Aya RL - Aya RL (czerwona)

Dziś debiutancka płyta kapeli którą bardzo wielu słyszało, ale nie wielu poznało. Są takie utwory które ze względu na ich popularność ciążą wykonawcy szczególnie gdy, utwór taki nie do końca jest osadzony w rodzaju muzyki jaką gra zespół, lub jak w tym przypadku - gdy miał to być „muzyczny żarcik” (jak swego czasu gdzieś powiedział Igor Czerniawski). Mowa oczywiście piosence Skóra grupy Aya RL. Skóra spędziła trzydzieści dwa tygodnie na najważniejszej w tamtych czasach liście przebojów w Polsce - Liście Przebojów Programu Trzeciego, z czego cztery na pierwszym miejscu, i stała się znakiem rozpoznawczym (jakże mylnym) grupy. Utwór ten jednak nie znalazł się na debiutanckim albumie grupy o którym będzie mowa w tym tekście, bo po prostu do niej nie pasował.

Ale zacznijmy od początku. W 1983 roku na festiwalu w Jarocinie spotkali się przebywający od 1982 roku w Polsce Rosjanin Igor Czerniawski oraz Paweł Kukiz i Jarek Lach (wtedy muzycy grupy Hak (zresztą laureata z tej edycji festiwalu) Do tej trójki dołączył na krótki czas klawiszowiec Robert Milewski. Na początku zespół nosił nazwę Aya Red Love. Pomysłodawcą i zarazem menedżerem Ayi był organizator festiwali w Jarocinie, Walter Chełstowski. W 1984 roku Igor, Paweł i Jarek już jako Aya RL pojawili się ponownie w Jarocinie gdzie zostali przyjęci bardzo dobrze. W tym samym roku tryumfy święci wcześniej wspomniana Skóra. Jak już wspomniałem sukces tego kawałka dał mylne wyobrażenie o twórczości grupy. W 1985 roku ukazała się pierwsza płyta zespołu zatytułowana po prostu Aya RL. Muzyka z tej płyty była sporym zaskoczeniem dla tych którzy znali zespół z utworu Skóra i oczekiwali podobnych klimatów. Na debiutanckim albumie zespołu znalazła się inna co wcale nie znaczy że gorsza muzyka, która zresztą spotkała się z przychylnym przyjęciem znacznej części krytyki i publiczności. O tym jak dobrze została przyjęta ta płyta niech świadczy fakt, że dwa pochodzące z niej utwory Unikaj zdjęć i Ulica miasta znalazły się na szczycie wspominanej już Liście Przebojów Programu Trzeciego. Być może częściowy wpływ na to miał sukces Skóry ale nie zmienia to tego, że były to przeboje (mimo tego że nie była to najłatwiejsza muzyka) Wkrótce po nagraniu pierwszej płyty Jarek Lach wyjechał do Stanów Zjednoczonych (tam nie mogła go dopaść armia). W działalności zespołu następuje przerwa. We wrześniu 1987 roku Aya RL w składzie Igor Czerniawski oraz Paweł Kukiz uzupełniona gitarzystą Adamem Romanowskim rozpoczęła pracę nad drugą płytą która ukazała się w 1989 roku ponownie pod tytułem Aya RL jednak tym razem w odróżnieniu od pierwszej czerwonej, okładka była koloru niebieskiego. Druga płyta zespołu zawierał już inną muzykę niż pierwsza, została też przyjęta przez fanów niezbyt entuzjastycznie i może dlatego na kolejny krążek trzeba było czekać aż pięć lat. W tym okresie współpracę z zespołem definitywnie zakończył Paweł Kukiz, odszedł też Adam Romanowski który postanowił na poważnie zająć się dziennikarstwem. Na miejsce Romanowskiego powrócił Jarek Lach. Aya z tria stała się duetem. W 1994 roku ukazała się trzecia płyta zespołu Nomadeus. Muzyka duetu kierowała się w stronę world music w znacznej mierze opierającej się na elektronicznym brzmieniu, którego Aya nigdy nie unikała. Z pierwszymi dwiema płytami grupy Nomadeus miał muzycznie niewiele wspólnego. Śpiew Kukiza zastąpiony zostaje etnicznymi wokalizami, muzyka stała się mocno zrytmizowana. Czwarta płyta zespołu ukazała się w 1996 roku i nosiła tytuł Calma. Stylistycznie nie odbiegała od Nomadeusa. Na płycie pojawił się głos Pawła Kukiza, nie był to jednak powrót tego muzyka do Ayi jego głos ze starych nagrań wykorzystano w remiksach starych utworów - Ameryki , Jazz oraz Wy to ja. Kukiz uczestniczył również w kręceniu promocyjnego teledysku do utworu Ameryka. Wydanie tej płyty poprzedziło ukazanie się maksisingla Ameryka z czterema wersjami utworu tytułowego. W 1998 roku na rynku pojawił się minialbum Wy to ja '98 poprzedzający wydaną w tym samym roku kolejną płytę zespołu Change in form. Jak to u Ayi muzyka z tej płyty różniła się od poprzednich – był mniej przystępna, skłaniała się ku elektronicznej awangardzie. Po tej płycie nastąpiła cisza. Aya od tej pory milczy.

Dyskografia

• Aya RL (czerwona) (1985)
• Aya RL (niebieska) (1989)
• Nomadeus (1994)
• Ameryka (1996 maksisingel)
• Calma (1996)
• Wy to ja '98 (1998 minialbum)
• Change in Form (1998)

Teraz kilka słów o samej płycie . Debiutancki album grupy w momencie wydania zaskakiwał odmiennością. Muzyka z tej płyty jest przemyślaną mieszanką elektronicznego popu oraz zimnofalowego klimatu Album otwiera intrygujący jeden z najlepszych na płycie Księżycowy krok utwór który do dziś brzmi nowocześnie. Kolejny to utwór intrygująca Ściana z tekstem w formie litanii. Następny to Nie zostawię, a pierwszą stronę płyty kończy na pewno nie przebojowy ale pozostający w pamięci (chyba ze względu na niepokojący wokal Kukiza) Unikaj zdjęć. Drugą stronę otwiera początkowa spokojna a następnie niepokojąca, z drapieżnym tekstem i rewelacyjnie brzmiącymi klawiszami Ulica Miasta, moim zdaniem najlepszy kawałek na tej płycie. Kolejne dwa utwory to instrumentalna Polska oraz Wariant C z tekstem Roberta Gawlińskiego. Płytę kończą Pogo I i Pogo II dwa kawałki które wdzierają się w pamięć słuchacza by pozostać tam jak i cała płyta na długo a nawet na zawsze.

