów – został uznany za „w złym guście”. Przeciwko The Stranglers sprzysięgli się wszyscy zarówno oficjalna prasa jak i redaktorzy niezależnych pisemek, Koncerty kończyły się zazwyczaj awanturami. Nieraz zdarzało się, że muzycy musieli opuszczać scenę, gdyż w ich kierunku leciały przeróżne przedmioty. Taka sytuacja spowodował niechęć właścicieli klubów i sal koncertowych do zapraszania grupy, której występ mógł skutkować stratami materialnymi. Rok 1976 to pierwsza zmiana w składzie zespołu Warmlinga który ewidentnie nadawał na innych falach niż pozostali trzej panowie zastąpił Dave Greenfield (odpowiedział na ogłoszenie w Melody Maker ) który wcześniej zabawiał żołnierzy w bazach wojskowych w Niemczech, wykonując popularne melodie. Pierwszym znaczącym wydarzeniem w historii zespołu były wspólne występy (jako support) z The Ramones i Patti Smith podczas ich brytyjskiej trasy. W tym mniej więcej czasie miała miejsce bójka między Burnelem a Paulem Simononem z The Clash. Po tym wydarzeniu całe punkowe środowisko wzięło stronę The Clash przeciwko The Stranglers (jakby niechęć pismaków muzycznych nie wystarczyła). Kapela z Guildford została wykluczona z środowiska. Burnel z przyjaciółmi nie bardzo się tym przejęli. Jean-Jacques Burnel w wywiadzie dla Top Guitar (którego autorem jest Jakub Milszewski) stwierdził „ Nie przejąłem się tym za bardzo, bo okej, z jednej strony straciliśmy przyjaciół, ale z drugiej, mogliśmy się rozwijać odseparowani od reszty, po swojemu. Staliśmy się wtedy kompletnie niezależni” ( te słowa to moim zdaniem kwintesencja muzycznej filozofii The Stranglers – niezależność muzyczna to znak firmowy zespołu). W 1976 roku The Stranglers zagrali prawie dwieście koncertów, głównie w okolicach Londynu próbując, w ten sposób, przebić się na rodzimym nie najlepiej nastawionym do zespołu rynku muzycznym. I udało się - 17 grudnia 1976 roku The Stranglers podpisali kontrakt z United Artists. W roku 1977 ukazały się dwie pierwsze płyty muzyków z Guildford. Nagrana w styczniu i w lutym w Londynie Rattus Norvegicus oraz zrealizowany w lipcu a wydany w grudniu album No More Herose. Pierwsza płyta zespołu doskonale poradziła sobie w Wielkiej Brytanii docierając do czwartej pozycji na liście UK Albums Chart publikującej najlepiej sprzedające się albumy, sukces ten jednak przebił album No More Herose docierając do drugiego miejsca tej listy. Po ukazaniu się Rattus Norvegicus muzykę The Stranglers próbowano porównywać z twórczością The Doors - grupa używała podobnego instrumentarium ja muzycy z Los Angeles, podobnie brzmiały też klawisze Greenfielda. Pierwszego września 1977 roku The Stranglers ruszyli w trasę po całej Wielkiej Brytanii. Rok później ukazał się trzeci studyjny album The Stranglers Black and White który tak jak i poprzedni pojawił się na drugim miejscu listy UK Albums Chart. Dusiciele triumfowali. Pomimo dobrego przyjęcia wśród fanów trzy pierwsze albumy zespołu zawierające muzykę nie do końca dającą się wsadzić do szuflady z napisem „Punk” nie uzyskały aprobaty wśród części tak zwanych „fachowców”. Ponadto od dawna nie iskrzyło pomiędzy zespołem a dziennikarzami muzycznymi. The Stranglers po prostu nie byli lubiani przez muzyczną prasę, a i muzycy nie darzyli dziennikarzy gorącym uczuciem, czego nie raz nie omieszkali okazać. Mimo powściągliwych reakcji recenzentów na muzykę The Stranglers rosło grono zwolenników zespołu. W końcu pojawiła wydana w 1979 płyta The Raven, przez wielu uważana za przejściową między punkiem a łagodniejszym graniem. Album dotarł do czwartego miejsca brytyjskiego notowania albumów - UK Albums Chart, wtedy też krytycy zaczęli również doceniać wcześniejsze wydawnictwa Dusicieli. Wydanie The Raven zbiegło się w czasie z opublikowaniem dwóch płyt sygnowanych indywidualnie przez, członków zespołu. Na rynku pojawiły się solowy album Burnela Euroman Cometh oraz zainspirowany klasycznym filmem grozy Friedricha Wilhelma Murnaua z 1922 roku Nosferatu Cornwella nagrany wspólnie z Robertem Williamsem. Rok 1979 to również wielkie tournee w czasie którego zespół można było zobaczyć w Europie, Ameryce Północnej, Japonii i Australii. W roku 1981 na rynku pojawił się koncepcyjny album poświęcony religii i cywilizacjom pozaziemskim - The Gospel According To The Meninblack. Tej mieszanki nie wytrzymała część fanów odwracając się od zespołu. Jednak już kolejna płyta wydana w tym sam samym roku La Folie, pomimo że stanowiła zwrot w twórczości zespołu w kierunku bardziej komercyjnym, przywróciła grupie należnej jej miejsce, a pochodzący z tej płyty utwór Golden Brown dotarł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście najlepiej sprzedawanych singli. Mniej więcej w tym samym okresie zespól nagrał kolejny wielki wielki przebój Strange Little Girl – 7 miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli w Wielkiej Brytanii. W roku 1983 na rynku pojawiło się kolejne wydawnictwo firmowane przez The Stranglers, stanowiąca kontynuację kierunku wyznaczonego przez La Folie płyta Feline. . Album ten dotarł do czwartego miejsca na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. The Stranglers znów byli na fali. Kolejny rok to kolejny dobrze przyjęty przez fanów album grupy Aural Sculpture. Dwa lat później na rynku pojawiło się już dziewiąte wydawnictwo The Stranglers – Dreamtime. Na tej płytce duże znaczenie odegrały instrumenty dęte (czy to dobrze zdecydujcie sami – moim zdaniem nie koniecznie). W 1990 roku zespół opuścił Hugh Cornwell a jego miejsce zajął John Ellis. Ta zmiana wpłynęła w sposób dosyć widoczny na formę zespołu. Kilka następnych albumów (10, Stranglers in the Night, About Time, Written in Red, Coup de Grace) okazało się znacznie słabszych od poprzednich. W roku 2000, po dziesięciu latach wspólnego grania zespół opuścił John Ellis, a skład zespołu uzupełnił Baz Warne. W roku 2004 ukazał się, nakładem wydawnictwa Roadrunner Records piętnasty studyjny album grupy Norfolk Coast wydawnictwem tym Brunel i jego koledzy udowodnili, że nadal są w bardzo dobrej formie. Potwierdzając to zresztą dwa lata później płytą Suite XVI.

