Azyl P

Dziś singielek S-473, a na nim utwory Azylu P, grupy budzącej wśród jednych zachwyt, przez innych nazywanej amatorską kapelą. Szczególne emocje wzbudzał wokalista Andrzej Siewierski, jedni uwielbiali jego lekko zachrypnięty głos, inni twierdzili, że seplenił, nie potrafił i wręcz nie powinien śpiewać. Ja osobiście jeśli chodzi o heavy metal lub hard rock (bo gdzieś na pograniczu tych gatunków błąkał się Azyl P – może to był glam) wolę ostrzejsze granie. Dobra ale ma być o zespole.

Azyl P. powstał w 1982 roku w Szydłowcu niewielkiej miejscowości leżącej niedaleko Radomia. Założyło go czterech muzyków grających wcześniej w zespołach The Pockets i Rezerwuar. Byli to:

• Andrzej Siewierski (gitara, wokal)
• Leszek Żelichowski (gitara)
• Darek Grudzień (bas)
• Marcin Grochowalski (perkusja).

Już w następnym roku zespół zakwalifikował się do finału Ogólnopolskiego Turnieju Młodych Talentów. Podczas koncertu finałowego jury wyłoniło zwycięzców - dwa zespoły Azyl P . i Klaus Mittwoch. Nagrodą za zwycięstwo była sesja nagraniowa w studiu Tonpressu gdzie Azyl P. nagrał dwa kawałki które ukazały się na singlu Twoje Życie i Chyba umieram. Ten drugi utwór zyskał dosyć sporą popularność. Wkrótce po tym jak nagrania grupy zaistniały na antenie radiowej na wyjazd zagranicę zdecydował się Leszek Żelichowski, a jego miejsce zajął gitarzysta grupy Madame - Jacek Perkowski. Pod koniec 1983 roku Azyl P. ponownie pojawił się w studiu Tonpressu by nagrać dwa kolejne utwory na kolejny singiel Och Lila i Kara Śmierci które tak jak i poprzednie odniosły spory sukces. Zespół na stałe zaistniał na polskim muzycznym rynku. W 1984 roku zespół nagrał swój największy przebój Mała Maggie. Pozycję zespołu na rynku muzycznym ugruntowała trasa koncertowa podczas której dokonano nagrań na pierwszą długogrającą płytę zespołu, wydany przez Klub Płytowy Razem album Live. Na albumie Live znalazły się największe przeboje grupy. W tym czasie grupa zagrała na najważniejszych imprezach muzycznych w Polsce takich jak Rockowisko '83, Rock Arena '84, festiwal w Jarocinie '84 i Rock Nad Bałtykiem w Kołobrzegu Wiosną 1985 roku Azyl P. nagrał kolejny singiel na którym znalazły się I znowu koncert oraz Nic więcej mi nie trzeba. Tym razem jednak trudno było mówić o sukcesie. W październiku tego roku zespół postanowił nagrać swoją pierwszą studyjną, długogrającą płytę zatytułowaną Nalot. Nagrania jedenastu piosenek dokonano w studiu Teatru Stu w Krakowie. Muzycznie materiał z tej płyty miał znacznie cięższy charakter niż utwory z albumu Live (gdyby grupa rozwijał się w tym kierunku mogłobyć całkiem dobrze, może nawet bardzo dobrze). Niestety płyta ukazała się w bardzo ograniczonym nakładzie. Dobrze rozwijająca się kariera grupy uległa załamaniu. Na domiar złego w 1986 roku podczas jednego z koncertów wskutek wysiłku Marcinowi Grochowalskiemu odkleiła się siatkówka oka co wyeliminowało go z muzycznej aktywności. Jego miejsce zajął Jarosław Szlagowski znany z Oddziału Zamkniętego i Lady Pank. Jednak zespół nadal był w dołku. Zmęczeni tą sytuacją muzycy postanowili zakończyć działalność. Azyl P dwukrotnie próbował swego powrotu na scenę, w 1996 oraz 2004 zespół nagrał materiał, lecz próby te nie zakończyły się sukcesem Po zakończeniu działalności przez zespół Jacek Perkowski kontynuował muzyczną karierę muzyczną pojawiając się w takich zespołach jak Kobranocka, Harley Davidson, De Mono i T.Love. Dariusz Grudzień został muzykiem, radomskiej grupy IRA. Jarosław Szlagowski grał w takich zespołach jak Fotoness, Lady Pank, Oddział Zamknięty, współpracował z Tadeuszem Nalepą, Johnem Porterem, Maciejem Zembatym. Andrzej Siewierski w roku 2007 nagrał swoją solową płytę Samotny żagiel. 28 grudnia tego roku Andrzej Siewierski popełnił samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Mimo że Azyl P nie był moim faworytem – jednak szkoda.

Dyskografia:

Albumy:

• Live (1985)
• Nalot (1986)
• Nasz jedyny świat (1995 - kaseta)
• Życie na topie 1983-1988 (2005)
• Nalot (2012 reedycja + bonusy)

Single:

• Chyba umiera / Twoje życie (1983)
• Och, Lila / Kara śmierci (1983)
• I znowu koncert / Nic więcej mi nie trzeba (1985)
• Och! Alleluja! / Nasz jedyny świat (1986)

Randez Vouz

Dziś kolejny tonpressowski singielek S-538 zawierający utwory nowo falowym (zimno falowym) klimacie Przez auta szybę oraz I na okrągło w wykonaniu grupy Randez Vouz. W Encyklopedii Polskiej Muzyki Rockowej o Rendez Vous napisano „legenda polskiej sceny muzycznej”. Ja osobiście uważam, że w stosunku do zespołów grających w Polsce w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku to określenie jest nadużywane. Osobiście lubię Randez Vouz, ale dla mnie jeżeli któryś z zespołów Ziemka Kosmowskiego nazywać legendą to jest to grupa Brak. Dobra miało być przecież o Rendez Vous. Zespół powstał w drugiej połowie 1983 roku w Łodzi. Pierwszy skład to:

• Ziemowit Kosmowski (wokal, bas)
• Bogdan Banasiak (perkusja)
• Andrzej Stańczak (gitara).