Aya RL (czerwona)

Tonpress ‎– SX-T 67

Rok wydania 1985

Strona 1

1. Księżycowy Krok
2. Nasza Ściana
3. Czy To Oni?
4. Unikaj Zdjęć

Strona 2

1. Nie Zostawię
2. Ulica Miasta
3. Polska
4. Wariant "C"
5. Pogo I
6. Pogo II

Muzyka - Aya RL z wyjątkiem utworu Polska autorstwa Igora Czerniawskiego

Teksty - Aya RL z wyjątkiem utworu Wariant C autorstwa Roberta Gawlińskiego

Klaus Mitffoch – Klaus Mitffoch

Tym razem duża płyta. Właściwie nie wiem dlaczego o niej wcześniej nie pisałem. Może dla tego żę znam ją w zasadzie na pamięć. Słucham bardzo często i wydawała mi się płytą zbyt oczywistą. A może dlatego, że o tej płycie już wiele napisano i to przeważnie bardzo dobrze. Ale w końcu nadszedł czas grupy Klaus Mitffoch i jednego z najlepszych albumów wydanych w Polsce pod jakże oryginalnym tytułem Klaus Mitffoch.

Klaus Mitffoch powstał w 1979 roku.

Pierwszy skład tworzyli:

• Lech Janerka (bas, wokal)
• Krzysztof Pociecha (gitara)
• Wiesław Mrozik (gitara)
• Kazimierz Sycz (perkusja)

W 1980 roku Sycza za bębnami zastąpił Marek Puchała. W zasadzie do roku 1981 zespół nie miał stałej nazwy. Dopiero po dwóch latach działalności amatorskiej w czerwcu 1983 roku już jako Klaus Mitffoch wystartował w Ogólnopolskim Turnieju Młodych Talentów, gdzie zajął razem drugie miejsce z zespołem Azyl P. Nagrodą była sesja wynikiem której są dwa wydane w 1983 roku tonpresowskie single Ogniowe strzelby / Śmielej oraz Jezu jak się cieszę / O głowie. W ankiecie magazynu „Jazz Forum” Rock Top '83 zespół uznany został za największy talent roku, natomiast dziennikarze magazynu Non Stop (którego w tamtym czasie redaktorem naczelnym był nie kto inny tylko Wojciech Mann) za zespół roku 1983. Pomimo tego, ze Klaus Mitffoch wypracował swój własny styl, umiejętnie inspirując się zachodnią muzyką, a nie bezmyślnie kopiując ją czym zyskał sporą grupę fanów, pomimo, że utwór Jezu jak się cieszę znalazł się na szczycie Listy Przebojów Trójki (najważniejszego w tamtych czasach zestawienia), pomimo udziału w trasie koncertowej Spear Of Destiny, zespół nie zyskał przychylności mediów jednym z głównych powodów takiego stanu rzeczy była niemiecka nazwa (celowo pisana z błędem). Takie to były czasy. W 1984 roku Klaus Mitffoch nagrał swoją jedyną płytę długogrającą, która ukazała się rok później gdy zespół już nie istniał. Zespół rozpadł się w sierpniu 1984 roku. Lech Janerka rozpoczął karierę solową (współpracował nadal z Krzysztofem Pociechą). A pozostali muzycy wrócili na scenę w 1986 roku pod lekko zmodyfikowaną nazwą - Klaus Mit Foch. Taka to jest krótka historia tej niezwykłej grupy.

Dyskografia:

Albumy studyjne

• Klaus Mitffoch (1985)

Albumy koncertowe

• Live sierpień 1984 (dwie kasety)

Single

• Ogniowe strzelby / Śmielej (1983)
• Jezu jak się cieszę / O głowie (1983)
• Siedzi / Tutaj wesoło (1984)

Czas na kilka słów o tej niezwykłej płycie. Klaus Mitffoch zaliczany jest do zespołów nowofalowych, jednak muzyka grupy nie daje się moim zdaniem jednoznacznie zaszufladkować. Utwory z tej płyty uderzają dużą dozą surrealizmu, wiele w nich punk rockowej energii wzbogaconej znacznie bogatszą aranżacją. Niesamowity efekt dają też nieźle zakręcone teksty autorstwa Lecha i Bożeny Janerków, wielu dopatrywało się w nich ukrytej krytyki władzy ówczesnej Polski. Lech i Bożena bawią się słowem czego nie robiła i nie robi do dziś większość autorów tekstów utworów rockowych (o popowych lepiej w ogóle nie wspominać) . Płytę rozpoczyna stanowiący przewrotne połączenie dźwięku i tekstu utwór Śpij aniele mój. W warstwie tekstowej przypomina on kołysankę zaś muzycznie nie pozwala nie tylko zasnąć ale i słuchać obojętnie – i tak jest jż do końca albumu. Ja osobiście najbardziej na tej płycie lubię (słowo „najbardziej” ma tu duże znaczenie bo uwielbiam całą płytę) kawałek Tutaj wesoło – muzycznie i tekstowo rewelacja, po prostu cały Lech Janerka. Cenię również przed wszystkim za klimat kończący płytę Strzeż się tych miejsc w którym posępna muzyka Lecha Janerki idealnie zgrała się idealnie z tekstem Bożeny. Reasumując, ten album powinie znaleźć się na półce każdego kto mieni się miłośnikiem polskiej muzyki rockowej, a kto go nie zna musi go po prostu posłuchać. To jedna z najważnieszych polskich płyt rockowych.

I na koniec jeszcze ciekawostka płyta ukazała się również na rynku hiszpańskim, wydana przez firmę Oihuka Doscos. Edycja hiszpańska od oryginalnej polskiej różniła się tylko lepszą jakością okładki oraz wkładką z tekstami (nie tłumaczonymi na hiszpański).

