The Stranglers - Aural Sculpture

 

Dziś grupa przez wielu kojarzona z takimi utworami Always The Sun, Golden Brown czy Strange Little Girl - przyjemnymi aczkolwiek w żaden sposób nie pasującymi do kapeli nazywanej punkrockową. Mowa oczywiście o brytyjskiej grupie The Stranglers.

Dusiciele urodzili się dokładnie 11 września 1974 w Guildford w hrabstwie Surrey. Pierwszy skład grupy to:

• Hugh Cornwell (gitara i wokal)

• Hans Warmling (gitary i klawisze)

• Jean-Jacques Burnel (bas)

• Jet Black (perkusja)

Przed powstaniem The Stranglers Panowie parali się zupełnie innymi gatunkami muzyki Hugh Cornwell poruszał się w okolicach bluesa grając w grupie Johnny Sox najpierw w Szwecji a później w Wielkiej Brytanii, Jet Black grywał jazz , Jean-Jacques Burnel jako wykształcony gitarzysta klasyczny miał okazję występować z orkiestrami symfonicznymi. Na początku swej działalności zespół występował pod nazwą The Guildford Stranglers szybko jednak skrócili swą nazwę do The Stranglers.

Początkowo grupa grała mroczną rockową muzykę z pogranicza psychodelii i cold wave koncertując w okolicznych pubach. Z czasem jednak muzyków z Guildford fascynować zaczęła muzyka punkrockowa której jednak nadali własny charakter używając w swym instrumentarium syntezatora. Szufladka z napisem Punk okazała się jednak dla muzyków z Guildford za ciasna. Muzyka grana przez The Stranglers jest w zasadzie zmienna i niedefiniowalna – wymyka się jak i sami muzycy wszelkim próbą klasyfikacji, pomimo tego zespół powoli zyskiwał coraz większe grono fanów.