Po kilku miesiącach do zespołu dołączył saksofonista Kamil Bilski który wcześniej grywał z Ziemkiem Kosmowskim w zespole Brak. Po raz pierwszy szerszej publiczności Randez Vouz pokazało się w grudniu 1983 roku na Przeglądzie Łódzkich Grup Rockowych „Rockowisko”, wygrywając tę imprezę. Wiosną 1984 roku formację opuścił Bogdan Banasiak, poświęcając się studiom filozoficznym. Jego miejsce zajął Wojciech Młotecki. W tym samym roku zespół zagrał na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie, gdzie znalazł się wśród laureatów. Pod koniec 1984 roku z zespołu odszedł Kamil Bilski. W 1985 roku grupa zajęła pierwsze miejsce wraz z Siekierą na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w koncercie „Rock w Opolu - Tonpress przedstawia”. W tym czasie zespół bardzo często pojawiał się na znaczących krajowych imprezach rockowych, występując między innymi na poznańskiej „Rock Arenie” czy łódzkim „Rockowisku”. Randez Vous dosyć często gościł też w studiach nagraniowych, rejestrując dla Polskiego Radia, Tonpressu i Polskich Nagrań kilkanaście utworów. Cztery z nich wydane zostały w 1985 roku na singlach, a kolejny znalazł się na składance Jeszcze młodsza generacja (Tonpress). Jeden z singli został nagrodzony został przez "Sztandar Młodych" "Metronomem `85" jako singiel roku. W 1986 na eksportowej płycie Music from Poland at Midem `86 znalazła się anglojęzyczna wersja utworu Kradnij mnie. No i przede wszystkim ukazał się pierwszy album zespołu pod tytułem Rendez-Vous. W tym czasie zespół często koncertował, wielokrotnie gościł w telewizji, utwory grupy wykorzystane zostały w filmach fabularnych, w których zespół także wystąpił (Mokry szmal oraz Wakacje w Amsterdamie). Powstał również film dokumentalny o zespole Rendez-Vous `85. Jak widać w odróżnieniu od wielu formacji grających w tamtych czasach Rendez-Vous bez przeszkód docierało do publiczności przez media, na koncertach cz też przez wydawnictwo płytowe. Grupie wszystko przychodziło łatwo może zbyt łatwo by zasłużyć na miano „legenda polskiej sceny muzycznej”. Wszystko szło bardzo dobrze grupa była na fali gdy nagle w 1987 roku zespół zawiesił działalność. Rok później zmarł perkusista Wojtek Młotecki. Latem 2000 roku Ziemek Kosmowski zdecydował się reaktywować Rendez-Vous dołączył do niego Bogdan Banasiak a w 2001 roku skład uzupełnił perkusista Andrzej Rusinek. Współpracę z grupą podjął też mieszkający w Vancouver Andrzej Stańczak W listopadzie 2001 roku zespół zarejestrował w studio utwory Rendez-Vous Carmelina oraz Comunicujmy się, które pojawiały się w programach radiowych. W połowie roku 2002 r. ukazało się na płycie kompaktowej wznowienie debiutanckiego albumu zespołu, uzupełnione utworem Shiny-Wet z płyty Music from Poland at Midem `86 (anglojęzyczna wersja utworu Kradnij mnie). W 2005 roku Rendez-Vous w studio nagrań Reda Music nagrało materiał na nową płytę która do dziś według mojej wiedzy się nie ukazała.

Dyskografia:

Albumy

• Rendez-Vous (1986)

Single

• I na okrągło (1985)
• Kradnij mnie (1986)

Kompilacje (różni wykonawcy)

• Jeszcze młodsza generacja (1986)
• Music from Poland at Midem '86 (1987)

Kasa Chorych

Dziś na mym gramofonie kolejny wydany przez Tonpress singiel S-360 a na nim grupa bez której blues w Polsce oczywiście był by grany, ale byłby inny. Bez Kasy Chorych polski blues był by uboższy. Bez muzyki Skiby i jego przyjaciół zapewne paru uznanych obecnie bluesmenów nie zaczęło by grać tej muzyki, nie powstało by parę kapel, nie usłyszelibyśmy kilku kawałków. To dzięki nim blues zagościł na wielkich scenach i festiwalach i po latach nieobecności został zauważony przez szerszą publiczność. Bo to nie Skiba i jego przyjaciele byli skazani na bluesa, to oni swą muzyką wydali wyrok skazujący – skazali nas na bluesa i wielkie dzięki im za to.

Był rok 1975 gdy zafascynowani bluesem Ryszard "Skiba"Skibiński i Jarosław Tioskow postanowili tworzyć muzykę która kochali, a do tego potrzebny był im zespół, a więc postanowili go założyć. Na początku było ich dwóch: Grający na harmonijce Rysiek i Jarek parający się grą na gitarze. Po kilku tygodniach dołączył do nich perkusista Mirosław Kozioł, a następnie Andrzej Kotarski (gitara) Zbigniew Richter (bas) i Andrzej Pala (pianino). Początki grupa miała całkiem obiecujące. Dzięki współpracy z Miejskim Domem Kultury, zespół otrzymał całkiem porządny nowy sprzęt oraz miejsce do prób. W tym okresie działalność koncertowa Kasy Chorych (bo tak muzycy nazwali swój zespół) skupiała się przede wszystkim na występach w Białostockich "Herkulesy" i "Promenada". Był to również czas kształtowania się składu zespołu który w 1976 roku przedstawiał się następująco:

• Jarosław Tioskow (gitara)
• Zbigniew Richter (bas)
• Jacek Rakowski (perkusja)
• Andrzej Kotarski (gitara)
• Ryszard Skibiński (harmonijka)

W 1977 roku grupa po raz pierwszy wystąpiła dla szerszej niż białostocka publiczność dając koncert w w ramach akcji "Chełm 80". Wrota kariery (o ile w tamtych czasach zespół grający bluesa mógł w Polsce zrobić karierę), może lepiej powiedzmy uznanie szerszej publiczności Kasa Chorych zdobyła w 1978 roku biorąc udział w poznańskim "Folk-Blues Meetingu" gdzie zespół spotkał się z wręcz entuzjastycznym przyjęciem. Kolejnym sukcesem był wrześniowy występ na IX Wielkopolskich Rytmach Młodych w Jarocinie (to właśnie ta impreza stała się później legendarnym Festiwalem Muzyków Rockowych), gdzie grupa otrzymał nagrodę "Brązowego Kameleona" za zajęcie III miejsca, nagrodę dziennikarzy oraz nagrodę indywidualną dla RyśkaSkibińskiego. W tym czasie za perkusją w zespole znów zasiadł Mirek Kozioł. Dzięki tym udanym występom Kasa Chorych szybko zdobyła ogólnokrajową popularność. Jej działalność, a także osobiste starania Ryszarda Skibińskiego, przyczyniły się do zorganizowania w 1978 roku w Białymstoku jednej z ważniejszych imprez bluesowych w Polsce – odbywającego się nadal festiwalu "Jesień z Bluesem". W 1978 roku zespół dokonał pierwszych nagrań dla Polskiego Radia w Białymstoku. W tym samym czasie wspólnie z grupą Irka Dudka – Irjan, Kasa Chorych przygotowała program "Różne barwy bluesa" prezentowany w trasie koncertowej. Rok 1979 to dobrze przyjęty występ na sopockim "Pop Session" oraz zwycięstwem w ankiecie miesięcznika "Non Stop" w kategorii "Talent rokujący największe nadzieje". Pod koniec 1979 roku podczas koncertu z cyklu Muzyka Młodej Generacji "Rock 1979" w poznańskiej "Arenie" po raz pierwszy z zespołem zagrał saksofonista Marek Kisiel.

Po kolejnych rotacjach personalnych wykrystalizował się najbardziej znany, legendarny skład zespołu:

• Ryszard Skibiński (harmonijka)
• Jarosław Tioskow (gitara)
• Włodzimierz Dudek (gitara)
• Leszek Domalewski (bas)
• Mirosław Kozioł (perkusja).

Rok 1980 to występy na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej w Poznaniu sopockim "Pop Session", Łódzkich Spotkaniach Jazzowych oraz imprezie poświęconej pamięci Jimiego Hendrixa i Janis Joplin – za każdym razem zespół był entuzjastycznie przyjmowany przez publiczność. Jednak najważniejszym wydarzeniem w tym roku było nagranie debiutanckiego singla (który stał się inspiracją do napisania tego tekstu) z utworami Blues chorego i Szalona Baśka. Singiel ten został dostarczony prywatnymi kanałami do USA gdzie uplasował się na III miejscu w dorocznej ankiecie radiostacji WRJC-FM 91 w Baltimore, ustępując jedynie płytom Alberta Collinsa i Muddy'ego Watersa, a dystansując między innymi Rock Me Baby B.B. Kinga. W 1981 roku Kasa Chorych nagrała singel Zgniła porzeczka/Blues córek naszych, wzięła udział w łódzkim "Rockowisku" i w poznańskiej "Rock-Arenie".Od początku swej działalności Kasa Chorych był to zespół wyłącznie instrumentalny. Brak wokalu nie stanowił jednak żadnego problemu. To harmonijka Ryśka jako instrument podstawowy prowadziła linię melodyczną. Jednak grupa postanowiła powiedzmy „rozszerzyć swoją ofertę” i w 1982 roku podczas nagrań studyjnych formację wspomagał wokalista Andrzej Zaucha. Próby przełamania dotychczasowej instrumentalnej formuły zespołu (wcześniej zespół próbował występować z Martyną Jakubowicz ale bez powodzenia podobnie jak współpraca z Krystyną Cudowską) skłoniły muzyków do poszerzenia składu o stałego wokalistę. Został nim Jerzy Opaliński, z którym grupa wystąpiła na imprezie "Rock-Blok" w warszawskiej hali "Gwardii" , a później Lesław Kot znany z zespołu Romuald & Roman, którego można usłyszeć na płytce Przed nami drzwi zamknięte/Pieniądze to nie wszystko. W tym samym roku Kasa Chorych nagrała dla Polskiego Radia własne kompozycje instrumentalne oraz cztery utwory z Janem Izbińskim. W maju grupa wzięła udział w „II Rawie Blues" w Katowicach a listopadzie wystąpiła na "Jesieni z Bluesem 82", w części programu z J. Izbińskim. W jamowym składzie pojawili się też wtedy obok siebie na scenie dwa Ryśki Skibiński i Riedel. Rysiek Skibiński coraz częściej miewał projekty poza zespołem. Były to prywatne wyjazdy do Berlina Zachodniego, Skandynawii lub wspólne grania z zespołem Krzak (od lata 1982). Pozostali członkowie zespołu byli stawiani przez Ryśka w trudnej sytuacji, powodowało to napięcia w zespole i skończyło się usunięciem Skiby z zespołu. Na "V Jesieni z Bluesem" w listopadzie 1982 roku Kasa Chorych wystąpiła już bez Ryśka Skibińskiego w składzie.

Jak ważną rolę w zespole pełnił Skiba okazało się po jego odejściu, bez Ryśka w składzie tempo rozwoju kariery Kasy Chorych zmalało pomimo tego, że nie zmieniła się muzyka, nadal był to chicagowski blues lekko doprawiony solidnym rockiem.

