Bielizna – Taniec Lekkich Goryli

Dziś płytka Taniec Lekkich Goryli gdańskiej formacji Bielizna.

Zespół powstał w Gdańsku w 1985 r. z inicjatywy dwóch studentów trzeciego roku Politechniki Gdańskiej Jarosława Janiszewskiego i Jarosława Figury. Pierwsza nazwa grupy to Matka Foluche, a pierwszy skład to:

• Jarosław Janiszewski – wokal
• Jarosław Figura – gitara
• Andrzej Jarmakowicz – perkusja
• Witold Cynke – bas

Początkowo zespół zdradzał fascynacje punk rockiem, dlatego czort jedyny wie jakim cudem zadebiutowali nie na imprezie rockowej ale studenckiej (tak zwana poezja śpiewana lub piosenka studencka). To musiało się skończyć katastrofą i tak się też skończyło. Takie były początki. Wkrótce grupa zmieniła nazwę na Bielizna Göringa oraz styl muzyki na lżejszy bardziej zbliżony do popu, ale w zasadzie niepowtarzalny może trochę podobny do twórczości The Smiths. Grupa prowokowała nazwą oraz tekstami utworów. Otoczyła ją aura grupy skandalizującej a nawet faszyzującej co spowodowało spore kłopot z graniem koncertów jak i ograniczyło w znacznym stopniu dostęp do mediów. Od początku centralną postacią zespołu jest autor tekstów i wokalista Jarek Janiszewski którego głosu nie można pomylić z nikim innym. W 1986 roku zespół wystąpił w Jarocinie, na Poza Kontrolą w Warszawie i Nowej Scenie w Sopocie. W tym czasie grupa używała jeszcze nazwy Bielizna Göringa jednak liczne wizyty skinheadów na koncertach oraz protesty władz miejscowości w których formacja koncertowała spowodowały skrócenie nazwy do Bielizny G., a następnie do Bielizny. W 1990 roku po sporych perturbacjach wyszedł pierwszy najlepszy album zespołu Taniec Lekkich Goryli (najpierw miał wydać go Klub Płytowy Razem, potem Polskie Nagrania a w końcu wydał Tonpress). W tym samym roku ukazała się druga płyta zespołu Wiara, nadzieja, miłość i inwigilacja. W nagraniu tej płyty oprócz Jarosława Janiszewskiego i Andrzeja Jarmakowicza udział wzięli sami nowi muzycy Wojciech Hinza – bas, gitara, perkusja, Jarosława Zabłocki - gitara i Piotr Pawlak – gitara. Płyta ta nie została już przyjęta tak dobrze jak poprzedni podobnie jak następny materiał wydany na kasecie Tag. Muzyka na kasecie jest trochę ostrzejsza niż na poprzednich płytach jednak charakterystyczny głos wokalisty nie pozostawia wątpliwości co do wykonawcy. Po wydaniu tych dwóch materiałów kariera zespołu znacznie zwolniła. Notowań grupy nie podniosła też kolejna płyta wydana w 1996 roku Pani Jola. W latach 1991-1995 Jarosław Janiszewski prowadził wraz z Piotrem Klattem z Róż Europy muzyczny program telewizyjny "Rocknoc" (TVP 2). W 1996 roku Jarek Janiszewski wziął udział nagraniu albumu Z gitarą wśród zwierząt Big Cyca a dwa lata później z trzema muzykami z Big Cyca założył Czarno-Czarnych. Piotr Pawlak grał w zespole Kury. W 1998 roku na rynku pojawiła składanka zespołu Utwory wybrane 1987 – 1997. W tym czasie grupa już bardzo rzadko pojawiała się na scenie, a od 2000 roku w zasadzie zawiesiła działalność. W 2001 roku wychodzi album Świadkowie Rocka wydany pod szyldem Doktor Granat. W składzie tego tworu zespołu znaleźli Jarosław Janiszewski, Jarosław Furman, basista Jarosław Figura , perkusista Andrzej Jarmakowicz z Bielizny oraz klawiszowiec Piotr Sztajdel (Big Cyc i Czarno-Czarni) i Robert Dobrucki, grający niegdyś na saksofonie w zespole No Limits. W 2004 roku wyszła kolejna płyta grupy nagrana latem 2003 w Studiu Radia Gdańsk W Dzikim Kraju Na następną płytę Bielizny trzeba było czekać całe 5 lat – w 2009 roku ukazał się album Obrazki z wystawki. Obecnie Bielizna nie jest zespołem aktywnie działającym na rynku muzycznym. Muzycy udzielają się w innych formacjach, od czasu gdzieś zagrają, czasem nawet coś nagrają i tak to się toczy. Ostatni znany mi skład zespołu to:

• Jarek Janiszewski – wokal
• Jarek Furman – gitara
• Andrzej Jarmakowicz – perkusja
• Jarek Figura – bas
• Krzysiek Stachura – gitara

Dyskografia:

• Taniec lekkich goryli (1989)
• Wiara, nadzieja, miłość i inwigilacja (1990)
• Bielizna (1991)– kompilacja na CD dwóch pierwszych płyt
• TAG (1994)
• Pani Jola (1996)
• Utwory wybrane 1987-1997 (1997)
• Świadkowie rocka (2001) – jako Doktor Granat
• W dzikim kraju (2004)
• Obrazki z wystawki (2009)

