Beer Goggles

O kolejnej kapeli z kasety Top Punk's pamiętają nieliczni, ale za to nie słyszałem o tym zespole złych opinii - mowa o pochodzącej z Chicago polsko-amerykańskiej grupie Beer Goggles. Zespół powstał w 1990 roku a tworzyli go Ken Ortman (wokal, gitara), Sławek Woźniak (wokal, gitara), Rob (bas) i Andrzej (perkusja), niestety nazwisk dwóch ostatnich muzyków nie znam (jeśli ktoś może uzupełnić moją wiedzę to będę wdzięczny). Wszyscy muzycy z wyjątkiem Kena urodzili się w Polsce. Utwory wykonywane przez zespół były śpiewane zarówno po polsku jak i po angielsku (mniej więcej pół na pół). Większą popularność niż w Stanach zespól zyskał w Polsce, do takiego stanu rzeczy na pewno przyczyniły się dwa występy Beer Goggles na festiwalu w Jarocinie: pierwszy w 1991 roku – występ ten zakończył się zdobyciem przez zespół nagrody publiczności, oraz drugi rok później kiedy to Beer Goggles wystąpili już jako zaproszona gwiazda. Zespół wyróżniał się tym, że na scenie robił show no i ich image – imponujące irokezy robił powalające wrażenie. W 1991 roku zespól wszedł do studia gdzie nagrał materiał który rok później ukazał się na wydanej przez Silver Ton. W trakcie swego sześcioletniego istnienia Beer Goggles zagrali koncerty z takimi kapelami jak Vibrators, UK SUBS, Brygada Kryzys, Armia czy Kult. Zespół przestał istnieć w 1995 roku

Po zakończeniu działalności Beer Goggles Sławek założył zespół Jinx w którym przez pewien czas grał też Ken. Kena później można było usłyszeć w takich kapelach jak Battalion of Saints A.D., The Methadones oraz The Neutron Bombs. I to wszystko co wiem na temat tej załogi, nie jest tego za wiele, jeśli więc ktoś jest stanie poszerzyć moją wiedzę to będę wdzięczny.

Dyskografia

• Beer Goggles (1992 kaseta)
  
  
  
  
  

Brygada Kryzys

Kolejna kapela z kasety Top Punk's to znów legenda. Kapela bez której polska muzyka rockowa byłaby prawdopodobnie inna, a na pewno byłaby uboższa, tym razem mowa o grającej muzykę z pogranicza punka i nowej fali Brygadzie Kryzys.