Zespół już bez Ryśka w składzie:

• Jarosław Tioskow (gitara, wokal)
• Andrzej Kotarski (gitara)
• Leszek Domalewski (bas)
• Zdzisław Szczudło (klawisze)
• Mirosław Kozioł (perkusja)

wystąpił na "Jesieni z Bluesem '83" prezentując zarówno swój materiał jak i towarzysząc wokalistce Anecie Broszewskiej. W tym okresie z zespołem współpracował też Andrzej Starzec (wokal). W czerwcu 1983 roku na fanów Kasy Chorych spadł kolejny cios wraz z Ryśkiem Skibińskim który 4 czerwca zmarł w wyniku przedawkowania narkotyków umarła nadzieja, że grupa znów zagra kiedyś w swym najpopularniejszym składzie. W 1984 roku Wifon wydał płytę Ryszard "Skiba" Skibiński 1951-1983, potrzeba było, aż śmierci Ryśka by ukazała się pierwsza płyta z nagraniami zespołu. Po kilkumiesięcznej przerwie zespół pojawił się na scenie podczas II "Olsztyńskich Nocy Bluesowych '84" w składzie Jarosław Tioskow (gitara, wokal), Cezary Czternastek (skrzypce, wokal), Zbigniew Richter (bas), Piotr Zielik (saksofon), Mirosław Kozioł (perkusja). Zmieniła się też trochę muzyka grana przez Kasę Chorych, w twórczości grupy pojawiło się więcej rhythm-'n 'bluesa o zabarwieniu blue-grassowym i rockowym. Piętno na muzyce Kasy odcisnął też nowy członek zespołu niebanalny muzyk niegdyś członek Easy Rider - Cezary Czternastek. W tym składzie grupa dokonała nowych nagrań: Ameryka, Żyję z dnia na dzień, Kiedy tańczę gubię buty i - poświęcony Ryszardowi Skibińskiemu - O człowieku, który nie zakołysze się w rytmie bluesa. Mimo,że wszystko znów wydawało się układać dobrze, pod koniec 1984 roku grupa zawiesiła działalność, by wkrótce potem rozwiązać się.

Kasa Chorych wznowiła działalność w 1992 roku. Skład reaktywowanego zespołu przedstawiał się następująco:

• Włodzimierz Dudek (gitara)
• Jacek Kaczyński (bas)
• Marek Kisiel (klawisze)
• Jarosław Tioskow (gitara, wokal)
• Mirosław Kozioł (perkusja)

W tym składzie zespół nagrał w 1993 roku wydaną w roku następnym płytę Blues Band i sporo koncertował. Kasa Chorych zagrała między innymi w 1993 roku na „XI Muzycznym Campingu w Brodnicy”, w 1994 na „III Olsztyńskich Nocach Bluesowych”, w 1995 na „ XIV Ciechanowskich Spotkaniach z Bluesem” oraz „XIII Muzycznym Campingu w Brodnicy”. W 1996 r. zespół wystąpił na festiwalach "Toruń Blues Meeting" i "Jesień z Bluesem". Gościnnie z muzykami grał na harmonijce Michał Kielak. W 1997 roku Kasę Chorych można było między innymi zobaczyć podobnie jak i w roku następnym na katowickiej „Rawie Blues”. W 1998 roku ukazała się płyta Chcę Cię kochać. Rok później zespół wystąpił między innymi we Wrocławiu na „II Blues Brothers Day” oraz „Toruń Blues Meeting”.W 2002 roku Kasa Chorych zagrała na „Olsztyńskich Nocach Bluesowych” razem z zespołem wystąpiła litewska wokalistka Arina. W roku 2004 ukazała się kolejna płyta Kasy Chorych Rythm & Puls.Rok 2006 to przede wszystkim trasa po Stanach Zjednoczonych i koncerty z Michałem Kielakiem w Nowym Jorku, New Jersey i Chicago. W kwietniu tego roku z zespołu odszedł Marek Kisiel. Skład grupy uzupełnił Tomek Kamiński (harmonijka), a jesienią wyszła kolejna płyta grupy Kasa Chorych live. W 2007 roku w zespole nastąpiły kolejne zmiany kadrowe. Zespół opuścił Jacek Kaczyński. Basistą został Marek Szerszyński a w połowie roku jako zastępstwo za Włodka Dudka zaczął grać Grzegorz Kluczyński. Kasa Chorych intensywnie koncertuje, między innymi w studio radiowej "Trójki", w studio bydgoskiego radia PiK – gdzie nagrała materiał na płytę live, na IX Festiwalu Muzycznym im. Ryszarda Riedla "Ku przestrodze" oraz na festiwalu "Harvest Time Blues" w Monaghan w Irlandi. W 2008 roku ukształtował się aktualny skład zespołu

• Jarek Tioskow (gitara, wokal)
• Grzegorz Kluczynski (gitara)
• Marek Szerszyński (bas)
• Mirek Wiechnik (perkusja)
• Michał Kielak (harmonijka)

Był to bardzo intensywny rok dla muzyków Kasy Chorych maju tego roku ukazała się kolejna płyta zespołu Koncertowo, a w czerwcu w rodzinnym mieście zespołu Białymstoku na placu miejskim odbył się wielki jubileuszowy koncert z gościnnym udziałem : Martyny Jakubowicz, Easy Rider, Adama Kulisza, Ryszarda Wolbacha, Krzysztofa Jaworskiego i Sławomira Pyrko. W sierpniu ukazała się reedycja materiału znanego dotychczas wyłącznie z kasety magnetofonowej "Skiba" wydanej pierwotnie w 1985 roku. Oprócz tego grupa wiele koncertowała. W roku 2009 zespół otrzymał Nagrodę Muzyczną "Fryderyk" w kategorii blues za płytę Koncertowo.