Teraz o samej płycie. Taniec lekkich goryli jest to pierwszy, a zarazem niewątpliwie najlepszy w album w dyskografii Bielizny. Autorami wszystkich utworów na płycie są Jarosław Janiszewski i Jarosław Figura O jakości tej płyty stanowi nie tylko oparta na ciekawym brzmieniu gitary Jarosława Figury muzyka ale i (a może przede wszystkim) przykuwające uwagę teksty - dowcipne, trochę groteskowe. Jarosław Janiszewski to autor tekstów niebanalnych - bohaterowie Janiszewskiego to zwykli ludzie jednak nie do końca rzeczywiści, przerysowani, można by powiedzieć odrealnieni. Album został nagrany w składzie Jarosław Janiszewski (wokal), Jarosław Figura (gitary), Andrzej Jarmakowicz (perkusja) Zbigniew Koziarowski (gitary, piano), gościnnie zagrali Radowan Jacuniak (bas), Adriana Tesmer (obój), Jacek Gajus (wiolonczela) i obecność tych dwóch ostatnich instrumentów nadała specyficzne brzmienie. Spory wpływ na muzykę na płycie miał też udział w nagraniach gitarzysty Zbigniewa Koziarowskiego który wcześniej grywał w całkiem innej jazz-rocowej stylistyce. Jego melodyjne solówki absolutnie nie będące w stylu grupy intrygująco kontrastują ze stylem grania Jarosława Figury. Największe przeboje z płyty to Stefan i Prywatne życie kasjerki PKP. Ogólnie słucha się tego bardzo przyjemnie głównie ze względu na teksty. Płytka naprawdę niezła, choć to do końca nie moja bajka.

Taniec Lekkich Goryli

Tonpress ‎– SX-T 166

Rok wydania 1989

Strona A

1. W Imieniu Prawa
2. Terrorystyczne Bojówki
3. Stefan
4. Jak Śnięty Śledź
5. Dwóch Wchodzi A Jeden Wychodzi
6. Człowiek O Smutnym Oddechu

Strona B

1. Kołysanka Dla Narzeczonej Tapicera
2. Najbardziej Fatalna Para Od Czasów V2
3. Kuracja Doktora Granata
4. Krótka Przygoda Z Człowiekiem, Który Obiecywał Wykładzinę Podłogową
5. Taniec Lekkich Goryli
6. Dom Rodzinny
7. Prywatne Życie Kasjerki PKP

Allman Brothers Band - Reach For The Sky

Dziś pierwszy raz zespół nie pochodzący z Polski. Jedna z najbardziej cenionych przeze mnie grup rockowych (rock-bluesowych) The Allman Brothers Band. Płyta Reach For The Sky będąca pretekstem dla powstania tego tekstu nie jest może najlepszym albumem zespołu ale dla mnie bezgranicznie zakochanego w dźwiękach jakie tworzyli najpierw bracia Allman a po śmierci Duane, Gregg z kolegami muzyka The Allman Brothers Band zawsze będzie czymś czego lubię i chcę słuchać.

The Allman Brothers Band powstał na początku 1969 roku w składzie

Duane Allman – gitara, sitar

Gregg Allman – klawisze, wokal

Forrest Richard „Dickey” Betts – gitara, wokal

Berry Oakley – bas

Claude Hudson „Butch” Trucks – perkusja

Jaimoe (Johnny Lee Johnson) Johnson – perkusja

Początkowo był to garażowy skład o nazwie The Escorts, grający podobnie do The Beatles i The Rolling Stones. Następnie formacja zmieniła nazwę na the Allman Joys i zaczęła grać brytyjskiego bluesa. Zarówno bracia Allman, podobnie jak i pozostali muzycy, nie byli nowicjuszami w muzycznym fachu, już przed powstaniem grupy pracowali jako muzycy studyjni, współpracując z wieloma gwiazdami ówczesnej sceny muzycznej. Debiutancki album The Allman Brothers Band, który zespół wydał już pod obecną nazwą ukazał się w 1969 roku. Wydawnictwo zostało przyjęte bardzo entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i przez krytykę - blues-rockowe brzmienie powaliło wszystkich na kolana. Rok 1970 to druga płyta zespołu Idlewild South o brzmieniu nieco łagodniejszym niż jej poprzedniczka i znów zarówno krytycy jak i publiczność nie mogli wyjść z zachwytu. Dwa lata później ukazuje się trzeci, koncertowy album formacji zatytułowany At Fillmore East który już w roku wydania uzyskał status złotej płyty. Płyta ta jest dowodem na to, że muzyka grupy najlepiej prezentowała się na scenie. Muzycy wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swe krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy którymi hipnotyzowali publiczność. Pod koniec 29 października 1971 roku Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Strata to dla zespołu jak i całego świata muzyki przeogromna, bo być może w wieku 24 lat odszedł człowiek który mógł być najlepszym, a może nawet był najlepszym gitarzystą jaki chodził po Ziemi. W 2003 roku Duane został sklasyfikowany na 2 miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone tuż za Jimim Hendrixem a przed B.B. Kingiem i Ericem Claptonem. Duane brał udział w początkowej fazie nagrywania kolejnego albumu grupy Eat a Peach, po jego śmierci zespół nagrał resztę z Dickeyem Bettsem. Po wydaniu tej płyty do zespołu dołączył basista Lamar Williams. W nowym składzie formacja wydała w 1981 roku kolejną płytę Brothers and Sisters. Rozpoczął się nowy okres w historii The Allman Brothers Band. Muzyka grupy stała się znowu lżejsza a bluesowe brzmienie zmieniło się w country (słowo country wcale nie oznacza złe, ani nawet gorsze). Rok po tragicznej śmierci Duana w podobnych okolicznościach rozstał się z życiem basista Berry Oakley. W roku 1974 Gregg Allman i Dicey Betts rozpoczęli solowe kariery i wydawali własne płyty. To, a także problemy z używkami, doprowadziły do konfliktów w zespole. Muzycy wydali jeszcze album Win, Lose or Draw, któremu jedna nie można uznać za udany. Zespół rozpadł się na dobre w 1976 roku. Wtedy aresztowano Allmana, a Leavell, Johnson i Williams stworzyli formację Sea Level. Betts nagrywał solo. Leavell, Johnson i Williams i Betts stwierdzili, że już nigdy nie zagrają z Allmanem. Reaktywacja zespołu nastąpiła w roku 1978. Tym razem skład zasilili Dan Toler i David "Rock" Goldflies, zastępując Leavella i Williamsa. Rok później ukazał się album Enlighted Rouges, który nawiązywał do wcześniejszych dokonań grupy. W 1982 roku nastąpił kolejny rozpad grupy. Cztery lata później The Allman Brothers znów zagrali razem na serii koncertów charytatywnych. W 1987 roku wytwórnia Epic podpisała z Allmanem i Bettsem osobne solowe kontrakty, czego wynikiem były udane płyty zespołów Gregg Allman Band oraz Dicky Betts Band. Dwa lata później The Allman Brothers powrócili na scenę muzyczną. Nowymi członkami zespołu zostali Warren Haynes, Johnny Neel oraz Allen Woody. Dołączyli oni do muzyków z oryginalnego składu - Allmana, Bettsa, Jaimoe’a oraz Trucksa. W 1990 roku ukazała się bardzo dobrze przyjęta płyta Seven Turns. Niedługo po tym ze składu odszedł Neel. W latach 90 grupa wydała kilka albumów. W tym czasie skład ulegał kolejnym zmianą zespół nie zaprzestał działalności. W 2003 roku ukazał się świetnie przyjęty przez fanów i krytyków muzycznych album Hittin’ The Note. Rok ten był zresztą zmienny historii ukazały się w nim aż pięć płyt zespołu. The Allman Brothers Band koncertują do dziś. W 2012 roku zespół otrzymał nagrodę Grammy za całokształt działalności.