Na przełomie lat 1975 i 1976 roku The Stranglers zdecydowali się na wydrukowanie kontrowersyjnego plakatu promocyjnego który przedstawiający zakrwawioną ofiarę dusiciela z Bostonu. Plakat ten narobił muzykom z Guildford sporo kłopotów – został uznany za „w złym guście”. Przeciwko The Stranglers sprzysięgli się wszyscy zarówno oficjalna prasa jak i redaktorzy niezależnych pisemek, Koncerty kończyły się zazwyczaj awanturami. Nieraz zdarzało się, że muzycy musieli opuszczać scenę, gdyż w ich kierunku leciały przeróżne przedmioty. Taka sytuacja spowodował niechęć właścicieli klubów i sal koncertowych do zapraszania grupy, której występ mógł skutkować stratami materialnymi. Rok 1976 to pierwsza zmiana w składzie zespołu Warmlinga który ewidentnie nadawał na innych falach niż pozostali trzej panowie zastąpił Dave Greenfield (odpowiedział na ogłoszenie w Melody Maker ) który wcześniej zabawiał żołnierzy w bazach wojskowych w Niemczech, wykonując popularne melodie. Pierwszym znaczącym wydarzeniem w historii zespołu były wspólne występy (jako support) z The Ramones i Patti Smith podczas ich brytyjskiej trasy. W tym mniej więcej czasie miała miejsce bójka między Burnelem a Paulem Simononem z The Clash. Po tym wydarzeniu całe punkowe środowisko wzięło stronę The Clash przeciwko The Stranglers (jakby niechęć pismaków muzycznych nie wystarczyła). Kapela z Guildford została wykluczona z środowiska. Burnel z przyjaciółmi nie bardzo się tym przejęli. Jean-Jacques Burnel w wywiadzie dla Top Guitar (którego autorem jest Jakub Milszewski) stwierdził „ Nie przejąłem się tym za bardzo, bo okej, z jednej strony straciliśmy przyjaciół, ale z drugiej, mogliśmy się rozwijać odseparowani od reszty, po swojemu. Staliśmy się wtedy kompletnie niezależni” ( te słowa to moim zdaniem kwintesencja muzycznej filozofii The Stranglers – niezależność muzyczna to znak firmowy zespołu). W 1976 roku The Stranglers zagrali prawie dwieście koncertów, głównie w okolicach Londynu próbując, w ten sposób, przebić się na rodzimym nie najlepiej nastawionym do zespołu rynku muzycznym. I udało się - 17 grudnia 1976 roku The Stranglers podpisali kontrakt z United Artists. W roku 1977 ukazały się dwie pierwsze płyty muzyków z Guildford. Nagrana w styczniu i w lutym w Londynie Rattus Norvegicus oraz zrealizowany w lipcu a wydany w grudniu album No More Herose. Pierwsza płyta zespołu doskonale poradziła sobie w Wielkiej Brytanii docierając do czwartej pozycji na liście UK Albums Chart publikującej najlepiej sprzedające się albumy, sukces ten jednak przebił album No More Herose docierając do drugiego miejsca tej listy. Po ukazaniu się Rattus Norvegicus muzykę The Stranglers próbowano porównywać z twórczością The Doors - grupa używała podobnego instrumentarium ja muzycy z Los Angeles, podobnie brzmiały też klawisze Greenfielda. Pierwszego września 1977 roku The Stranglers ruszyli w trasę po całej Wielkiej Brytanii. Rok później ukazał się trzeci studyjny album The Stranglers Black and White który tak jak i poprzedni pojawił się na drugim miejscu listy UK Albums Chart. Dusiciele triumfowali. Pomimo dobrego przyjęcia wśród fanów trzy pierwsze albumy zespołu zawierające muzykę nie do końca dającą się wsadzić do szuflady z napisem „Punk” nie uzyskały aprobaty wśród części tak zwanych „fachowców”. Ponadto od dawna nie iskrzyło pomiędzy zespołem a dziennikarzami muzycznymi. The Stranglers po prostu nie byli lubiani przez muzyczną prasę, a i muzycy nie darzyli dziennikarzy gorącym uczuciem, czego nie raz nie omieszkali okazać. Mimo powściągliwych reakcji recenzentów na muzykę The Stranglers rosło grono zwolenników zespołu. W końcu pojawiła wydana w 1979 płyta The Raven, przez wielu uważana za przejściową między punkiem a łagodniejszym graniem. Album dotarł do czwartego miejsca brytyjskiego notowania albumów - UK Albums Chart, wtedy też krytycy zaczęli również doceniać wcześniejsze wydawnictwa Dusicieli. Wydanie The Raven zbiegło się w czasie z opublikowaniem dwóch płyt sygnowanych indywidualnie przez, członków zespołu. Na rynku pojawiły się solowy album Burnela Euroman Cometh oraz zainspirowany klasycznym filmem grozy Friedricha Wilhelma Murnaua z 1922 roku Nosferatu Cornwella nagrany wspólnie z Robertem Williamsem. Rok 1979 to również wielkie tournee w czasie którego zespół można było zobaczyć w Europie, Ameryce Północnej, Japonii i Australii. W roku 1981 na rynku pojawił się koncepcyjny album poświęcony religii i cywilizacjom pozaziemskim - The Gospel According To The Meninblack. Tej mieszanki nie wytrzymała część fanów odwracając się od zespołu. Jednak już kolejna płyta wydana w tym sam samym roku La Folie, pomimo że stanowiła zwrot w twórczości zespołu w kierunku bardziej komercyjnym, przywróciła grupie należnej jej miejsce, a pochodzący z tej płyty utwór Golden Brown dotarł do drugiego miejsca na brytyjskiej liście najlepiej sprzedawanych singli. Mniej więcej w tym samym okresie zespól nagrał kolejny wielki wielki przebój Strange Little Girl – 7 miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli w Wielkiej Brytanii. W roku 1983 na rynku pojawiło się kolejne wydawnictwo firmowane przez The Stranglers, stanowiąca kontynuację kierunku wyznaczonego przez La Folie płyta Feline. . Album ten dotarł do czwartego miejsca na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. The Stranglers znów byli na fali. Kolejny rok to kolejny dobrze przyjęty przez fanów album grupy Aural Sculpture. Dwa lat później na rynku pojawiło się już dziewiąte wydawnictwo The Stranglers – Dreamtime. Na tej płytce duże znaczenie odegrały instrumenty dęte (czy to dobrze zdecydujcie sami – moim zdaniem nie koniecznie). W 1990 roku zespół opuścił Hugh Cornwell a jego miejsce zajął John Ellis. Ta zmiana wpłynęła w sposób dosyć widoczny na formę zespołu. Kilka następnych albumów (10, Stranglers in the Night, About Time, Written in Red, Coup de Grace) okazało się znacznie słabszych od poprzednich. W roku 2000, po dziesięciu latach wspólnego grania zespół opuścił John Ellis, a skład zespołu uzupełnił Baz Warne. W roku 2004 ukazał się, nakładem wydawnictwa Roadrunner Records piętnasty studyjny album grupy Norfolk Coast wydawnictwem tym Brunel i jego koledzy udowodnili, że nadal są w bardzo dobrej formie. Potwierdzając to zresztą dwa lata później płytą Suite XVI.