Mamy rok 2014, Kasa Chorych nadal istnieje, gra i co więcej zapowiada nową płytę ma on się ukazać z początkiem kwietnia i nosić tytuł Orla. Album zarejestrowany został w studiu „LaGrunge”, w niewielkiej podlaskiej miejscowości Orla i chyba z stąd tytuł płyty. Na płycie mają pojawić się też goście Sebastian Riedel (wokal), Jan Gałach (skrzypce), Bartek Szopiński (organy Hammonda), Romek Puchowski (gitara Dobro), Adam Wendt (saksofon) czy John Clifton (harmonijka) i inni. Zapowiada się naprawdę smaczny kąsek. Czekam i już się cieszę.

Dyskografia:

• Ryszard "Skiba" Skibiński 1951-1983, (1984)
• Skiba (kaseta; 1985)
• Blues Band (1994)
• Chcę cię kochać (1998)
• Rythm&Puls (2004)
• Live (2006)
• Blues córek naszych - nagrania radiowe (2006)
• Ryszard 'Skiba' Skibiński 1951-1983 (reedycja 2007)
• Koncertowo (2008)
• Skiba (2008)

Siekiera

I znów muzyka z czarnej płyty. Tym razem tonpressowski singiel S-555, a na nim dwa powalające kawałki Jest bezpiecznie i Misiowie puszyści – tak, dziś Siekiera.

Był koniec roku 1982 lub początek 1983 w Puławach powstał zespół założony przez

• Tomasza Adamskiego (gitara.)
• Tomasza Budzyńskiego (wokal.)
• Jerzego "Sexa" Janaczka (bas)
• Irka "Borysa" Czerniaka (perkusja)

W tym składzie zespół w listopadzie 1983 wystąpił na lokalnym "Przeglądzie Młodzieżowych Zespołów Rockowych", w puławskim klubie "Mozaika", gdzie gra utwory z repertuaru UK Subs i Exploited. Energetyczny występ grupy przypadł do gustu słuchaczom. Reakcja publiczności zmobilizowała muzyków, dopiero po tym koncercie zespół rozpoczął regularne próby, wtedy padła propozycja zmiany nazwy na Trafo, bo od początku zespół używał nazwy ... Siekiera. Na przełomie 1983 i 1984 roku Adamski i Budzyński rozstają się z Janeczkiem i Czerniakiem tworząc nową formację w skład której wchodzą jeszcze Dariusz Malinowski „Malina” (bas) oraz Krzysztof Grela „Koben” (perkusja). Zespół w tym składzie powraca też do nazwy Siekiera. Przez krótki okres z zespołem grywał drugi gitarzysta - Piotr Szewczyk jednak ze względu na jego "bluesowe ciągotki" zespół zrezygnował ze współpracy nim. W 1984 roku Siekiera wypływa na szersze wody, daje koncert w warszawskim Remoncie, w puławskim Domu Chemika nagrywa kilka utworów studyjnych, które następnie wchodzą w skład kasety Demo Summer 84. W sierpniu 1984 roku zespół wystąpił na festiwalu w Jarocinie gdzie swą punkrockową muzyką zagraną bezkompromisowo z olbrzymią dawką energii podbił publiczność. Adamski grał na gitarze, która miała tylko trzy struny. Anarchistyczne. proste brzmienie oraz teksty przypadły do gustu najbardziej ortodoksyjnej punkowej publiczności. Do tego wygląd muzyków też dołożył swoje, Tomek Budzyński miał olbrzymiego irokeza na głowie. Niektórzy twierdzą, że pogo pod sceną w czasie tego koncertu to największe pogo w historii polskiego punka. Jako nagrodę zespół z Jarocina wywozi wzmacniacz firmy Labsound. Siekiera w tym czasie grała chyba najbardziej radykalną odmiany punk rocka.