Obecny skład grupy to:
Gregg Allman – instrumenty klawiszowe, gitara, wokal

Butch Trucks – instrumenty perkusyjne

Jai Johanny "Jaimoe" Johanson – instrumenty perkusyjne

Warren Haynes – gitara, gitara slide, wokal

Marc Quiñones – instrumenty perkusyjne, wokal

Oteil Burbridge – bas, wokal

Derek Trucks – gitara, gitara slide

Dyskografia:

• The Allman Brothers Band (1969)
• Idlewild South (1970)
• At Fillmore East [live] (1971)
• Eat a Peach (1972)
• Brothers and Sisters (1973)
• Win, Lose or Draw (1975)
• Wipe the Windows, Check the Oil, Dollar Gas (1976)
• Enlightened Rogues (1979)
• Reach for the Sky (1980)
• Brothers of the Road (1981)
• Seven Turns (1990)
• Shades of Two Worlds (1991)
• Live at Ludlow Garage - 1970 (1991)
• An Evening With the Allman Brothers Band (1992)
• Where It All Begins (1994)
• Peakin' at the Beacon [live] (2000)
• American University 12/13/70 [live] (2002)
• Hittin' the Note (2003)
• At Fillmore East [Deluxe Edition] [live] (2003)
• Live at the Atlanta International Pop Festival (2003)
• American University W.D.C. [live] (2003)
• S.U.N.Y. at Stonybrook, Stoneybrook (2003)
• One Way Out (2004)

Płyta Reach For The Sky pochodzi z okresu gdy Allmani nie byli w najwyższej formie, można zrzucić to na karb zawirowań w składzie i niesnasek jakie w tym okresie dotknęły zespół. Wyrażnie słychać, że w zespół nie znalazł jeszcze nowej drogi. Czuć że wspólne muzykowanie nie sprawia członkom zespołu takiej radości jaką było czuć we wcześniejszych dokonaniach grupy. Na krązku słychać nieźle (ale tylko nieźle) brzmiące gitary w dynamicznym lekko country’owym Hell And High Water. Nie odbiegające od klasyki lekko sztampowe rock’n’rolle, ale jest też perełka dla której warto posłuchać płytki - ballada So Long spokojna można powiedzieć,że delikatna z sączącą miód do ucha partią harmonijki. Lubię tę płytę, ale chyba nie jestem w tym wypadku do końca obiektywny.

Reach For The Sky

Arista – AL 9535

Rok wydania 1980

Strona A

1. "Hell and High Water" (Dickey Betts)

2. "Mystery Woman" (Gregg Allman, Dan Toler)

3. "From the Madness of the West" (Betts)

4. "I Got a Right to be Wrong" (Betts)

Strona B

1. "Angeline" (Betts, Johnny Cobb, Mike Lawler)

2. "Famous Last Words" (Betts, Bonnie Bramlett)

3. "Keep On Keepin' On" (Betts, Toler)

4. "So Long" (Allman, Toler)

After Blues – After Blues And Friends

Dziś na mym gramofonie kręci się płyta After Blues And Friends Szczecińskiej grupy, a w zasadzie duetu After Blues.

After Blues powstał w 1980 roku w Szczecinie Leszka Piłata oraz Waldemara Baranowskiego którzy razem uczęszczali do szkoły muzycznej. Początkowo zespół nazywał się "3,50 po Obniżce"

Już w pierwszym roku swego istnienie grupa wygrała przegląd zespołów młodzieżowych organizowany w klubie "Słowianin". W tym czasie została też zmieniona nazwa na After Blues.