Klaus Mitffoch

Tonpress SX-T40

Rok wydania 1985

Strona Ta

1. Śpij aniele mój (L. Janerka, W. Mrozik, K. Pociecha, M. Puchała)
2. O głowie (K. Pociecha – L. Janerka)
3. Wiązanka pieśni bojowych (L. Janerka – L. Janerka)
4. Nie jestem z nikim (L. Janerka – B. Janerka)
5. Klus Mitroh (L. Janerka – L. Janerka)
6. Wiązanka cz.IV (L. Janerka, W. Mrozik, K. Pociecha, M. Puchała – B. Janerka)
7. Jestem tu jestem tam (L. Janerka, K. Pociecha – B. Janerka)
8. Muł pancerny (L. Janerka – B. Janerka)
9. Powinność kurdupelka (L. Janerka – B. Janerka)
10. Strzelby (L. Janerka, W. Mrozik, K. Pociecha, M. Puchała)

Strona Tamta

1. Nad ranem śmierć się śmieje" (L. Janerka – L. Janerka)
2. Tutaj wesoło" (L. Janerka – B. Janerka)
3. Ewolucja, rewolucja i ja" (L. Janerka – L. Janerka)
4. Dla twojej głowy komfort" (L. Janerka, W. Mrozik, K. Pociecha, M. Puchała – L. Janerka)
5. Siedzi" (K. Pociecha – L. Janerka)
6. Strzeż się tych miejsc" (L. Janerka – B. Janerka)

Madame

Kolejny tonpressowski singiel i kolejna polska kapela z kręgu nowej fali. Tym razem Madame i wydany w 1985 roku singiel zawierający kawałki Głupi numer i Może właśnie Sybilla

Oficjalnie Madame powstało w Sylwestra 1982 roku. W skład zespołu wchodzili:

• Robert Gawliński (wokal)
• Jacek "Perkoz" Perkowski (gitara)
• Piotr "Józek" Jóźwiak (bas)
• Krzysztof Dominik (perkusja).

W rzeczywistości Perkoz, Józek i Dominik grali razem już od pół roku. Brakowało im tylko wokalisty. No i pojawił się grający wcześniej w Gniewie i Nieustraszonych Zabójcach Wampirów Robert. Pod koniec 1983 roku miejsce Perkowskiego, który przeszedł do AzyluP, zajął Robert Sadowski. O tego momentu o obliczu (zresztą bardzo intrygującym) grupy decyduje dwóch Robertów Gawliński piszący bardzo ciekawe, uduchowione teksty i Sadowski komponujący niebanalną, mroczną muzykę. Początkowo Madame flirtowała z popem, jednak w miarę upływu czasu coraz bardziej kierowała się w stronę nowofalowych klimatów. Szczególnie po podjęciu współpracy z Walterem Chełstowski zaczęli grać muzykę inspirowaną twórczością takich kapel jak Joy Division. Współpraca z Chełstowskim dawała szansę na większą karierę, zajmował się on takimi kapelami jak Aya RL, Made In Poland, Siekiera, Variete czy Moskwa. Jak widać było to doborowe (przepraszam – bardzo doborowe) towarzystwo. W 1984 roku w Jarocinie zespół zagrał w dniu zatytułowanym Czy POP nas zje?, grając trochę starszych kawałków oraz trochę nowych. W grudniu tego samego roku Madame można było usłyszeć na łódzkim Rockowisku. W 1985 roku o Krzyśka Dominika upomniała się armia ludowa i kariera a przede wszystkim koncerty zespołu stanęły pod znakiem zapytania. Jednak po około dwóch tygodniach usilnych starań udało mu się wyskoczyć z kamaszy. Wkrótce podobna historia przydarzyła się Piotrkowi Jóźwiakowi jednak on musiał swoje odsłużyć i tak skończyła się jego współpraca z Madame. Nie długo potem z zespołu odszedł Krzysiek Dominik który na chwilę zahaczył się w Maanamie by w końcu zrezygnować z kariery muzyka. Jakiś czas potem pojawił się jako zarządzający sprawami Hey i Kaśki Nosowskiej. Miejsce Dominika za perkusją zajął Sławek Słociński. Natomiast z powodu braku basisty ze swym dawnym instrumentem przeprosił się Robert Gawliński (grał na basie w grupie Gniew). W 1985 roku zespół wystąpił na „Rock Opolu”oraz „Rock Arenie” w Poznaniu, no i oczywiście w Jarocinie. Jarociński koncert został zarejestrowany, a jego fragment wykorzystany w filmie Piotra Łazarkiewicza Fala, dokumencie o festiwal muzyki rockowej w Jarocinie. W tym samym roku Tonpress wydał pierwszy singiel zespołu, który stał się inspiracją do powstania tego tekstu, zawierający utwory Głupi numer i Może właśnie Sybilla, a rok później ukazała się druga mała płytka grupy oraz w warszawskiej Rivierze zespół nagrał materiał na płytę długogrającą na basie zagrał gościnnie jeden z ciekawszych polskich gitarzystów basowych Tomasz „Kciuk” Jaworski. Madame pojawił się również w filmie My Blood, Your Blood obok takich kapel jak Republika Izrael, Maanam, Dżem Siekiera, Moskwa czy VooVoo. Był to piędziesięciominutowy dokument nakręcony przez telewizję BBC prezentujący sytuacje na polskim rynku muzycznym. Niestety rok 1986 to także rok w którym Madame przestało istnieć. Głównym powodem rozpadu grupy był konflikt Gawlińskiego z Sadowskim na tle artystycznym. Gdy odszedł Krzysztof Dominik kryzys w zespole się pogłębił. I nie zmienił tego nowy perkusista Sławek Słocinski. W końcu z zespołu odszedł Robert Gawliński by razem z muzykami Republik (która zakończyła działalność po odejściu Grzegorza Ciechowskiego) stworzyć zespół Opera. Po jego odejściu w Madame wokalistą został Jarek Wajk, ale mimo starań muzyków nie dało utrzymać się zespołu przy życiu. Grupa rozpadła się. Madame jeszcze raz pojawiła się na scenie w 1995 roku, podczas imprezy urodzinowej Gawlińskiego w hotelu Victoria w Warszawie zespół zagrał w składzie Robert Gawliński (wokal), Artur Hajdasz (perkusja),Leszek Biolik (bas) i Robert Sadowski(gitara). Panowie zagrali dwa kawałki Sybille i Sajgon. W roku 1999 ukazała się w końcu nagrana w 1986 roku płyta zespołu Koncert

Dyskografia:

Albumy

• Koncert (1999)

Single

• Głupi numer / Może właśnie Sybilla (1985)
• Krawat powieszony w łaźni / Dzień narodzin (1986)

Kompilacje

• Jeszcze młodsza generacja (1986, utwór Głupi numer)
• Przeboje na „Trójkę”(1987, utwór Gdyby nie szerszenie)
• Polish New Wave (1997utwory Gdyby nie szerszenie, Może właśnie Sybilla, Głupi numer, Dzień narodzin i Krawat powieszony w łaźni)

Śmierć Kliniczna

Kolejny singiel Tonpressu to prawdziwa perła – zawiera dwa utwory ASP i Jestem ziarnkiem piachu jednej z najciekawszych grających w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, tworzącej własną oryginalną i niepowtarzalną muzykę będącą mieszaniną punka i reggae z elementami jazzu, pochodzącej z Gliwic grupy – Śmierć Kliniczna.