Trzydzieści lat po wydaniu dwóch pierwszych albumów The Stranglers w londyńskim The Roundhouse zagrali koncert złożony głównie z kawałków z tych dwóch legendarnych wydawnictw. Przyjęcie przez fanów było tak entuzjastyczne, że na rynku pojawiła się płyta zawierająca materiał z tego koncertu zatytułowana Rattus At The Roundhouse. Live In London, Dusiciele udowodnili, że mimo upływu lat są w doskonałej formie a ich muzyka nadal poraża energią. W 2008 The Stranglers pojawili się w Polsce grając na organizowanym przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy Przystanku Woodstock. Siedemnasty studyjny album The Stranglers ukazał się w 2012 roku i nosił tytuł Gigants. Album zajął 48 miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. W roku 2014 z okazji czterdziestolecia The Stranglers na rynku pojawił się box: Giants And Gems: An Album Collection zawierający 11 albumów grupy. W czerwcu 2018 zespół pojawił się na Tauron Life Festivalu w Oświęcimiu. Mamy rok 2020 a The Stranglers wciąż grają. Mam Nadzieję, że jeszcze długo będą cieszyć nas dźwięki grane przez muzyków tej nie szablonowej grupy i to pomimo tego, że 3 maja opuścił nas niestety Dave Greenfield (45 lat grania z Dusicielami).

Dyskografia

Albumy studyjne

• Rattus Norvegicus (1977)

• No More Heroes (1977)

• Black and White (1978)

• The Raven (1979)

• The Gospel According to the Meninblack (1981)

• La Folie (1981)

• Feline (1983)

• Aural Sculpture (1984)

• Dreamtime (1986)

• 10 (1990)

• Stranglers in the Night (1992)

• About Time (1995)

• Written in Red (1997)

• Coup de Grace (1998)

• Norfolk Coast (2004)

• Suite XVI (2006)

• Giants (2012)

Albumy koncertowe

• Live (X Cert) (1979)

• The Stranglers & Friends Live in Concert (1980)

• All Live and All of the Night (1988)

• Live at the Hope and Anchor (1992)

• The Early Years '74 '75 '76 Rare Live and Unreleased (1992)