Pierwszy skład grupy to

• Leszek Piłat – bas
• Waldemar Baranowski - gitara
• Andrzej Kotok – gitara
• Zenon Szyłak – perkusja

W 1985 roku z zespołem rozstali się Andrzej Kotok i Zenon Szyłak. Problemy z organizacją pracy w zespole spowodowały, że Leszek skonstruował jedyny w swoim rodzaju zestaw perkusyjny złożony z bębnów, talerzy oraz systemu przekładni i sznurków, przy pomocy którego basista i gitarzysta mogli jednocześnie grac nogami na perkusji. Pamiętam gdy na Rawie Blues na scenę wyszło dwóch gości podpięli się do jakieś dziwnej machiny i ... zagrali tak, że wszystkim opadły szczęki. Rozwiązanie to było na tyle niespotykane a muzyka tak dobrze zabrzmiała, że duet zyskał uznanie publiczności, a jury przyznało im pierwszą nagrodę. W tym samym roku zagrali na festiwalu "Blues Top" w Sopocie gdzie zwrócił na nich uwagę Tadeusz Nalepa. After Blues zdobył pierwszą nagrodę, którą było nagranie płyty. Producentem, tego krążka został sam Tadeusz Nalepa a trzy kompozycje na płycie są jego autorstwa. W kolejnych latach zespół brał udział w różnych przeglądach i festiwalach, występował między innymi w Czechosłowacji, Danii, Szwecji, Rosji, Holandii i Niemczech. W roku 1991 Leszek i Waldemar rozpoczęli trwającą ponad rok współpracę z Tadeuszem Nalepą. After Blues stał się zespołem akompaniującym Blusmenowi. Oficjalną dokumentacją tego okresu była kaseta Tadeusz Nalepa promotion After Blues. Po okresie współpracy z Tadeuszem Nalepą muzycy grali przez kilka lat w duecie lub z udziałem gości takich jak Wojciech Waglewski, Ireneusz Dudek, Jan "Kyks" Skrzek. W roku 1994 After Blues rozpoczęli stałą współpracę z Mirą Kubasińską, byłą wokalistką zespołów Blackout i Breakout. Kubasińska opracowała wspólnie z zespołem nowe wersje swoich starych . Później zaczęli grać także nowe kompozycje. Wspólne muzykowanie trwało prawie 11 lat, aż do śmierci Miry w 2005 r. W 2008 roku zespół otrzymał nominacje do nagród: "Fryderyki" i "Superjedynki". Od 2011 roku z grupą współpracuje Agnieszka Twardowska współpraca ta zaowocowała wydaniem dwóch albumów w 2011 roku ukazała się płyta Blues Łączy Pokolenia, a w 2013 Proszę Bardzo

Dyskografia:

• After Blues (1986)
• International Blues Family - After Blues! (1988)
• After Blues and Friends, (1989)
• Duo After Blues in Standards
• Tadeusz Nalepa Promotion After Blues (1991)
• Jednego Serca
• Night Blues
• Już Nie Kłam (1994)
• Zobacz jak pięknie (2008)
• After Blues Live - 30 lat Vol 1 (2009)
• After Blues Live - 30 lat Vol 2 (2009)
• Blues Łączy Pokolenia (2011)
• Proszę Bardzo (2013)

A teraz o samej płycie. W sesji nagraniowej oprócz Leszka Piłata oraz Waldemara Baranowskiego uczestniczyli również zaproszeni muzycy: niemiecki gitarzysta Erhard Hirt i perkusista Ulli Duennewald i stąd też tytuł płyty. Nagrań na LP dokonano w grudniu 1988 w Studio Polskiego Radia i Telewizji w Szczecinie. Na płytce znajduje się osiem utworów w klasycznym bluesowym klimacie, zagranych w sposób więcej niż poprawny. Autorami muzyki i tekstów są Leszek i Waldek w dwóch pierwszych utworach teksty są autorstwa Magdy Szulc. Całości słucha się bardzo dobrze. Już pierwszy utwór wprowadza słuchacza w krainę przecudną krainę klasycznego bluesa. Moim faworytem jest trzeci utwór na stronie Blues for Richard przecudna bluesowa ballada autorstwa Leszka Piłata. Polecam.

After Blues And Friends

Poljazz ‎– PSJ 238

rok wydania 1989

Strona A

1. Independent (L. Piłat – M. Szulc)
2. Women Often Lie (L. Piłat – M. Szulc)
3. Blues for Richard (L. Piłat)

Strona B

1. Dedication (L. Piłat – M. Szulc)
2. I Believe You Won't Go (L. Piłat – M. Szulc)
3. I Feel the Blues from the Morning (L.Piłat, W.Baranowski – L.Piłat)
4. Look at Me Mum (L. Piłat – L. Piłat)
5. Head Up (L. Piłat, W. Baranowski – L. Piłat)