Był lipiec 1981 roku kiedy dwaj znani już na polskiej scenie punkowej i cenieni przez fanów muzycy były gitarzysta i wokalista Kryzysu Robert Brylewski i grający wcześniej w grupie Tilt również gitarzysta i wokalista Tomek Lipiński postanowili zagrać razem, i stworzyli zespół który z czasem przyjął nazwę Brygada Kryzys. Skład zespołu uzupełnili byli muzycy Kryzysu basista Ireneusz Wereński, saksofonista Tomasz Świtalski oraz perkusista Sławek Słociński i grający na kongach Jarosław Ptasiński. Początkowo zespół próby miał w akademiku przy ulicy Kickiego. Jednak podróże na Pragę były dla muzyków zbyt uciążliwe i gdy tylko trafiła się okazja zmienili lokal na pomieszczenie w warszawskim klubie „Riviera-Remont”. Szerszej publiczności pierwszy raz zespół zaprezentował się jesienią 1981 roku występując w warszawskim klubie „Riviera-Remont” na wspólnym koncercie z stawiającą również pierwsze kroki Republiką. Występ Brygady został zarejestrowany i wydany bez zgody członków zespołu na początku 1982 roku w Wielkiej Brytanii przez wytwórnię Fresh Records UK jako album zatytułowany Brygada Kryzys. W listopadzie 1981 Brygada Kryzys wyruszyła w trasę po Polsce z brytyjskim zespołem TV 21, a następnie koncertowała w Jugosławii. Podczas występów na Bałkanach zespół zaproszono do prywatnego studia nagraniowego „Druga Maca”, co znaczy „Drugi Kocur”. Właścicielem studia był Enco Lesić, muzyk, producent muzyczny i przedsiębiorca, współpracujący wytwórnią Jugoton. Nagrywało tam wiele zespołów belgradzkiego rocka, wśród nich ŠarloAkrobata, Idoli i Električni Orgazam. Właśnie przedstawiciele tej wytwórni zaproponowali zespołowi nagranie dużej płyty. Jugoton była to największa wytwórnia płytowa i sieć sklepów z płytami w dawnej Jugosławii. Podpisywała ona kontrakty płytowe z wszystkim ważniejszymi artystami z dawnej Jugosławii, a poza tym wydał na lokalnym rynku wiele płyt popowych i rockowych gwiazd ze świata takich jak The Beatles, Elvis Presley, The Rolling Stones, Madonna, U2, David Bowie, Eurythmics, Kate Bush, Public Image Limited, Kraftwerk, Queen, Deep Purple, Pink Floyd czy Iron Maiden. Niestety do nagrania płyty nie doszło z powodu wprowadzenia w Polsce stanu wojennego, który uniemożliwił muzykom ponowny wyjazd do Jugosławii. W ogóle stan wojenny znacznie spowolnił tempo rozwoju kariery zespołu przekreślając możliwość wyjazdu na koncerty w Holandii, a także w zasadzie uniemożliwił granie koncertów w kraju. Problemy zespół miał też z miejscem do prób. Zespół nie mógł już ćwiczyć w Rivierze – sprzęt zespołu został po prostu aresztowany. Drzwi sali prób opieczętowano. Dla muzyków nie stanowiło to jednak przeszkody zerwali plomby i zabrali co ich. Brygada w tym czasie tułała się po Warszawie. Grała w klubie artystów-ceramików na Żoliborzu (tam powstał pierwszy utwór stanu wojennego Brygady Too Much), a następnie w domu kultury na Bielanach. Sytuacja zespołu nie przedstawiała się najciekawiej, dlatego też sporym zaskoczeniem było wybranie Brygady do przetestowania możliwości nowo otwartego studia Tonpressu na warszawskim Wawrzyszewie. Zespół zawdzięczał to operatywności i po trosze też koneksją swojego menedżera Jacka Olechowskiego. Jacek Olechowski poprzez rodzinne powiązania miał kontakt z szefową Tonpressu. Podczas sesji testowych nagrano kilkanaście utworów z których dziewięć znalazło się na wydanym w 1982 roku albumie Brygada Kryzys (zwanym również od koloru okładki Czarną Brygadą). Cenzura odrzuciła utwory Wojna i Too Much. W tej sesji udział brał nowy perkusista grupy Janusz Rołt który zastąpił Sławka Słocińskiego. Bardzo duży wpływ na brzmienie płyty miał jej realizator dźwięku którym był Kuba Nowakowski. Wydanie albumu okupione zostało licznymi sporami z wydawcą. Tonpress starał się na przykład osłabić wymowę płyty, opatrując ją okładką z wizerunkiem klauna. Jednak muzycy nie wyrazili na to zgody. Mimo problemów płyta się ukazała. Pozbawiona tytułu w czarnej kopercie, na której widniał jedynie charakterystyczny logotyp zespołu wraz z jego nazwą. Album nie przełożył się w żaden sposób na funkcjonowanie grupy - każdy z muzyków dostał po kilka egzemplarzy winyla oraz niewielkie honorarium. Latem 1982 roku grupa uczestniczyła w zdjęciach do filmu "Koncert" Michała Tarkowskiego (film Trafił na ekrany kin dopiero w 1985. Brygada Kryzys wykonywała tam utwór Wojna. Brak perspektyw i ograniczone pole manewru dusiły zespół. Kiedy jeszcze władze zażądały zmiany nazwy na Brygada K. uzależniając od tego udział zespołu w koncertach, muzycy podjęli decyzję o zakończeniu działalności. We wrześniu Brygada Kryzys zagrała czterech pożegnalnych koncertów w warszawskiej Rivierze, (razem z Brygadą na scenie pojawili się Kult, TZN Xenna i Deuter) . Po czym Brylewski i Lipiński rozwiązali zespół. Po zakończeniu działalności Brygady Kryzys Lipiński, Brylewski, Ptasiński oraz z Pawłem „Kelnerem” Rozwadowskim utworzyli zespół Aurora. Tomek Lipiński jednak szybko opuścił tą formację reaktywując Tilt, a sama Aurora przekształciła się w kolejną legendę lat osiemdziesiątych - zespół Izrael.

Kolejny raz na scenie Brygada Kryzys pojawiła się w 1991 roku. Zespół wznowił działalność w składzie:

• Robert Brylewski (gitara)
• Tomek Lipiński (gitara, wokal)
• Ireneusz Weryński (bas)
• Piotr „Stopa” Żyżelewicz (perkusja)
• Vivian Quarcoo (wokal)
• Włodzimierz Kiniorski (saksofon)
• Aleksander Korecki (saksofon)

Latem tego roku Brygadę Kryzys można było zobaczyć na festiwalu w Jarocinie, a jesienią na katowickich „Odjazdach”. W 1992 roku na rynku pojawił się nowy album grupy Cosmopolis . Płyta zawierała między innymi kilka starych utworów które ze względów cenzuralnych nie mogły zostać opublikowane wcześniej (To co czujesz, Wojna, Too Much). Zespół zaczął nagrywać tę płytę w październiku 1991 roku , a zakończył dopiero w sierpniu roku następnego. Od końca 1992 aktywność zespołu zaczęła maleć. 13 grudnia, w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego w latach 1992–1994 w warszawskim klubie „Remont” Brygada Kryzys grała koncerty zatytułowane Stanik. Jeden z nich (z 1993 roku) został nagrany i wydany w 1996 roku na kasecie Live in Remont '93. W grudniu 1994 roku zespół ponownie zawiesił działalność.