Początki grupy to rok 1981. Wtedy to w Gliwicach powstał zespół. Założycielami byli Darek Dusza (gitara) Wojtek Jaczyczko (bas) i Marek Czapelski (perkusja). Pierwsze próby muzycy odbywali w SCK ''Gwarek'', zresztą na sprzęcie należącym do SCK. Szybko do trzech ojców zespołu dołączył wokalista Jerzy „Mercedes” Mercik. W tym czasie pomimo, że zespół istniał, nie było jeszcze Śmierci Klinicznej – zespół nie miał nazwy. Nazwa była niezbędna więc padały różne propozycje takie jak Diesel, Uśmiech Modliszki. W 1982 roku zespół wysłał swe nagrania do organizatorów festiwali w w Brodnicy i Jarocinie, jednak zaproszenie przyszło tylko z Jarocina. Występu na tym festiwali Śmierć Kliniczna nie może uznać za szczególnie udany. Można powiedzieć, że grupa wpadła w oko tylko reżyserowi Pawłowi Karpińskiemu, który w 1983 roku nakręcił dokument o zespole zatytułowany "Śmierć Kliniczna", a także wykorzystał fragment utworu Paciorek w swoim filmie To tylko Rock. W tym samym czasie w zespole pojawił się wokalista Jacek Szafir. Po jarocińskim festiwalu grupa dawała nieliczne koncerty w klubach i nic nie wskazywało by coś się mogło zmienić na lepsze. Jednak stało się zespół zagrał wraz z Brakiem rewelacyjny koncert w Gliwicach. Taśma z nagraniami Śmierci Klinicznej trafiła do Waltera Chełstowskiego który zaprosił grupę do udziału w nocnym maratonie rockowym na XX Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Kolejny sukces – wielu uznało koncert Śmierci Klinicznej za najaśniejszy punkt całego festiwalu. Kariera zespołu zaczęła nabierać tempa. W roku 1983 grupę można zobaczyć na FAMIE, no i przede wszystkim w Jarocinie gdzie Śmierć Kliniczna dała rewelacyjny koncert. Rok 1983 to również pierwsze studyjna nagrania grupy, muzycy nagrali trzy utwory: Nasza Edukacja, Nienormalny świat i ASP. Dwa pierwsze w tym samym roku ukazały się na wydanym przez Tonpress singlu. We wrześniu tego samego roku zespół opuścił Jerzy Mercik. W też tym czasie do grupy dołączył trębacz Antoni "Ziuta" Gralak, a chwilę po nim saksofonista Mateusz Pospieszalski. W tym, poszerzonym składzie Śmierć Kliniczna gra na „Rockowisku '83” gdzie po raz kolejny zostaje bardzo dobrze przyjęta przez publiczność. Na początku 1984 zespół zarejestrował materiał na drugi singiel były to dwa utwory Jestem ziarnkiem piasku oraz Psychopata. W tym momencie dała o sobie znać cenzura, tekst Psychopaty:

„Gdyby dostać się do armii atomowe bomby są

Generałem muszę zostać, by rakietę dostać swą

Kiedy przed guzikiem stanę będę silny chociaż raz

Wszyscy będą się mnie bali, nie przeżyje żaden z was

Gdyby dostać się do armii atomowe bomby są

Generałem muszę zostać, by rakietę dostać swą

Jestem sam, pozabijam was!

Jestem psychopata! „

nie miał prawa ukazać się na płycie gdy najważniejszą osobą w Polsce był generał. Miejsce Psychopaty na singlu zajął nagrany wcześniej utwór ASP. Grupa w tym czasie gra bardzo dobrze przyjmowane koncerty na Rock-Arenie, FAMAIE, Rocku nad Baltykiem i ponownie w Jarocinie. Latem 1984 po festiwalu w Jarocinie z zespołem rozstał się Darek Dusza rozpoczynając współpracę z Irkiem Dudkiem. Skład Śmierci Klinicznej uzupełnili Ireneusz Zawadzk (gitara) i Leszek Biolik (gitara i wokal). Darek z zamiarem opuszczenia grupy nosił się już od stycznia, ale czekając na nowego gitarzystę został aż do sierpnia. Zespół w nowym składzie (już bez Darka) próbował znaleźć się w nowym, całkowicie odmiennym od dotychczasowego repertuarze, jednak coś potoczyło się nie tak jak oczekiwali tego muzycy. Muzyka stanowiła mieszankę ostrego rockowego grania z jazz rockiem, a nie tego spodziewali się fani zespołu. W międzyczasie zespół opuścił Marek Czapelski. Tak zakończyła się kariera jednej z najciekawszych (oczywiście moim zdaniem) polski grup latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Grupy która uderzała swą niepowtarzalną muzyką będącą połączeniem punkowa ekspresji z elementami jazzu i reggae, łącząca profesjonalizm z nieukrywaną radością grania. Niebanalną muzykę uzupełniały intrygujące, inteligentne i oryginalne teksty autorstwa Darka Duszy i Wojtka Kurdziela. O potencjale Śmierci Klinicznej niech najlepiej świadczą dalsze losy muzyków Mercik i Szafir założyli RAP jeden z najciekawszych polskich zespołów wykonujących reggae, Czapelski współpracował z Voo Voo, Darek Dusza założył punkowy Absurd Grywał z Irkiem Dudkiem, pisał teksty dla Dżemu.

Dyskografia:

Albumy

• Śmierć Kliniczna (1996)
• Śmierć Kliniczna 1982-1984 (2001)

Single

• Nienormalny świat / Nasza edukacja (1983)
• Jestem ziarnkiem piasku / ASP (1984)

Kompilacje różnych wykonawców

• Kultowa Dekada 4 - Alternatywnie (2005, utwór Nienormalny świat)
• Jeszcze młodsza generacja (reedycja 2009, utwór Psychopata)
• Kultowa Dekada 5 - Alternatywnie ciąg dalszy (2006, utwór Nasza Edukacja)

Bootlegi

• Punk, Reggae Party (1989, kaseta z koncertami z lat 1983–1984)

Roxa

Pretekstem do napisania tego tekstu jest tonpressowski singiel S-552, zawierający dwa utwory Ostatni Raz i Rajskie Ogrody w wykonaniu grupy Roxa.