Jarocin'88

Przez ostatnie trochę ponad trzy miesiące pisałem o wykonawcach których utwory znalazły się na dokumentującej Jarociński festiwal który odbył się w 1988 roku. Syjon był zespołem którego utwór był ostatnim na stronie B trzeciej z płyt tego wydawnictwa, czas więc na kilka słów podsumowujących to wydawnictwo jak i sam festiwal. Była to chyba najbardziej krytykowana edycja Jarocińskiego festiwalu, a jej szef artystyczny Leszek Winder został poddany niewyobrażalnej krytyce. Prym w tej nie do końca słusznej nagonce wiódł NON STOP. Redaktorem Naczelnym miesięcznika był wtedy Zbigniew Hołdys (osobiście wolałem to czasopismo gdy szefował mu Wojciech Mann). NON STOP z września 1988 zamiast zwykłej recenzji, umieścił sprawozdanie z pogrzebu Festiwalu. Miało ono formę nekrologu a zaczynało się od słów: „Z głębokim żalem zawiadamiamy, ze w dniach 3, 4, 5, 6, sierpnia 1988r. po długotrwałej, bolesnej chorobie zmarł, przeżywszy lat 19 (inni mówią - 9) Festiwal Rockowy Jarocin”. Przed napisaniem tego tekstu ponownie kilkakrotnie przeczytałem ten artykuł i znów tym co mnie uderzyło to to, że w zasadzie na temat muzyki jaka zabrzmiała w Jarocinie w 1988 roku nie ma tam nic. Widocznie dla autora tego artykułu nie muzyka była rzeczą najważniejszą. A szkoda bo był to moim zdaniem festiwal po prostu inny. Oczywiście wielkim błędem było nie zaproszenie laureatów poprzedniej edycji festiwalu oraz zachwianie równowagi poprzez zaproszenie być może zbyt dużej ilości grup heavy metalowych i bluesowych (atutem festiwalu do tej pory była różnorodność). Ale nie wszystko było przecież tak złe. Zagrali przecież: T.Love, Ziyo, Sojka, Dragon, Kolaboranci, Dekret, Recydywa, Non Iron, a laureatem został punkowy zespół Zielone Żabki. Ale wróćmy do albumu. Trzy płyty, dwudziestu ośmiu wykonawców reprezentujących: heavy metal, blues, zimną (nową) falę, punk rock, reagge. Muzyka różna stylistycznie. Wykonania też na różnym poziome. Ja osobiście z płyty wyróżnił bym Wielkanoc, Dragon, Ziyo, Recydywę, Dekret, Kolaborantów, NonIron i Syjon. Jak pięść do oka pasuje tutaj Bogdan Solak (nie ze względy na poziom jego muzyki ale jej rodzaj – to całkiem inna bajka) Ja jestem zadowolony że mam tą płytę, miło jest czasem po wspominać. Głównym jej mankamentem jest to że ktoś wpadł na idiotyczny pomysł by do jednej nie rozkładanej okładki wrzucić trzy winyle. Ogólnie ciekawy dokument czasu.

Jarocin'88 (Polskie Nagrania Muza – 1989)

LP 1

1. Wielkanoc – "(W oczekiwaniu) na nowy dzień"

2. Kolaboranci – "Transparentyzm"

3. Vavel Underground – "Nasza Nina"

4. Dragon – "Armagedon"

5. Wolf Spider – "It's Only Vodka"

6. Dekret – "Dyrektorzy fabryk"

7. Japa's Boys – "Telewizyjna gra"

8. Opozycja – "Szczelnie okryty obojętnością"

9. Blitzkrieg – "Remarque"

LP 2

1. Ziyo – "Graffiti"

2. Stos – "Czas wilka"

3. Non Iron – "Każdy Ci to powie"

4. Yanko – "Maku ja nie sieję"

5. Obrazy nieba – "Na białej ścianie"

6. Bogdan Solak – "Perełki złotostruny"

7. Detonator BN – "Adela"

8. Turbo – "Anioł zła"

9. Bruno Wątpliwy – "Czekam, czekam"

LP 3

1. Recydywa – "Nasze Boogie"

2. Elsie – "Nagłe wtargnięcie"

3. Harry Krishna – "Krwawy taniec"

4. Program 3 – "It's Imposible"

5. Zielone Żabki – "List do Andrzeja"

6. Hammer – "Mask"

7. Free Blues Band – "Everybody Wants to Know"

8. Gutta Pettiit – "Godzina 21:30"

9. Syjon – "Obłędny maraton"

Syjon

Czas na ostatni zespół na trzypłytowym albumie dokumentującym festiwal w Jarocinie 1988 roku , pochodzącą z samego Jarocina grupę Syjon.

Syjon powstał w 1986 roku w Jarocinie gdzie trzy lata wcześniej publiczność rozkołysała muzyka grana Izrael, Bakszysz i Gedeon Jerubal. Muzycy Syjonu zafascynowani muzyką w zielono-żółto- czerwonych barwach postanowili grać reggae. W 1988 roku zespół wystąpił u siebie w domu to znaczy na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie gdzie dostał się na Dużą Scenę, a ich utwór Obłędny maraton który znalazł się na składance Jarocin'88.

Syjon tworzyli:

• Andrzej Tomczak – gitara
• Sławomir Rybarczyk – bas
• Radosław Piątka – perkusja
• Jacek Makarewicz – gitara
• Arkadiusz Leonhard – wokal saksofon
• Agnieszka Pilarczyk – saksofon
• Sebastian Ślusarczyk – trąbka
• Grzegorz Stachura – instrumenty klawiszowe

W zespole grywali też:

• Sebastian Wasilewski – perkusja
• Zbigniew Stachura – instrumenty perkusyjne
• Zbigniew Mikołajczyk – instrumenty perkusyjne

Syjon zagrał między innymi w 1987 na „Reggae nad Wartą" w Gorzowie Wielkopolski. Grupa koncertował też w Związku Radzieckim i to podobno trzykrotnie. W 1991 roku zespół wydał taśmę demo, która zawierała 10 kompozycji – 8 własnych oraz cover Boba Marleya „Zimbabwe" i „Kalashnikov" z repertuaru Alpha Blondy. Wkrótce po wydaniu kasety Syjon zakończył swoją działalność na scenie muzycznej Przyczyn było wiele: jedni muzycy musieli odbyć obowiązkową służbę wojskową, inni rozpoczynali studia, jeszcze inni założyli rodziny. Jednym z ostatnich koncertów Syjonu. Po zakończeniu działalności grupa zagrała tylko raz w 2005 roku podczas PRL Festiwalu w Jarocinie Ze starego składu zagrały 4 osoby. Resztę formacji stanowili muzycy innej jarocińskiej grupy reggae – Za Zu Zi. W tym zespole gra saksofonista Syjonu Arek Leonhard. W repertuarze Za Zu Zi znaleźć można też kilka numerów Syjonu był to koncert, który odbył się na zakończenie wakacji - 31 sierpnia 1991 roku w Poznaniu nad Jeziorem Maltańskim „Reggae nad Maltą".