Trzydzieści lat po wydaniu dwóch pierwszych albumów The Stranglers w londyńskim The Roundhouse zagrali koncert złożony głównie z kawałków z tych dwóch legendarnych wydawnictw. Przyjęcie przez fanów było tak entuzjastyczne, że na rynku pojawiła się płyta zawierająca materiał z tego koncertu zatytułowana Rattus At The Roundhouse. Live In London, Dusiciele udowodnili, że mimo upływu lat są w doskonałej formie a ich muzyka nadal poraża energią. W 2008 The Stranglers pojawili się w Polsce grając na organizowanym przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy Przystanku Woodstock. Siedemnasty studyjny album The Stranglers ukazał się w 2012 roku i nosił tytuł Gigants. Album zajął 48 miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. W roku 2014 z okazji czterdziestolecia The Stranglers na rynku pojawił się box: Giants And Gems: An Album Collection zawierający 11 albumów grupy. W czerwcu 2018 zespół pojawił się na Tauron Life Festivalu w Oświęcimiu. Mamy rok 2020 a The Stranglers wciąż grają. Mam Nadzieję, że jeszcze długo będą cieszyć nas dźwięki grane przez muzyków tej nie szablonowej grupy i to pomimo tego, że 3 maja opuścił nas niestety Dave Greenfield (45 lat grania z Dusicielami).

Dyskografia

Albumy studyjne

• Rattus Norvegicus (1977)

• No More Heroes (1977)

• Black and White (1978)

• The Raven (1979)

• The Gospel According to the Meninblack (1981)

• La Folie (1981)

• Feline (1983)

• Aural Sculpture (1984)

• Dreamtime (1986)

• 10 (1990)

• Stranglers in the Night (1992)

• About Time (1995)

• Written in Red (1997)

• Coup de Grace (1998)

• Norfolk Coast (2004)

• Suite XVI (2006)

• Giants (2012)

Albumy koncertowe

• Live (X Cert) (1979)

• The Stranglers & Friends Live in Concert (1980)

• All Live and All of the Night (1988)

• Live at the Hope and Anchor (1992)

• The Early Years '74 '75 '76 Rare Live and Unreleased (1992)

• Saturday Night, Sunday Morning (1993)

• Death And Night And Blood (1994)

• Access All Areas (1996)

• Friday the Thirteenth (1997)

• Live at the Hammersmith Odeon '81 (1998)

• 5 Live 01 (2001)

• Live at the Apollo (2003)

• Apollo Revisited (2003)

• Coast to Coast: Live on Tour (2006)

• Acoustic Set Convention 2011 Live (2012)

• Acoustic in Brugge (2012)

Teraz o samej płycie

Aural Sculpture – ósmy studyjny album zespołu The Stranglers, wydany w 1984 roku, nakładem wydawnictwa Epic Records. Na rynku ukazał się w listopadzie. Producentem płyty był Laurie Latham. Album zajął 14. miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży UK Albums Chart. Ta płyta to kolejna zmiana wizerunku grupy która nieśpiesznie przemierza drogę od punka, poprzez nową falę ku muzyce pop w ambitniejszej stranglerowskiej wersji. Na płytce nie zabrakło również motywów zaczerpniętych z muzyki soul, znalazło się tu miejsce również dla instrumentów dętych, fortepianu i wibrafonu.

Płytkę rozpoczyna pulsujący nowofalowy zabarwiony soulem Ice Queen. Drugi w kolejności Skin Deep to nadal starzy dobrzy Dusiciele jednak gdzieś w tle zaczyna pobrzmiewać pop. Podobnie sprawy się mają w trzecim utworze Let Me Down Easy, oraz kolejnym rytmicznym z świdrującą gitarką No Mercy. Pierwszą stronę kończy spokojny North Wind. Druga strona to na początek Uptown z agresywnie brzmiącą gitarą i charakterystycznym wokalem Cornwella. Później jest znacznie łagodniej. Drugi utwór to Punch & Judy z przyjemnie brzmiącymi fortepianem oraz saksofonem. Trzeci to Spain z melorecytacją Carmen Franco: „Proszę Boga, aby wszystkie dzieci na świecie nie znały cierpień i smutków, jakie mają dzieci, które wciąż znajdują się w mocy wrogów mojego kraju. Życzę wszystkim hiszpańskim dzieciom szczęśliwego domu z miłością i zabawkami. Dlatego przesyłam buziak wszystkim dzieciom na świecie.” Dalej nadal jest spokojnie kolejno brzmią Laughing, Souls z jeszcze bardziej łagodzącym brzmienie kobiecym chórkiem w tle. A na koniec Mad Hatter rytmiczny kawałek pachnący rock'n'rolem z dęciakami zbliżonymi do tych z Dead End Street The Kinks, może to tylko moje wrażenie ale klimat podobny. Podsumowując Aural Sculpture to płytka dziwna, nieoczywista ale i ciekawa.