Zespół grający muzykę z pogranicza nowej fali, new romantic i popu powstał w 1984 w Warszawie. Nazwa grupy pochodzi od utworu grupy Police Roxanne.

Pierwszy skład zespołu to:

• Zbigniew Ciszewski (gitara, wokal)
• Mariusz Wojeński (klawisze, wokal)
• Piotr Prusiński (bas, wokal)
• Piotr Spaltenstein (saksofon)
• Robert Olejnik (perkusja)

Grupa debiutowała w warszawskim klubie „Hades”. W 1984 roku zespół zagrał na jarocińskim festiwalu w Jarocinie, gdzie został całkiem dobrze przyjęty. W 1985 roku w konkursie Savitoru (w warszawskim klubie Stodoła) na najlepsze nowe zespoły muzyczne zespół zajął II miejsce. Nagrodą było sześćdziesiąt tysięcy złotych (trzy średnie pensje w tamtych czasach) oraz nagranie jednego utworu do składanki utwór A ona tańczy ukazał się na płycie Sztuka latania. Potem ukazał się singiel będący zawierający dwa utwory Ostatni Raz i Rajskie Ogrody. Zespół umieścił też pięć utworów na Liście Przebojów Trójki. Utwór A ona tańczy w 1985 roku doszedł aż do piątego miejsca tej kultowej listy przebojów. W 1987 roku ukazała się kaseta zespołu pod tytułem wydał kasetę Roxa. Roxa jak wiele zespołów w tamtych czasach nie ustrzegł się zmian personalnych. Pod koniec swej działalności grupa występowała w składzie:

• Paweł Lewiński (śpiew)
• Zbigniew Ciszewski (gitara)
• Waldemar Szoł (gitara)
• Janusz Ostrowski (bas)
• Zbigniew Niewiadomski (perkusja)

Roxa swą działalność zakończyła została rozwiązana na początku lat 90 dwudziestego wieku.

Dyskografia

• Sztuka latanie (1985 – kompilacja różnych wykonawców)
• singiel zawierający dwa utwory Ostatni Raz i Rajskie Ogrody (1985)
• Roxa (1987)

Foje

Dziś kończymy przegląd wykonawców z kasety Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju i muszę przyznać, że ostatnia kapela była dla mnie nie lada zagadką. Foje - ni jak nie byłem w stanie skojarzyć tej kapeli, jeśli mam być szczery nigdy o niej nie słyszałem. Ruszyłem więc na poszukiwania w sieci i dalej było trudno. W końcu trafiłem na tekst Filipa Rolanda na blogu Moja Stodoła (polecam), i zrozumiałem – Foje to zespół litewski i stąd moja niewiedza.

Teraz o zespole (na podstawie wspomnianego tekstu). Grupa powstała w 1983 roku początkowo nosiła nazwę Sunki muzika. Założycielami zespołu byli:

• Andrius Mamontovas (wokal, perkusja)
• Arnoldas Lukošius (klawisze)
• Darius Tarasevičius (bas)

Nazwę Foje zespół przyjął w 1984 roku. W tym też czasie do zespołu dołączył perkusista Algis Kriščiūnas a Mamontovas został gitarzystą zespołu. Rok 1985 to pierwsze profesjonalne nagrania grupy i poważne zmiany w składzie zespół opuścili Kriščiūnas i Tarasevičius. Ich miejsce zajęli Romas Rainys (bas) i Eugenijus Pugačiukas (perkusja). W 1986 r. do zespołu dołączył grający na gitarze basowej Darius Burokas. Dotychczasowy basista - Rainys przejął wówczas funkcję gitarzysty solowego. Wkrótce skład zespołu poszerzył się ponownie, tym razem o saksofonistę Sauliusa Valikonisa. Zespół zyskiwał coraz większą popularność, zarówno wśród publiczności jak i uznanie krytyków. Wrota kariery wydawały się szeroko otwarte. Niestety o muzyków upomniało się wojsko (tak wtedy było również w Polsce) i Foje musiało na jakiś czas zawiesić działalność. Ostatni koncert przed przerwą, muzycy zagrali w Vilniaus Kalnų parkas, przed dwudziestotysięczną widownią. Występ został uwieczniony w filmie Kažkas atsitiko. Kinowa premiera tego obrazu, wyreżyserowanego przez Artūrasa Pozdniakovasa, odbyła się w roku 1987. Film spotkał się z entuzjastycznymi reakcjami widzów i zrobił z Foje gwiazdę. Utwory grupy grano we wszystkich dyskotekach i na prywatkach . Piosenka Laužo šviesa stała się nieoficjalnym hymnem młodych. Foje ponownie zagrało w roku 1988, gdy Mamontovas, Lukošius i Pugačiukas zakończyli służbę wojskową. Z oryginalnego składu grupy pozostali ci trzej muzycy Rainys zaangażował się w heavymetalowej Katedrze, natomiast Valikonis został członkiem grupy Ad Libitum. Skład zespołu uzupełnili Gediminas Simniškis (bas), Jaunius Beinortas (gitara) i Robertas Meržvinskas (saksofon). W tym składzie zespół rozpoczął pracę nad swym pierwszym albumem ( i w tym miejscu pojawia się polski ślad historii Foje). Płytę nagrywano na raty i w różnych studiach między innymi w Warszawie gdzie zespołem zajął się Andrzej Puczyński. W roku 1989 muzycy dwa razy zagrali w Polsce, na festiwalach Nowa Scena i Rock Pokoju i stąd obecność Foje na kasecie Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju. Wkrótce z powodu nieporozumień, formację opuścili Arnoldas Lukošius i Robertas Meržvinskas. Skład uzupełnili Robertas Griškevičius (klawisze) oraz powracający do zespołu Valikonis. W 1989 roku kazał się debiutancki album zespołu Geltoni Krantai. Tuż po ukazaniu się albumu, z Foje odeszli Gediminas Simniškis i Jaunius Beinortas. Pozostali muzycy udali się do Warszawy by nagrać drugą płytę Žodžiai į tylą nad realizacją nagrań tym razem czuwał Leszek Kamiński. Longplay został uznany najlepszym albumem roku 1990 na Litwie. Można powiedzieć, że Foje odniosło sukces. Grupa odbyła trasę po Niemczech wzięła udział w festiwalu Interceltic w Lorient, we Francji, zagrała koncerty w USA, po raz kolejny pojawiła się też w Polsce. Pojawiły się sukcesy, pojawiły się też konflikty w zespole. Wkrótce odeszli z grupy Griškevičius, Pugačiukas i Valikonis. Foje z dnia na dzień stało się duetem. Mamontovas i Burokas nie przejeli się zbytnio takim obrotem sprawy i wiosną 1991 roku zarejestrowali w warszawskim studiu CCS Intermedia materiał na longplay Gali skambeti keistai . Album ten został odebrany przez fanów bardziej jako solowe dzieło Mamontovasa, niż następne wydawnictwo Foje. W roku 1992 do zespołu powrócili Arnoldas Lukošius oraz Algis Kriščiunas. W tym składzie Foje odbyło najpierw trasę koncertową po Litwie, by następnie wydać album Kitoks pasaulis zawierający znany (niekoniecznie wcześniej publikowany) materiał grupy. Kolejna płyta grupy już premierowym materiałem ukazała się w 1993 roku i nosiła tytuł Vandenyje. I znów album został doceniony zarówno przez krytyków jak i publiczność. Rok 1994 obfitował w wydawnictwa Foje. Najpierw ukazały się dwie płyty koncertowe - Aš čia esu i Aš čia esu (Pica-Disc), następnie składanka M-1, i w końcu koncertowy album Tikras garsas (tym razem było to Foje akustycznie). W 1995 roku zespół nie zwalniał tempa i na początku roku światło dzienne ujrzała kolejna płyta Kai perplauksi upę,następnie, w związku z zaplanowanym na jesień mini-tournee po londyńskich klubach, Foje wydało własnym sumptem anglojęzyczną EP-kę - Live on the Air. Rok 1996 to płyta 1982. Z materiałem z tej płyty Foje wystąpiło najpierw na festiwalu Parama, później muzycy ruszyli w tournee obejmujące Szwecję, Węgry, Polskę i Londyn. Po zakończeniu trasy grupa nagrała EP-kę pt. The Flowing River. W 1997 r ukazała się zawierająca archiwalne nagrania kaseta zatytułowana Mokykla. W maju tego samego roku odbyło się pożegnalne tournée zespołu. Dwa lata później ukazała się płyta koncertowa Vilnius Kaunas Klaipėda dokumentująca tę trasę. W roku 2000 Donatas Ulvydas nakręcił film biograficzny o Foje pod tytułem 14. Ostatnie jak dotąd wydawnictwo zespołu ukazało się w roku 2006. Była to składanka Kita Paveikslo puse zawierająca 32 zremasterowane cyfrowo nagrania z wcześniejszych albumów zespołu.