Dyskografia:

• • Jarocin'88 (1988)
  • Demo (1991)

Gutta Pettit

Kolejny zespołem którego utwór znalazł się na składance Jarocin'88 jest zespół Gutta Pettit. Szczerze powiedziawszy jest to dla mnie zespół zagadka, wiem tylko, że zagrali w Jarocinie w 1988 roku, a ich utwór Godzina 21.30 Ciemno ukazał się na kompilacji dokumentującej ten festiwal. Autorami tego utworu są zgodnie z opisem na płycie są: J. Ferek, M. Pańczak, S. Górny, T. Górny, T. Wierzejewski (prawdopodobnie jest to też skład grupy). Muzykę którą grał zespół można zaliczyć (piszę to na podstawie tego jednego utworu z płyty Jarocin'88) do bardzo popularnej w tamtym czasie w Polsce zimnej fali (nowej fali). Był to zresztą jeden z najczęściej reprezentowanych nurtów na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie. Czas gdy na polskiej scenie muzycznej królowały takie zespoły jak Variété, Made in Poland, 1984, One Million Bulgarians czy Kosmetyki Mrs. Pinki. Jedyna wzmiankę o zespole jaką udało mi się znaleźć w sieci to fragment recenzji płyty Jarocin'88 autorstwa Jana Skradzińskiego (Rock'N'Roll, Nr 001, Styczeń-Luty 1990) w który autor raczej niepochlebnie wyraża się o grających w Jarocinie w 1988 roku, a jedyny pochlebny fragment tej recenzji brzmi tak „Oczywiście można odnaleźć takie kapele, które dostarczają przyjemności. W pierwszej kolejności myślę tu o Ziyo, Recydywie, Non Iron (to, że owa orkiestra wyróżnia się, jest jednak samym w sobie dyskredytowaniem sąsiedztwa) i Dekrecie, zaś w kolejności drugiej o Kolaborantach, Programie 3, Gutta Pettit i nawet Zielonych Żabkach.” I to wszystko co wiem i mogę napisać jeśli ktoś wie więcej proszę o kontakt.

Dyskografia

• Jarocin '88 (1989 - kompilacja utwór Godzina 21.30 Ciemno) 
  
  
  
  
  
   

Free Blues Band

Kolejna zespół która zagrał w Jarocinie w 1988 roku a zarazem zaistniał na składance Jarocin'88 jest bluesowy pochodzący ze Szczecina Free Blues Band. Zespół powstała w 1979 roku z inicjatywy braci Andrzeja i Mariana Malcherków. Muzyka grana przez Free Blues Band łączy w sobie elementy rythm’n'bluesa, soul, funky oraz jazzu.

Zespół występował prawie na wszystkich festiwalach muzyki rockowej i bluesowej organizowanych w Polsce. Między innymi w Jarocinie, na Rawie Blues , Blues Top 85, na Olsztyńskich Nocach Bluesowych , na Jesień z Bluesem w Białymstoku, na Baltic Blues, na Campingu Muzycznym w Brodnicy, na festiwalu Blues nad Piławą, w Żmigród, na festiwalu Blues nad Bobrem, na FAMAie, na Bluesadzie czy Harmonica Bridge. W większości przypadków Free Blues Band jest też laureatem tych imprez, nic w tym zresztą dziwnego muzyka grana przez zespół to kawał dobrego bluesa wzbogaconego elementami rythm’n'bluesa, soul, funky oraz jazzu.

W 1989 grupa została laureatem odpowiednika naszego Jarocina na Łotwie -Liepajas Dzintars. Zespół odbył cykl koncertów w Holandii, RFN, Łotwie i Estonii.

Muzyczny kunszt muzyków z Free Blues Bandu docenili inni muzycy i to nie tylko polscy.

W 1995 roku zespół na Poznańskim Blues Fair'95 zagrał dwugodzinny jam z gigantem bluesa Taj Machalem'

W latach 1997-1999 grupa koncertowała wspólnie z Carlosem Johnsonem

Jako zespól towarzyszący Free Blues Band grywał z Tadeuszem Nalepæ, Stanem Skibyim i Leszkiem Cichońskim, Janem “Izba” Izbińskim czy Sławkiem Wierzcholskim.

Z Tadeuszem Nalepą zespól współpracował od 1995 roku a 3 ostatnie lata przed śmiercią, artysta koncertował tylko z Free Blues Band i to z tym zespołem 12 sierpnia 2006 roku w Trincu w Czechach zagrał ostatni koncert w swoim życiu.

W 2004 roku zespól zagrał wspólnie z gitarzysta Deep Purple (Steve Morse) oraz jako support przed koncertem Deep Purple. W tym samym odbyła się również trasa Free Blues Band wspólnie z legendarnym wokalista Colosseum Chrisem Farlowe & Norman Beaker Band.

W czerwcu 2010 grupa otwierała koncert samego Johna Mayalla a w listopadzie tego samego roku Johnnego Wintera.

Zespół występuje w składzie:

• Andrzej Malcherek – gitara, wokal
• Agnieszka Malcherek – organy Hammonda
• Michał Słowiński – perkusja
• Bartosz Jurgiel – bas

Dyskografia

• Free Blues Band (1989)
• Bielszy odcień bluesa (1989 - kompilacja utwór Hide Away)
• Jarocin '88 (1989 - kompilacja utwór Everybody Wants to Know)
• Such a Blues (1990)
• Big Game (2003)
• Casper The Cat (2008)
  
  
  
  
  

Hammer

Kolejna grupa na składance Jarocin'88 to znów przedstawiciel sceny metalowej, mowa o pochodzącym z Karpacza zespole Hammer. Muzyka grupy to solidny, dobrze wykonany thrash w którym wyraźnie słychać inspiracje czołowymi zespołami tego gatunku takimi jak Metallica czy Megadeth

Zespół Hammer powstał wiosną 1985 roku z inicjatywy Krzysztofa Laska i Andrzej Szenajcha.