• Saturday Night, Sunday Morning (1993)

• Death And Night And Blood (1994)

• Access All Areas (1996)

• Friday the Thirteenth (1997)

• Live at the Hammersmith Odeon '81 (1998)

• 5 Live 01 (2001)

• Live at the Apollo (2003)

• Apollo Revisited (2003)

• Coast to Coast: Live on Tour (2006)

• Acoustic Set Convention 2011 Live (2012)

• Acoustic in Brugge (2012)

Teraz o samej płycie

Aural Sculpture – ósmy studyjny album zespołu The Stranglers, wydany w 1984 roku, nakładem wydawnictwa Epic Records. Na rynku ukazał się w listopadzie. Producentem płyty był Laurie Latham. Album zajął 14. miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. Ta płyta to kolejna zmiana wizerunku grupy która nieśpiesznie przemierza drogę od punka, poprzez nową falę ku muzyce pop w ambitniejszej stranglerowskiej wersji. Na płytce nie zabrakło również motywów zaczerpniętych z muzyki soul, znalazło się tu miejsce również dla instrumentów dętych, fortepianu i wibrafonu.

Płytkę rozpoczyna pulsujący nowofalowy zabarwiony soulem Ice Queen. Drugi w kolejności Skin Deep to nadal starzy dobrzy Dusiciele jednak gdzieś w tle zaczyna pobrzmiewać pop. Podobnie sprawy się mają w trzecim utworze Let Me Down Easy, oraz kolejnym rytmicznym z świdrującą gitarką No Mercy. Pierwszą stronę kończy spokojny North Wind. Druga strona to na początek Uptown z agresywnie brzmiącą gitarą i charakterystycznym wokalem Cornwella. Później jest znacznie łagodniej. Drugi utwór to Punch & Judy z przyjemnie brzmiącymi fortepianem oraz saksofonem. Trzeci to Spain z melorecytacją Carmen Franco: „Proszę Boga, aby wszystkie dzieci na świecie nie znały cierpień i smutków, jakie mają dzieci, które wciąż znajdują się w mocy wrogów mojego kraju. Życzę wszystkim hiszpańskim dzieciom szczęśliwego domu z miłością i zabawkami. Dlatego przesyłam buziak wszystkim dzieciom na świecie.” Dalej nadal jest spokojnie kolejno brzmią Laughing, Souls z jeszcze bardziej łagodzącym brzmienie kobiecym chórkiem w tle. A na koniec Mad Hatter rytmiczny kawałek pachnący rock'n'rolem z dęciakami zbliżonymi do tych z Dead End Street The Kinks, może to tylko moje wrażenie ale klimat podobny. Podsumowując Aural Sculpture to płytka dziwna, nieoczywista ale i ciekawa.

 

 

Variété (ciąg dalszy)

Tworzę ten blog od roku 2013. Staram się względnie rzetelnie i kompletnie opisać historię i twórczość wybranych artystów. Jednak są muzycy którzy ciągle dopisują karty do swej historii, którzy ciągle obdarowują nas nową muzyką. Postanowiłem więc w takiej sytuacji uzupełnić moje wcześniejsze teksty.

Na początek Variété. O tej pochodzącej z Bydgoszczy grupie pisałem we wrześniu 2013 r. Kończąc historię zespołu na wydanym w 2008 roku przez Kuka Records albumie Zapach wyjścia. (poprzedni tekst znadziecie tutaj: Variété). A teraz czas na ciąg dalszy historii. Po wydaniu Zapachu wyjścia

W roku 2011 Variété tworzyli

• Grzegorz Kazimierczak (wokal, klawisze)
• Marek Maciejewski (gitara)
• Marcin Karnowski (perkusja – wcześnij grywający w 3moonboys i George Dorn Screams)

W tym składzie Panowie wydali siódmą płytę w dyskografi zespołu wydaną w 2013 roku nakładem 2-47 Records Piosenki kolonistów. Gościnie w utworze Kim z Variété zaśpiewała Magda Powalisz

Po wydaniu płyty do grupy dołączyli klawiszowiec Bartek Gasiul i basista Grzegorz Korybalski.

Kolejny ważny rok Variété to rok 2015. W tym roku powstał spektakl z udziałem zespołu" Bal, czyli wieczór zapoznawczy, gra zespół Variété. Było to alternatywne widowisko baletowe w reżyserii Jacka Gębury z plejadą polskich aktorów tańca oraz muzyką Variété graną przez zespół na żywo. Premiera spektaklu odbyła się w marcu 2015 roku w Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu, podczas 36 Przeglądu Piosenki Aktorskiej. W tym samym roku ukazała się płyta PPA Wrocław 2015 która jest rejestracją tego wydarzenia.