dyskografia:

• Geltoni krantai (1989)
• Žodžiai i tylą (1990)
• Gali skambėti keistai (1991)
• Kitoks pasaulis (1992)
• Vandenyje (1993)
• Aš čia esu (1994)
• Aš čia esu (pica) (1994)
• M-1(1994)
• Tikras garsas (1994)
• Kai perplauksi upę (1995)
• Live on the air (1995)
• 1982 (1996)
• The flowing river (EP, 1996)
• Mokykla (1997)
• Vilnius kaunas klaipėda (1999)
• Paveikslas (2002)
• Kita paveikslo pusė (2006)

Opera

Przedostatnim z zespołów z kasety Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju jest grająca zimnofalową muzykę z domieszką soft rocka grupa Opera.

W czerwcu 1986 roku po niecałych dwóch dniach sesji nagraniowej na trzecia płytę, wskutek kłótni i wewnętrznych napięć rozpadła się jedna z najważniejszych polskich grup lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku – Republika. Będący twarzą i liderem zespołu Grzegorz Ciechowski rozpoczął występy pod szyldem Obywatel GC, a pozostali członkowie grupy gitarzysta Zbigniew Krzywański (gitara), Paweł Kuczyński (bas) i Sławomir Ciesielski (perkusja) zdecydowali się na dalsze wspólne występy tworząc zespół będący bohaterem tego tekst. Początkowa wokalistą został Sławek Ciesielski, jednak szybko jego miejsce za mikrofonem zajął Mariusz Lubomski. Wkrótce do Opery dołączył dołączył Jacek Rodziewicz (klawisze), a miejsce Lubomskiego zajął znany z takich zespołów jak Madame, Made in Poland czy Złotousty i Anioły Robert Gawliński. W tym czasie gościnnie z zespołem grywał także Włodzimierz Kiniorski.

Zespół w składzie:

• Sławomir Ciesielski (perkusja)
• Robert Gawliński (wokal)
• Zbigniew Krzywański (gitara)
• Paweł Kuczyński (bas)
• Jacek Rodziewicz (klawisze)
• Włodzimierz Kiniorski (saksofon)

zagrał kilka znaczących koncertów, między innymi na festiwalu w Jarocinie w 1989 roku, czy w tym samym roku na festiwalu Rock Pokoju. W 1989 roku grupa zarejestrowała też materiał na na debiutancką płytę. Kompozycje były dziełem zespołowym, natomiast teksty napisał Robert Gawliński. Płyta jednak nie została wydana. Ukazała się dopiero już po rozwiązaniu zespołu w roku 1993 pod nazwą Gawliński/Opera 1987-1988. gościnie na płycie w chórkach pojawiły się Beata Sawicka i Lu Łączyńska W 1990 roku Grzegorz Ciechowski postanowił reaktywować Republikę - Zbigniew Krzywański, Paweł Kuczyński i Sławomir Ciesielski powrócili do wspólnej gry z Grzegorzem, a Robert Gawliński rozpoczął pracę nad pierwszą płytą zespołu Wilki. Taki był koniec Opery, mogło być ciekawie. Gdyby nie Republika napisał bym, że szkoda.

Dyskografia:

• Radio nieprzemakalnych (1983 kompilacja wielu wykonawców)
• Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju (1989 kompilacja wielu wykonawców)
• Gawliński i Opera 1987-1988 (1993 kaseta
• Opera (2013 reedycja kasety z 1993 na CD)
  
  
  
  
  

Closterkeller

Kolejny zespół z kasety Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju to chyba najważniejsza grupa której utwór znalazł się na tym wydawnictwie i to nie tylko dlatego, że to najbardziej znany wykonawca z tej kasety ale przede wszystkim to zwycięzca festiwalu który dokumentuje ta kaseta – grupa Closterkeller. Muzyka grana przez Closterkeller początkowo mogła być zaliczana do new lub cold wave, by z czasem ewoluować, aż grupa została uznana za jednego prekursorów rocka gotyckiego w Polsce. W muzyce zespołu jednak do dziś słychać nuty zimno falowe, ni trudno doszukać się w niej też metalowych inspiracji.