W tym czasie Siekierę można było usłyszeć między innymi na festiwalach „Rock na wyspie” we Wrocławiu i „Róbrege” w Warszawie a utwory Fala i Idzie wojna pojawiły na składance Poltonu Fala. Prawdopodobnie we wrześniu 1984 roku w sali widowiskowej puławskiego "Domu Chemika" zespół zarejestrował szesnaście utworów na magnetofonie szpulowym w celach prezentacyjnych (nagrany materiał był później wydawany bez zgody członków zespołu na kasetach magnetofonowych jako Demo Summer '84). W październiku 1984 roku na skutek konfliktu między Adamskim a Budzyńskim, ten ostatni odszedł z zespołu. Jak twierdzą obaj muzycy, powodem było dążenie Tomasza Budzyńskiego do wywierania wpływu na wizerunek artystyczny zespołu, co spotykało się z autorytarnym podejściem Adamskiego. Wkrótce po odejściu z Siekiery Budzyński razem z Robertem Brylewskim założył zespół Armia. Po odejściu Budzyńskiego zmianie uległa muzyka gra przez Siekierę zespół jak wiele formacji w tamtych czasach odszedł od punkrocka w kierunku nowej fali. Z zespołu odszedł Krzysztof Grela, nowym perkusistą został Zbigniew Musiński oprócz gry na basie Dariusz Malinowski przejął rolę wokalisty. W zespole pojawił się też grający wcześniej w grupie ZOO klawiszowiec Paweł Młynarczyk. Czasopismo "Non Stop" przyznało Siekierze nagrodę "Wisior" jako najlepszej grupa punkowa roku 1984 (laureat tej nagrody wyłaniany był poprzez przeprowadzenie ankiety wśród kilkudziesięciu muzyków rockowych). Na początku 1985 roku zespół nagrał w Studio System w Lublinie 8 nowych utworów – nagrania Siekiery można usłyszeć w Polskim Radiu. Można powiedzieć, że zespół w tym czasie był na fali. Na przełomie maja i czerwca 1985 roku grupa zarejestrowała nagrania dla Tonpressu utwory te ukazały się na singlu i płycie Jak punk, to punk. W telewizji wideoklip do utworu Misiowie puszyści. W czerwcu tego samego roku Siekiera wystąpiła na zorganizowanym pod patronatem Tonpressu koncercie rockowym w ramach Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu; razem z Randez-Vous grupa zajęła na tym koncercie pierwsze miejsce, nagrodą była rejestracja płyty długogrającej. Pomimo oskarżeń ze strony ortodoksyjnej punkowej publiczności o zdradę, zespół decyduje się na zagranie na festiwalu w Jarocinie gdzie daje bardzo dobry koncert. (mimo nieprzychylnej publiczności), koncert zostaje jednak przerwany przez organizatorów festiwalu po wykonaniu przez Siekierę zaledwie czterech utworów. W 1986 roku ukazała się płyta zespołu Nowa Aleksadria jedna z najciekawszych płyt wydana w tamtym okresie. Tytuł płyty jest dawną nazwą miasta Puławy. W roku 1987 Tomasz Adamski rezygnuje z gry na gitarze na rzecz śpiewania w zespole pojawia się nowy gitarzysta Wiesław Borysewicz. W tym samym roku Siekiera odbywa jeszcze wspólnie z Variete wspólną mini trasę i nagle w 1988 roku grupa kończy działalność. Według Adamskiego "Siekiera rozpadła się z wielu powodów, ale chyba głównym był brak solidarności w zespole spowodowany różnicami natury duchowej i intelektualnej" Ostatni występ grupy odbył się 6 grudnia 1987 roku. Jesienią 1989 roku gruchnęła wieść, że Siekiera reaktywowała się i to w starym składzie z Tomkiem Budzyńskim na wokalu. Niestety muzycy spotkali się wyłącznie w celu nagrania płyty z najstarszymi kawałkami zespołu – ale i to przedsięwzięcie nie doszło do skutku, płyta w końcu nie powstała. Podobną próbę podjęto również na przełomie lat 2003 i 2004. Zaczęło się od tego że na koncercie z okazji ukazania się książki "PRL - Punk Rock Later" Tomek Budzyński wraz z Armią wykonał trzy utwory z repertuaru Siekiery. Pojawiły się pogłoski o planach rozwinięcia tego projektu. Najpierw mówiło się o zarejestrowaniu przez Armię całego starego materiału Siekiery, potem wręcz o reaktywacji Siekiery i to w starym składzie. Tomek Budzyński we wrześniu 2004 w wywiadzie dla portalu onet: "Nie chcę zapeszyć, ale być może jeszcze w tym roku ukaże się płyta zespołu Siekiera.” Niestety i tym razem się nie udało. W styczniu 2008 roku w końcu ukazały się dwie płyty dokumentujące pierwszy okres działalności zespołu (w składzie z wokalistą Tomaszem Budzyńskim i perkusistą Krzysztofem Grelą). Na wszystkich frontach świata zawierająca szesnaście utworów demo nagranych w puławskim "Domu Chemika" oraz czternaście utworów pochodzących z koncertów. 1984 będąca zapisem jednej z ostatnich prób zespołu przed zmianami personalnymi i stylistycznymi. W grudniu 2011 został wydany album firmowany nazwą Siekiera – Ballady na koniec świata zawierający premierowe utwory, nagrane przez Tomasza Adamskiego wraz z muzykami sesyjnymi, w 2012 roku ukazało się dwupłytowe wydawnictwo stanowiące reedycję albumu Nowa Aleksandria, poszerzone o nagrania z singla, odrzutu z jego sesji nagraniowej oraz nagrania z prób i koncertów

Dyskografia

Albumy

• Nowa Aleksandria (1986)
• Na wszystkich frontach świata (2008)
• 1984 (2008)
• Ballady na koniec świata (2011)

Single

• Jest bezpiecznie / Misiowie puszyści (1986)

Kompilacje (różni wykonawcy)

• Fala (1985)
• Jak punk to punk (1986)
• 22 Polish Punk Classics (1992)
• PRL: Punk Rock Later (2003)

Bootlegi

• Demo Summer '84 (1991 - kaseta magnetofonowa)
• Atak (1998 – EPka winylowa wydana w Kanadzie)

Klub Pinokio Garaż Live

Historia „Garażu” rozpoczęła się w 1985 roku, wtedy to odbyły się pierwsze koncerty pod tym hasłem w szczecińskim klubie "Kontrasty", zamienionym wkrótce na klub „Pinokio” Muzyka punkrockowa była wtedy na fali, krajową scenę muzyczną zapełniło mnóstwo punkowych załóg, grających punka na wszelkie możliwe sposoby i oczywiście na różnym poziomie. Szczecińskie koncerty cieszyły się dużą popularnością, dlatego też w klubie „Pinokio” pojawiła się czołówka krajowego undergroundu, a także kilku wykonawców zagranicznych. Popularność koncertów zaowocował pojawieniem się informatora wydawanego w konwencji fanzina, (rozdawanego zresztą za darmo uczestnikom koncertów). Wydawnictwo to zdobyło sporą popularność – w najlepszym okresie nakład osiągał nawet cztery tysiące kopii. Kolejny owocem koncertów w klubie „Pinokio” była wydana w 1987 roku kaseta Klub Pinokio Garaż Live zawierała ona nagrania dokonane w czasie koncertów organizowanych pod hasłem. "Garaż" między październikiem 1986 roku a majem 1987 roku. We wcześniejszych postach pisałem o poszczególnych kapelach których których kawałki znalazły się na tej kasecie. Mamy tu przegląd sporej grupy pankowej sceny tamtych czasów od takich gigantów jak Dezerter, Kobranocka czy Karcer, poprzez zespoły szukające swoje drogi grające do dziś takie jak One Million Bulgarians czy Deuter, aż po kapele już zapomniane Zenon Regan czy Absurd. Trzeba jednak przyznać, że większość tych kawałków nadal ma ogromną moc i kopa jak wtedy gdy powstawały. Ja osobiście najbardziej lubię Absurd (kto o nich dziś pamięta) oraz Kolaborantów, ale to kwestia mojego prywatnego gustu. Podsumowując kaseta której powinien posłuchać każdy kto słucha punkrocka, szczególnie ci którzy mogli by być z racji wieku dziećmi grających na niej muzyków

Klub Pinokio Garaż Live

Akademickie Radio Pomorze ARP 060 i Pinokio 001.