W roku 2017 roku ukazał się kolejny album studyjny wydany przez wydawnictwo Agora zatytułowany Nie wiem.

Uzupełnienie dyskografi

• Piosenki kolonistów (2013)
• PPA Wrocław 2015 – CD (2015)
• Nie wiem – CD (2017)

Meness

Dziś grupa która na polskiej scenie muzycznej powinna odcisnąć znacznie mocniejsze piętno niż, odcisnęła. Grupa która mogła znaleźć się w pierwszej lidzie polskiego rocka. Grupa z której wyszedł basista legendy światowego rocka – zespołu Scorpions mowa o krakowskiej formacji Meness.

Mennes powstał na przełomie lat 1981/1982. Grupę założyli panowie którzy kontynuowali swoją edukację na krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej.

• Maciek Śliwiński (gitara, wokal)
• Jacek Ciuba (bas)
• Waldek Krupiński (gitara)
• Marek Cichoń (perkusja)

Głównym inicjatorem jak i tym którym dał nazwę grupie był Maciek Śliwiński. Nazwa grupy to imię jednego z głównych bogów w bałtyjskich mitach nieba: Meness - Księżyc. Muzycy swoje miejsce na ziemi znaleźli w jednym z wielu krakowskich klubów studenckich "Zaścianek". Od początku swego istnienie grupa zaskarbiła sobie serca publiczności grając przede wszystkim koncerty w Krakowie i jego najbliższych okolicach. Z większych imprez muzycy Meness odwiedzili w 1982 roku Rock na Pojezierzu (późniejszy Muzyczny Camping w Brodnicy) gdzie wśród zespołów konkursowych zajęli trzecie miejsce, krakowski Open Rock którego grupa Meness została zwycięzcą, no i oczywiście III Ogólnopolski Przegląd Muzyki Młodej Generacji Jarocin'82 gdzie zespół wypadł lepiej niż poprawnie zajmując w konkursie trzecie miejsce. Po Jarocinie kariera Meness znacznie przyśpieszyła. Utwory grupy pojawiły się na antenie radiowej Trójki. Koniec roku 1982 to wspólna trasa Meness z Lady Pank, Natomiast rok 1983 zespól rozpoczął trasą u boku Turbo. Meness pojawił się również na festiwalu Rock nad Bałtykiem oraz ponownie wyruszył w trasę tym razem z Lombardem. Meness nagrał dwa teledyski dla Telewizyjnej Listy Przebojów i Programu 2 TVP oraz singla dla Tonpressu zawierającego utwory Nieprawdziwe słowa oraz Trzeba dalej jakoś żyć. Podobno w 1986 roku grupa zrealizowała również materiał na płytę długogrającą dla Klubu Płytowego Razem jednak płyta taka nigdy się nie ukazała. Z czasem kariera grupy znacznie zwolniła. Grupa coraz rzadziej pojawiała się na dużych imprezach błąkając się po polskiej scenie do roku 1990 roku by w końcu w roku 1990 zniknąć z niej na dobre.

Pomimo, że Meness mimo sporego potencjału nie zajął należnego zespołowi miejsca na polskiej scenie muzyczne, to jednak odcisnął na niej swoje piętno. Przez zespół przewinęli się tacy muzycy jak:

• grający na basie Paweł Mąciwoda pojawiający się później w takich formacjach jak Dupą, Pudelsi, TSA, Walk Away, Złe Psy by w końcu zakotwiczyć od 2003 w legendzie, światowego mocnego grania grupie Scorpions;
• perkusista Alan Baster grający później w Turbo i Bajmie;
• grający również na perkusji, nieżyjący już niestety Grzegorz Sznajder współpracujący z takimi formacjami jak Dżem, Chłopcy z Placu Broni, Homo Twist czy Pod Budą;
• Bogusz Rutkiweicz basista grupy Turbo współpracujący też z takimi zespołami jak Kierowca Bombowca, Aion czy Black Cat;
• Jarek Rostkowski udzielający się wokalnie w Grupie Rezerwat;
• Przemek Stopa którego gitarę można było usłyszeć na płycie Kory i Pudelsów Bela Pupa

W roku 2009 pojawiła się grupa o nazwie Meness ale czy można to nazwać reaktywacją zespołu nie jestem przekonany ze starego składu w nowej formacji pojawił się tylko Maciek Śliwiński do którego dołączyli Szczodry (wokal), Tomek Futro (bas), Mateusz Tokarczyk (gitara). W roku 2011 Szczodrego zastąpiła Joanna Pańszczyk.