Pierwszy skład zespołu to:

Robert Köhler – wokal

Andrzej Szenajch – gitara, wokal

Krzysztof Laska – gitara

Adam Leszczyński – bas, wokal

Tomasz Klimczak – perkusja, wokal

Początkowo grupa na scenie pojawiała się w kissopodobnych makijażach. W styczniu 1986 roku Hammer wygrywa eliminacje regionalne Ogólnopolskiego Młodzieżowego Przeglądu Piosenki. W finale tej imprezy otrzymuje nagrodę dziennikarzy. Kariera grupy nabiera tempa. W tym samym 1986 roku zespół bierze udział w Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie, którego zostaje laureatem jako jedyny zespół metalowy Rok 1987 to rok zmian kadrowych najpierw Jacka Osucha zastępuje Robert Kuryś a potem Andrzeja Szenajcha - Maciej Sawicz, oraz coraz szybciej rozwijającej się kariery grupy. Hammer zyskuje coraz większe grono wiernych fanów, a występy na Metalmanii'87 i 88 potwierdzają jego awans do metalowej pierwszej ligi. Grupa od tego czasu gości na Metalmanii co roku, aż do 1990. Zespól podejmuje współpracę ( jak większość liczących się metalowych kapel tamtych czasów) z Metal Mind Productions, i rusza w trasę po Czechosłowacji a następnie na Węgry. W 1988 roku wychodzi pierwszy album grupy Hammer, rok później wydana zostaje jego angielska wersja Shermann Rok 1991 przynosi kolejną płytę grupy Terror. W 1992 roku Hammer podpisuje umowę z niemiecką wytwórnią Shark i wydaje angielskojęzyczną wersje płyty Terror. W 1993 zespół nagrywa album Mind Crushing Mirror. I nagle kończy działalność. Hammer ponownie pojawia się na scenie muzycznej w 2003 roku w nowym składzie na bazie zespołu Merithum. Grupa nagrała płytę SCHH1 i ponownie zniknęła ze sceny muzycznej. Kolejna reaktywacja grupy to rok 2012 jej efektem jest wydany w tym samym roku album Mind Crushing Hammer oraz delikatna zmiana nazwy Grupa pozbyła się jednej literki „m” i obecnie nazywa się Hamer jest to efekt zmian personalnych które pociągnęły za sobą konieczność zmiany nazwy. Aby nie robić niepotrzebnego zamieszania, zespół nie chciał zmieniać całkowicie nazwy.

Obecny skład zespołu:

• Przemek Dziobak – śpiew
• Krzysztof Pistelok – gitara
• Peter Sverige – gitara
• Mariusz Prętkiewicz – perkusja
• Adam Harris – bas

Dyskografia:

• Metalmania '87 (1987 kompilacja z zespołem Destroyer)
• Hammer (1989)
• Shermann (1989 lub 1990)
• Terror (1991)
• Terror (1992 wersja angielska)
• Mind Crushing Mirror (1993)
• SCHH-1 (2003)
• Mind Crushing Hammer (2012)

Zielone Żabki

No i zaczynamy drugą stronę ostatniej trzypłytowegowydawnictwa dokumentującego jarociński festiwal z 1988 roku. Tym razem zwycięzca tej edycji festiwali punkowa załoga z Jawora Zielone Żabki.

Zespół powstał w1987 roku tworzyli go

• Mirosław „Smalec" Malec – gitara basowa, wokal
• Marek Miedziński "Mister” – gitara, wokal
• Wojciech Miedziński "Viciu" - gitara
• Tomasz Gala "Galik" – perkusja

Początkowo zespół nosił nazwę „Nieelektryczna Grupa Muzyczna". W 1987 roku grupa dawała akustyczne koncerty na rynku w Jarocinie w składzie Smalec – bas akustyczny, Brambor oraz Mister na gitarach akustycznych. Po odejściu Brambora nazwa została zmieniona na Zielone Żabki. Rok 1988 to chyba najważniejszy rok w historii zespołu nie dość, że zakwalifikowali się na festiwal w Jarocinie, to jeszcze publiczność wybrała uznała ich za najlepszy zespół tego festiwalu. Podobno Zielone Żabki po odebraniu z rąk Romana Rogowieckiego głównej nagrody "Złoty kameleon" potłukły porcelanową statuetkę rozrzucając ze sceny drobne kawałki w zebrany przed sceną tłum. Smalec powiedział wtedy: „To dzięki Wam jesteśmy tu i teraz... każdemu należy się więc kawałek nagrody!” Efektem tego występu był utwór List do Andrzeja który znalazł się na składance Jarocin'88. Po tym sukcesie zespół grał koncerty po całej Polsce między innymi na takich imprezach jak Warszawski "Rock Attack", świdnicka "Marchewka" czy chojnowskie "Młodzieżowe Spotkania Muzyczne". W 1989 roku grupa dla Rozgłośni Harcerskiej nagrywa utwory Kultura, Dzieci są złe i Wojna. Planowany był również wspólny wyjazd na koncerty na Ukrainę z zespołem Chłopcy z Placu Broni, ale ówczesna niepewna sytuacja polityczna pokrzyżowała plany obu zespołów. Zespół miał nawet nagrać płytę dla jednej z francuskich niezależnych wytwórni jednak i do tego jednak nie doszło. W 1990 roku zespół rozpadł się. Smalec założył punkowy zespół Ga-Ga, a Mister – Positive Vibration. W latach 1995-96 odbyły się sesje nagraniowe, podczas których została nagrana płyta Lekcja Historii W sesjach uczestniczył Smalec, Mister i Jagat Pita. Płyta ukazała się w czerwcu 2003 roku. Od 2005 roku zespół Smalca występuje pod szyldem Ga-Ga/Zielone Żabki. Pod tą nazwą zespół wyprodukował krążek „Fakty i Fikcje”, którego przedpremiera odbyła się w sierpniu 2009 na Przystanku Woodstock.