Rok wydania 1987

Strona A

1. Zenon Regan – Szczecin w godzinach szczytu
2. Stress – Psychopata
3. Dezerter – Nas nie ma
4. Karcer – Gest idoli
5. Kolaboranci – W sobotę wieczorem
6. One Million Bulgarians – Przed lufą karabinu
7. Konwent A – Arena krwawych walk
8. Deuter – Cały świat
9. Trybuna B. – Pająk
10. Kobranocka – Ela
11. Absurd – Śpiąca królewna

Strona B

1. Karcer – Wschód jest pełen słońca
2. Stress – Obserwacja
3. Kobranocka – List z poligonu
4. Absurd – Mała dziewczynka
5. Kolaboranci – Piosenka miłosna
6. Dezerter – Boicie się
7. Konwent A – Wpadam do knajpy
8. Karcer – Ojczyzna
9. Trybuna B. – Pół godziny
10. One Million Bulgarians – Popatrz mamo
11. Zenon Reagan – Prawda

Absurd

Dziś ostatnia z kapel której utwory znalazły się na kasecie Klub Pinokio Garaż Live – gliwicki Absurd. Zespół powstał w 1984 roku. Twórcą tej kapeli był Darek Dusza który latem 1984 roku po festiwalu jarocińskim odszedł z swej poprzedniej formacji – Śmierć Kliniczna, on też nadawał charakter i kierował poczynaniami grupy. To, że Darek Dusza był najważniejszą postacią w zespole słychać w muzyce granej przez Absurd. Punkrock, delikatnie doprawiony reggae i jazzem czynił zespół interesującym i prawie oryginalnym (nie licząc oczywiście poprzedniej grupy Darka – Śmierci Klinicznej)

Pierwszy skład zespołu to:

• Dariusza Duszę (gitara)
• Lumpaja (wokal)
• Adam (bas)
• Marlena (perkusja)

Wkrótce nastąpiła zmiana basisty – w zespole w miejsce Adama pojawił się Lucjan Gryszka. Już składzie z Lucjanem w latach 1985–1986 zespół intensywnie koncertował. Absurd w tym czasie można było usłyszeć na Grand Festival Róbrege, na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie, na Festiwalu Artystycznym Młodzieży Akademickiej (FAMA), na Przeglądzie Muzyki Nowej i Odjazdowej "Akant 86" oraz wielu klubach na terenie kraju. W 1987 roku ukazał się jedyny singel zespołu zawierający utwór Zżera mnie dżuma który gościł na listach Rozgłośni Harcerskiej oraz Programu III Polskiego Radia. Zespół zakończył swoją działalność w 1989 roku. Po rozwiązaniu Absurdu Dusza i Gryszka utworzyli kolejną grupę Darmozjady. W 1996 roku wytwórnia Zima Zine za zgodą Dariusza Duszy wydała kasetę koncertową grupy pod tytułem Absurd zawierającą archiwalne nagrania zespołu.

Dyskografia

• Zżera mnie dżuma (1987 – singiel)
• Klub Pinokio Garaż Live (1987 – kaseta kompilacja zawiera dwa utwory zespołu Śpiąca królewna i Mała dziewczynka)
• Absurd (1996 - kaseta)
  
  
  
  
  

Kobranocka

Tym razem z kasety Klub Pinokio Garaż Live grupa Kobranocka zespół który z kapel z tego wydawnictwa odniósł największy komercyjny sukces, ale zanim sukces przyszedł wiele się musiało zdarzyć. Historia Kobranocki zaczęła się w 1984. Wtedy to właśnie, jak można przeczytać na stronie zespołu, „z przyczyn militarnych” Andrzej Kraiński, wkrótce szerzej znany jako Kobra znalazł się na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego w Toruniu (było to miejsce dużo bardziej normalne niż ówczesna armia). Tam spotkał Andrzeja Michorzewskiego (psychiatrę z zawodu), który pokazał mu swoje teksty. Teksty trafiły w gust Kobry, ale żeby je zagrać potrzebny był zespół. I tak powstał protoplasta Kobranocki Latający Pisuar. W składzie którego znaleźli się:

• Kobra – Andrzej Kraiński (gitara, wokal):
• Szybki Kazik – Jacek Bryndal (bas)
• Kieliszek – Tomek Kosma (perkusja)