Ale zacznijmy od początku. Zespół powstał w styczniu 1988 roku z inicjatywy:

• Anji Orthodox (śpiew)
• Przemysława Guryna (klawisze)
• Jacka Skiruchy (gitara)
• Tomasza Grochowalskiego (bas)

Grupie brakowało perkusisty, więc do muzyków szybko dołączył Grzegorz Tomczyk.

Początkowo zespół ćwiczył w Domu Kultury w Radości pod Warszawą lub w Domu Kultury w Józefowie, i właśnie z tych podwarszawskich miejscowości Closterkeller rozpoczął swą podróż na szczyty. Ale nim grupa wygrała swój pierwszy festiwal (przegląd Ochota '88) nastąpiła pierwsza zmiana w składzie zespołu Tomczyka za bębnami zastąpił Krzysztof Dominik (grający wcześniej w zespołach Madame i Maanam) Krzysztof jednak szybko zrezygnował z gry w zespole, i jego miejsce zajął Piotr Bieńkowski. W tym czasie po krótkim epizodzie z szkołą przy ul. Astronautów zespół przeniósł swe miejsce prób do warszawskiego klubu „Hybrydy”.

Lata 1988 i 1989 to pasmo sukcesów grupy która zdobywała nagrody na wszystkich festiwalach czy przeglądach na których się pojawiła grupa wygrała kolejno Przegląd "Ochota", Mokotowską Jesień Muzyczną, Rock Pokoju (gdzie w zastępstwie Tomasza Grochowalskiego na gitarze basowej zagrał znany z występów w grupie Tilt Marcin Ciempiel), Rock pod Chełmcem oraz katowickie „Odjazdy” Anja została uznana za „Osobowość Sceniczną” na Młodzieżowych Spotkaniach Muzycznych w Chojnowie, oraz wygrała kategorię „Nowa twarz” w plebiscycie "Emka" (Magazyn Muzyczny). Ale najważniejszym występem w 1989 roku był udział zespołu w jarocińskim festiwalu gdzie Closterkeller zdobył nagrodę jury, wygrał w głosowaniu dziennikarzy i przede wszystkim został doceniony przez publiczność (trzecie miejsce). Sukcesy spowodowały zawirowania w zespole, w wyniku konfliktów z odszedł Piotr Bieńkowski jego miejsce zajął Andrzej Szymańczak. W tym czasie powstały dwa teledyski do utworów Purple i Maska wykonane na zlecenie programu telewizyjnego Luz, a Anja zrealizowała partie śpiewu na jej pierwszy grupy Pornografia. W 1990 roku ukazała się debiutancka płyta grupy Closterkeller Purple. W tym samym roku zespół ponownie, tym razem już jako uznana formacja, pojawił się na festiwalach Odjazdy, Jarocin oraz na festiwalu w Sopocie. Grupa zmieniła też miejsce prób na klub Medyków. W 1991 roku po raz kolejny zespół opuścił Andrzej Szymańczak którego zastąpił Piotr Pawłowski. Odszedł też Przemysław Guryn (wyemigrował do USA). Jego miejsce za klawiszami zajął grający (z małą przerwą) w zespole do dziś Michał Rollinger. W nowym składzie grupa zrealizowała materiał na drugi album. Na wydanej w 1992 roku płycie Blue dodatkowo pojawili się znany z grupy Tubylcy Betonu Robert Ochnio (gitara) Igora Czerniawskiego (klawisze) i Zbigniew Bieniak (wokal). Płyta CD ukazała się tylko w wersji angielskiej, a w polskiej jedynie na kasecie. Po nagraniu Blue, z zespołem rozstali się Robert Ochnio i Jacek Skichura. Na szczęście z kilkuletniego pobytu z Belgii powrócił współpracujący poprzednio z grupą Paweł Pieczyński. Nie upłynęło wiele czasu a zespół opuścił Tomasz Grochowalski, jego miejsce zajął Krzysztof Najman wcześniej grający w taki grupach jak Charon, Blitzkrieg czy Jezabel Jazz. W 1993 ukazał się mini album Agnieszka zawierający polskojęzyczne utwory z Blue oraz kilka nowych kompozycji. Do tytułowego utworu Agnieszka powstał teledysk, za którego scenariusz Anja Orthodox otrzymała główną nagrodę na Festiwalu Polskich Wideoklipów w Sopocie. Tego samego roku Krzysztof Najman i Anja Orthodox wzięli ślub (ich związek przetrwał tylko kilka lat) oraz ukazał się kolejny album Violet. W tym czasie Closterkeller wiele koncertował pojawił się w, Sopocie, Jarocinie, Katowicach. Grupa zagrała między innymi z gwiazdą kultowej brytyjskiej wytwórni 4AD - Cocteau Twins Kolejny album grupy Scarlet to rok 1995. Płyta sprzedawała się bardzo dobrze , uzyskała status złotej płyty. Niedługo po wydaniu Scarlet ze względów zdrowotnych zespół zmuszony był opuścić Michał Rollinger. Jego miejsce zajął Dariusz Boral, a następnie Tomasz Wojciechowski. Obydwu tych muzyków można usłyszeć na wydanej w 1996 roku płycie Cyan, jednak wymienieni są oni jako jej goście a nie członkowie. W 1997 roku ukazał się pierwszy koncertowy album zespołu Koncert '97 zawierający fragmenty występów grupy w Rzeszowie i Lublinie. Po ukazaniu się tej płyty do składu powrócił Michał Rollinger. Niedługo potem z zespołem rozstał się Piotrek Pawłowski, którego zastąpił grywający wcześniej w grupach Rezerwat i Hedone perkusista Gerard Klawe. W 1999 roku ukazał się kolejny album grupy Graphite. Wkrótce po wydaniu tej płyty zespół opuścili Krzysztof Najman i Paweł Pieczyński. 16 września 1999 roku w studio Programu III Polskiego Radia im. A. Osieckiej zespół zarejestrował akustyczny koncert, wydany w 2000 roku na płycie Fin de Siecle. W tych nagraniach wziął udział jeszcze Paweł Pieczyński. W miejsce Krzyśka kolejno próbowani kolejno byli Peter Guellard, Andrzej Kaczyński i Marcin Płuciennik – dopiero ten ostatni został z grupą na dłużej. Mniejszy problem był z zastąpieniem Pieczyńskiego, jego miejsce zajął Marcin Mentel. W 2002 zespół pojawił się w Wiedniu na Dark Nation Day oraz Budapeszcie na Gothic Night, a w 2003 roku grupa wzięła udział w lipskim Wave Gotik Treffen tymi występami zespół zdobył uznanie wśród europejskich fanów gotyckiego rocka. W sierpniu 2003 światło dzienne ujrzała pierwsza płyta DVD zespołu ActIII – live 2003. We wrześniu tego samego roku ukazał się siódmy album grupy Nero.W 2004 roku ukazał się drugi mini album grupy Reghina. W latach 2003 i 2004 Closterkeller był największą gwiazdą dwóch edycji największej trasy metalowej w Polsce – Dark Stars Festival, a od 2005 grupa zainicjowała coroczną, własną, trasę koncertową Abracadabra Gothic Tour. W roku 2006 nastąpiły kolejne zmiany personalne w Closterkeller. Grupę opuścił Marcin Płuciennik a jego miejsce zajął wracający do zespołu Krzysztof Najman. Na gitarze pojawił się Mariusz Kumala, a za bębnami usiadł Janusz Jastrzębowsk. Rok 2008 to drugie wydawnictwo DVD Act IV zawierające występ zespołu na Przystanku Woodstock 2008. W 2009 roku ukazał się kolejny album grupy Aurum. Na następną płytę nie trzeba było długo czekać album Bordeaux ukazał się w 2011 roku. Lata 2013/2014 to przede wszystkim drastyczne zmiany w składzie Closterkeller. Zespół opuścił Janusz Jastrzębowski, a jego miejsce zajął Robert Kubajek. Następnie odszedł gitarzysta Mariusz Kumala któredo zastąpił Aleksander Gruszka, a w końcu grupę opuścił Krzysztof Najman którego miejsce zajęła Zuzanna „ZuZa” Jaśkowiak –