Ostatni znany mi skład reaktywowanego zespołu to;

• Maciek Śliwiński (gitara)
• Tomek Futro (bas)
• Jakub Marduła (perkusja)
• Joanna Pańszczyk (wokal)

Dyskografia:

• S-543 Singiel Nieprawdziwe słowa / Trzeba dalej jakoś żyć (1985)

Kwadrans

Kolejny uczestnik konkursu na jarocińskim festiwalu w 1982 roku to pochodząca z Malborka Grupa Kwadrans.

Z notatki zamieszczonej w folderze można dowiedzieć się że grupa występuje w składzie:

Artur Węglowski (gitara)

Andrzej Kurcinkowski (gitara)

Piotr Kuchenbecker (klawisze)

Waldemar Ladniak (bas)

Mirosław Jankowski (perkusja)

Swoje miejsce do prób muzycy z Malborka znaleźli w Miejskim Domu Kultury.

Grupa dosyć dobrze była znana sympatykom muzyki rockowej z północnej Polski gdzie koncertowała dość często, między innymi z zespołami Cytrus i Zjednoczone Siły Natury Mech. Kwadrans pojawiał się również na regionalny przeglądach i konkursach niejednokrotne zostając ich laureatem. Zespół ma za sobą również sesje nagraniową w Rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku. Kilka utworów grupy pojawiło się w programie czwartym polskiego radia. W roku 1982zespół pojawił się na festiwalu w Jarocinie. I to wszystko co udało mi się zabrać na temat tej formacji. Nie wiem nawet kiedy muzycy z Malborka zeszli ze sceny. Jeśli ktoś by był w stanie uzupełnić wiadomości to chętnie posłucham lub poczytam.

FBT

W roku 1982 w Jarocinie pojawiło się więcej w porównaniu z latami wcześniejszymi zespołów grających nową muzykę (punk, nowa fala) nadal dominowała jednak klasyczna wersja rocka i heavy metalu. Nie zabrakło też kapel czerpiących pełnymi garściami z tradycji bluesowej. A wiadoma jak blues w Polsce to przede wszystkim Śląsk. I właśnie ze Śląska, a dokładnie z Tychów pochodzi kapela o której chciałem dziś napisać – grupa FBT

Założycielem grupy FBT był niewidomy wokalista i gitarzysta Andrzej Zielinski (nie mylić ze znanym ze Skaldów jednym z braci Zielińskich). Andrzej kilkakrotnie próbował stworzyć zespół jednak zawsze coś stawało na przeszkodzie, a to brak zaplecze technicznego, a to kłopoty ze składem czy też nadambitny instruktor z Domu Kultury próbujący narzucić zespołowi swoją wizję muzyki. W końcu w połowie 1981 roku zespól znalazł nie wtrącającego się w repertuar patrona – Miejski Dom Kultury „Tęcza” w Tychach, miejsce do prób no i ustabilizowała się skład grupy. Od sierpnia 1981 roku zespól grał w składzie:

• Andrzej Zieliński (gitara, wokal)
• Janusz Żydek (perkusja)
• Andrzej Furczyk (bas)
• Bogdan Żurek (gitara)
• John Szczepanek (klawisze)

FTB prezentowało się z dużym powodzeniem głównie lokalnej publiczności by w końcu w sierpniu 1982 roku wypłynąć na szersze wody podczas III Ogólnopolskiego Przeglądu Muzyki Młodej Generacji Jarocin’82. W roku 1983 zespół można było usłyszeć na katowickiej Rawie Blues oraz drugiej edycji festiwalu „Rock na Pojezierzu” gdzie grupa została wyróżniona. W tym samym roku dokonała nagrania sześciu utworów które nie doczekały się jednak publikacji. Pod koniec 1984 roku nastąpiły spore przetasowania w składzie grupy – z zespołu odeszli Janusz Żydek oraz Bogdan Żurek, a skład uzupełnili gitarzysta Janusz Ryś, grający na gitarze akustycznej Krystian Piątek, a za bębnami zasiadł Zbigniew Ulman . W tym składzie grupa FBT koncertowa jeszcze przez jakiś czas by w końcu w roku 1985 ostatecznie zejść ze sceny.

Po rozwiązaniu FBT Andrzej Zieliński okazyjnie grywał jako muzyk sesyjny w Katowickiej rozgłosci polskiego radia z czołówką polskich bluesmenów, by w roku 1995 wrócić na scenę z formacją Zieliński Blues Band, a od 2000 roku jest główną postacią grupy Nadar Blues Band