Dyskografia:

• Twoja Anarchia (live) – amatorski zapis koncertu (kaseta 1994)
• Dzieci Są Złe (kaseta1994)
• Orkiestra do tańca już gra (1995 kaseta)
• Lekcja Historii (2003)
• Fakty i Fikcje (2009 Ga-Ga/Zielone Żabki)
• Alternatywne Światy (2011 Ga-Ga/Zielone Żabki)
  
  
  
  
  
  
  

Program Trzy

Program Trzy powstał w 1985 roku. Został założony przez byłych członków punkowej grupy Sedes, można powiedzieć że muzycznie w początkach swej działalności był kontynuatorem punkowej stylistyki Sedesu. Z początkowej działalności zespołu warto jedyne odnotować występ na festiwali w Jarocinie w 1985 roku, który zresztą nie zakończył się sukcesem. Prawdopodobnie brak sukcesów spowodował ewolucję muzyki granej przez Program Trzy. Rok 1986 to kolejna wizyta zespołu na jarocińskim festiwalu tym razem z nowofalowym repertuarem i … znowu klapa. Mimo tego, że zespół wystąpił na dużej scenie jego koncert znów przeszedł bez większego echa. Grupa rozpadła się. Nie był to jednak jej koniec. Po chwilowej przerwie Program Trzy znów zaczyna występy. Ty razem jednak w nowej (to już trzeciej) psychodelicznej odsłonie. Nareszcie nadchodzi długo oczekiwany nie zbyt wielki ale jednak sukces. Grupa występuje na festiwalu w Jarocinie w 1988 roku. Sławek Celej – gitarzysta zespołu wspominając ten koncert powiedział „pojawił się jakiś dziwny klimat. Noc, było ciemno a my graliśmy tak ciężko i niekomunikatywnie, że ludzie mieli nas dość. Ciekawe mieli dojść, ale nikt jakoś nie mógł ruszyć się z miejsca.” Owocem tego występu jest utwór It's Imposible na składance Jarocin'88. Do był dobry czas dla zespołu. Utwory Programu Trzy dosyć często pojawiały się w radiu. Ludzie chcieli ich słuchać, wszyscy się zachwycali zespołem publiczność i recenzenci. Wydawało się, że nadszedł czas zespołu. A jednak znów czegoś zabrakło, szum wokół zespołu pomału ustawał. Grupa nagrała dwie kasety No comment i Moral Insanity w międzyczasie skracają nazwę do Program. Kiedy grupa zakończyła działalność – po prostu niewiem.

W zespole grywali:

Kostas Georgakopulos – wokal

Sławek Celej – gitara

Wojtek Dobrowolski – gitara

Tomasz Borkowski – bas

Grzegorz Kwiatkowski – perkusja

Tomek Gimbut – gitara

Andrzej Nawrocki – klawisze

Marcin Witkowski - perkusja.

Dyskografia:

• No comment (kaseta 1987)
• Moral Insanity (kaseta 1993)

Harri Krishna (from Cavalry)

Kolejnym wykonawcom na trzypłytowej składance Jarocin'88 jest grupa Harri Krishna. Nazwa sugeruje że powinna to być grupa wygolonych gości monotonnie powtarzająca mantrę. Nic bardziej mylnego . Harri Krishna a właściwie Harri Krishna from Cavalry bo tak brzmi pełna nazwa zespołu, grupa z kręgu nowej fali którego muzyków inspirowali tacy wykonawcy jak Talking Heads, Pere Ubu, Killing Joke, The Cure, Alien Sex Fiend, Swans.

Grupa Harry Krishna powstała w Zduńskiej Woli w 1986 roku.

Podstawowy skład zespołu to:

• Jacek 'Kapela' Chrzanowski - bas, wokal, autor tekstów i kompozycji
• Piotr 'Łanek' Łaniewski – saksofon
• Sławek 'Igor' Krysztofiak – perkusja

Oprócz nich w zespole w różnych okresach grali:

• Anna Dzienniak – wokal
• Jacek Wrąbel – klawisze
• Arek 'Hawran' Sobanek – gitara
• Robert Płatek – trąbka
• Jacek Bujnowski – klawisze
• Paweł ‘Góral’ Góralczyk – bas.

W latach 1986-1989 zespół sporo koncertował. Do najbardziej znaczących występów zespołu należy zaliczyć festiwale Poza Kontrolą '88, Poza Kontrolą '89 a przede wszystkim Jarocin'88 efektem którego jest utwór Krwawy taniec, który ukazał się na składance z tego festiwalu. W 1988 roku zespół zaproszono też na festiwal ”Reggae Nad Wartą” jak się później okazało jedynie ze względu na nazwę. Po przybyciu grupy na miejsce organizatorzy nieźle się zdziwili trudno im było jednak przyznać się do popełnionej gafy i Harri Krishna zagrał koncert, który skończył się awanturą z publicznością. Zespół uległ rozwiązaniu jesienią 1989 roku po ”Dniach Zduńskiej Woli”. Powodem rozpadu zespołu problemy Jacka Chrzanowskiego z armią oraz jak to w jednym z wywiadów powiedział Jacek „brak jednomyślności i koncepcji, co do dalszego rozwoju zespołu”