W styczniu 1985 roku zespół nagrał w studiu radia studenckiego "Centrum". Materiał ten miał być wysłany do radia Wolna Europa. Plan był taki by zespół działał w podziemiu a celem muzyków na pewno nie była kariera komercyjna ( jak się później okazało nie wszystko można zaplanować). W tym samym mniej więcej czasie Latający Pisuar zagrał koncert na balu plastyka w toruńskiej Od Nowie. Koncert spodobał się publice i co w tym wypadku najważniejsze zespołowi, który w związku z tym postanowił dorobić kilka kolejnych piosenek, zmienić nazwę i rozszerzyć skład o saksofon i tak do Kobry i kolegów dołączył Michu Zabór IV (Waldek Zaborowski).Pierwszy koncert pod nazwą Kobranocka muzycy jak wiele kapel w tamtym czasie dali w warszawskiej Riwierze na festiwalu Poza Kontrolą. Zespół zebrał bardzo dobre recenzje a jego pokłosiem była propozycja wspólnej trasy po Polsce z zespołem Die Toten Hosen. Po powrocie z tej trasy grupa zmieniła perkusistę Kieliszka zastąpił Kogut (Sławek Ciesielski), grający równolegle w Republice. Na początki 1986 roku Kobranocka nagrała dziewięć swych utworów. W tym samym czasie zespół zagrał na "I Zlocie Młodzieży Ery Atomowej" w Gdyni. Dobre przyjęcie występu grupy na tej imprezie spowodowało pojawienie się nagrań w Rozgłośni Harcerskiej. Nie upłynęło wiele czasu by utwory Kobranocki znalazły się na szczycie listy przebojów tej rozgłośni. Kobranocka grała muzykę opartą na punk rocku ze sporą dawką rock and rolla oraz z mocno pacyfistycznymi tekstami. W sierpniu 1986 Kobranocka zagrała na festiwalu w Jarocinie. Zespół zdobył największą ilość głosów publiczności. Ot tego czasu Kobra z kolegami w Jarocinie grywali dosyć często, choć nie co roku. Rok 1987 to rok nagrania materiału na pierwszą płytę zespołu Sztuka Jest Skarpetką Kulawego. Płyta oczywiście zgodnie z obowiązującym w tamtych czasach cyklem wydawniczym ukazała się rok później. Została jednak entuzjastycznie przyjęta przez publiczność. Ja osobiście w tamtym czasie miałem tylko kasetę wydaną przez Polton. W lipcu 1987 odszedł Kogut, jego miejsce zajął Piotr Wysocki. Kobranocka w tym czasie dawała olbrzymią ilość koncertów. Nastąpiły kolejne zmiany w składzie grupy. Odszedł Waldek Zaborowski, pojawił się gitarzysta Perkoz (Jacek Perkowski - wówczas DeMono, wcześniej Azyl). Jesienią 1989 roku Kobranocka zarejestrowała materiał na drugą płytę. Płytę miał wydać Wifon, ale się wycofał w związku z tym Kwiaty Na Żywopłocie ukazały się dopiero dwa lata po ich nagraniu. Album zawierał słynny cover Stonesów - Współczucie dla diabła oraz największy przebój grupy (choć trochę odbiegający od stylistyki zespołu) Kocham Cię jak Irlandię. W 1990 roku zespół opuścił Jacek Perkowski (postanowił spróbować szczęścia za oceanem), a jego miejsce zajął Burza (Adam Burzyński). W 1991 roku zespół nagrał materiał na kolejną płytę Ku Nieboskłonom która ujrzała światło dzienne w 1992 roku. Kolejna płyta Niech Popłyną Łzy wydana została w 1994 w nagraniach gościnnie udział wzięli Edyta Bartosiewicz (śpiew), Martyna Jakubowicz (śpiew), Katarzyna Nosowska (śpiew), Katarzyna Filoda (śpiew), Angie Leś (śpiew), Pudel (puzon), Grzegorz Rytka (saksofon), Piotr Korzeniowski (trąbka). W 1999 roku ukazał się pierwszy wybór utworów Kobranocki zatytułowany Gold, a 2001 roku płyta O Miłości i Wolności na której znalazł się zarówno nowy materiał jak i stare numery. Kolejne wydawnictwo z utworami Kaobranocki to wydany w 2002 roku koncertowy album Koncert płytka wspaniała choć można było na niej jeszcze upchnąć kilka kawałków. W tym czasie grupa koncertował, nagrywała, robiło po prostu swoje. Warto przypomnieć o bardzo udanym występie zespołu w Jarocinie na PRL Festivalu oraz hucznych obchodach XX-lecia. Z tej ostatniej okazji zespół wystąpił wraz z muzykami, z legendarnego składu: Zaborem i Kogutem. Kolejna płyta zespołu to Sterowany świat który ukazał się w 2006 roku. Na singiel promujący tę płytę wybrano numer Wracajcie ułani stanowiący komentarz zespołu do sytuacji w Iraku, gdy zaczęli polscy żołnierze ginąć. I tak się złożyło że cenzura (której oczywiście nie ma) spowodowała że utwór w ostateczności trafił do internetu. W roku 2007, grupa wystąpiła jako gość honorowy, zaproszony do zarejestrowania materiału na koncertowe DVD na Przystanku Woodstock. Wydawnictw z utworami nagranymi na tym koncercie uzupełnione o wiele dodatkowych materiałów (fragmenty zwycięskiego koncertu z 1986 w Jarocinie, wywiady z zespołem, fragmenty koncertów z 1992 – Jarocin, 1998 – Przystanek Woodstock, klip Jak zapomnieć Cię wyszło w 2008 roku. Rok 2010 to kolejna całkiem udana płyta zespołu - SPOX. W 2012 roku Aleksander Dembski zaprosił zespół do udziału w komedii dokumentalnej pod tytułem „Kocham cię jak Irlandię”. Film ukazał się pod koniec 2013 roku, a muzycy zagrali samych siebie.Przez cały czas grupa swego istnienia grupa koncertuj w kraju zagranicą. Pod koniec 2013 roku zespół odwiedził po raz kolejny USA.

Obecny skład Kobranocki to:

• Andrzej "Kobra" Kraiński (gitary, wokal)
• Piotr "Vysol" Wysocki (perkusja)
• Jacek "Szybki Kazik" Bryndal(gitara basowa, wokal, klawisze)
• Jacek Moczadło (gitara)

Dyskografia

• Sztuka jest skarpetką kulawego (1987)
• Kwiaty na żywopłocie(1990)
• Ku nieboskłonom (1992)
• Niech popłyną łzy (1994)
• O miłości i wolności (2001)
• Koncert (2002)
• Sterowany jest ten świat (2006)
• Kocham cię jak Irlandię. Przystanek Woodstock 2007 Kostrzyn nad Odrą (koncert na płycie DVD) (2008)
• SPOX! 2010

Kompilacje

• Gold (1999)
• The Best - Póki to nie zabronione (2004)
• Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.(2007)