Najważniejszym moim zdaniem wydarzeniem bieżącego roku były wspólne koncerty Closterkeller z legendą rocka gotyckiego zespołem Fields of the Nephilim

Obecny skład zespołu to:

• Anja Orthodox (wokal)
• Michał Rollinger (klawisze)
• Robert Kubajek (perkusja)
• Aleksander Gruszka (bas)
• Zuzanna „ZuZa” Jaśkowiak (gitara)

Dyskografia:

Płyty studyjne

• Purple (1990)
• Blue (1992)
• Violet (1993)
• Scarlet (1995)
• Cyan (1996)
• Graphite (1999)
• Pastel (2000)
• Nero (2003)
• Aurum (2009)
• Bordeaux (2011)

Mini-albumy:

• Agnieszka (1993)
• Reghina (2004)

Płyty koncertowe:

• Koncert `97 (1997)
• Bronze (Bootleg) (1998)
• Fin de siecle (Akustycznie) (2000)

Mizemor

Drugą stronę kasety Festiwal Muzyczny”89 Rock Pokoju otwiera grupa o której w zasadzie nie powinienem i nie chciałem pisać. Mizemor to muzyka zupełnie nie z mojej bajki, no i na temat tej grupy zupełnie nic ale całkowicie nic nie wiedziałem. Uznałem jednak, że z kronikarskiego obowiązku spróbuję coś napisać. Ruszyłem więc na poszukiwania w sieci, i oto co udało mi się znaleźć.

Mizemor wykonywał muzykę medytacyjną – mnie osobiście utwór na kasecie nie zachwycił. Grupa odniosła parę sukcesów: wygrała festiwal „Młodych talentów” w Poznaniu, drugie miejsce na festiwalu Rock Pokju w 1989 roku. Wygrał wtedy zespół Closterkeller. Mizemor pojawił się na FAMIE, koncertował nie tylko w kraju ale i za granicą. Tyle o zespole. Teraz o muzykach a właściwie o ich dokonaniach (nieźle mnie zaskoczyły).

Piotr Olszewski (gitara) - studiował na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Jest także absolwentem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy- kierunek Wychowanie Muzyczne. Oprócz działalności pedagogicznej Piotr Olszewski nagrywa, komponuje i aranżuje, realizując szereg muzycznych projektów w różnych kierunkach muzycznych : od piosenki, muzyki instrumentalnej do jazzu. Jest laureatem nagrody głównej na I Konkursie Gitarzystów Jazzowych - GuitarCity 1996. Grywał z Mariuszem Lubomskim, z perkusistą Jackiem Pelcem oraz basistą Grzegorzem Nadolnym w Electric Trio (płyty: Electric Trio, Unia, GuDrumBa), z znanym z Nocnej Zmiany Bluesa Tomkiem Kamińskim , z wokalistką Justyną Bacz (płyta: Brassens mon amour), w polsko-czeskim kwartecie jazzowym OLSZEWSKI-MARKOVI-- QUARTET

Grzegorz Pawelski obecnie jest znanym szczecineckim kompozytorem, aranżerem, muzykoterapeutą pracujący na co dzień z dziećmi niepełnosprawnymi. W swoim dorobku ma utwory chóralne, instrumentalne, wokalno-instrumentalne, pieśni, ale też piosenki komponowane na zamówienie. Dobrze czuje w muzyce sakralnej. Oprócz Mizemora grywał w grupach Czwarta nad ranem i TRIM

Romuald Szałek jest muzykiem specjalizującym się w grze na fletach podłużnych, kompozytorem muzyki autorskiej, aranżerem. Jego atutem wykonawczym jest niekonwencjonalne wykorzystanie fletów prostych: gra na dwóch fletach, gra w „trzygłosie”- dwa flety plus głos, łączenie fletu poprzecznego z fletem prostym i stosowanie innych nowatorskich technik wykonawczych. Jest również wykładowcą akademickim na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wykonawcy, z którymi występował Romuald Szałek to między innymi Janusz Yanina Iwański, Stanisław Soyka, Natalia Kukulska, Kwartet Jorgi, VooVoo, Osjan, Sierra manta, Open folk, VARSOVIA MANTA, Joachim Mencel, Marcin Pospieszalski, Mieczysław Szcześniak.

Pomimo że zespół nie podbił mojego serca wielki Szacun dla muzyków za to co osiągnęli, nie jestem tylko pewien czy to wszyscy muzycy grupy.

Dyskografia (którą udało mi się ustalić)

• Muzyka natury i cywilizacji (kaseta)