Kolejna reaktywacja Brygady Kryzys to rok 2003. Tym razem skład zespołu przedstawiał się następująco:

• Robert Brylewski (gitara)
• Tomek Lipiński (gitara, wokal)
• Tomasz Kvajah Szymborski (bas)
• Sergiusz Lisecki (saksofon)
• Filip Gałązka (perkusja)

Zespół w tym składzie zagrał sporo, głównie klubowych koncertów na terenie całej Polski. Brygada Kryzys pojawiła się w Bolkowie na festiwalu Castle Party. W grudniu tego roku zespół zaprezentował się w londyńskim klubie „Garage”. W roku 2005 z zespołu odszedł Sergiusz Lisiecki, pojawili się natomiast starzy znajomi Aleksander Korecki i Włodzimierz Kiniorski. Z czasem o występach grupy znów było coraz mniej słychać. W czerwcu 2011 Brygada Kryzys zebrała się specjalnie na dwa koncerty upamiętniające zmarłego Piotra "Stopę" Żyżelewicza. Wystąpiła wówczas w składzie Tomek Lipiński, Robert Brylewski, basista Piotr Leniewicz i perkusista Karol Ludew (obydwaj z Tiltu). 21 listopada 2012 r., w trzydziestą rocznicę wydania albumu Brygada Kryzys, zespół w składzie Tomek Lipiński (wokal, gitara), Robert Brylewski (wokal, gitara), Filip Gałązka (perkusja) oraz Tomasz Szymborski (bas) zagrał koncert w Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej, który został na żywo wyemitowany na antenie Programu III Polskiego Radia. Zapis tego koncertu ukazał się na płycie Koncerty w Trójce vol. 4 – Brygada Kryzys XXX Live . I to na razie tyle historii tej niezwykłej grupy, ale coś czuję,że jej muzycy jeszcze razem zagrają, i na to czekam z niecierpliwością.

Dyskografia

• Brygada Kryzys (1982 - płyta koncertowa wydana w Wielkiej Brytanii)
• Brygada Kryzys (1982 - tzw. Czarna Brygada)
• Brygada Kryzys (1991 - zmieniona wersja Czarnej Brygady)
• Cosmopolis (1992)
• Jarocin '93 (1993 - bootleg z zapisem koncertu z Jarocina 1993)
• Live in Remont '93 (1996)
• Live (1999)
• Koncerty w Trójce vol. 4 – Brygada Kryzys XXX Live (2013)

Armia

Kolejna kapela której utwory znalazły się na kasecie Top Punk's to prawdziwie wielka legenda polskiego rocka. Celowo nie napisałem punk rocka, bo mimo że Armia uznawana (i słusznie) jest za grupę grającą w zasadzie ten gatunek muzyki to wyraźnie słychać w muzyce zespołu wpływ takich reggae, metalu, rock symfonicznego czy nawet jazz-rocka. W wypadku Armii mogę spokojnie napisać, że podobnie jak niedawno opisywane Voo Voo, Armia ma swój własny styl który nazywa się Armia charakteryzujący się tym że w muzyce granej przez zespół od samego początku jego istnienia pojawiały się nietypowe dla rocka instrumenty – fortepian, flet, wiolonczela, skrzypce, instrumenty etniczne no i oczywiście waltornia, jednoznaczne zaklasyfikowanie Armii do jednego gatunku nie jest po prostu możliwe.

Ale zacznijmy od początku. W listopadzie 1984 roku w warszawskim klubie „Hybrydy” doszło do spotkania wokalisty zespołu Siekiera Tomasza Budzyńskiego, gitarzysty Kryzysu i Izraela Roberta Brylewskiego oraz filozofa, poety i muzyka zespołów Kultura i Izrael Sławomira Gołaszewskiego. Spotkanie tych trzech osobowości polskiej sceny niezależnej zaowocowało powstaniem zespołu. Pierwsze wspólne próby panowie zaczęli już w grudniu tego samego roku. To pod jaką nazwą muzycy będą pojawiać się na scenie okazało się dopiero wiosną 1985 roku. Do nadania nazwy zespołowi przyznają się zarówno Budzyński jak i Brylewski. Podobno Budzyński optował początkowo za nazwą Armia Zbawienia jednak w końcu przeszła krótsza Armia preferowana przez Brylewskiego początkowo używano też nazwy Anti-Armia.

Pierwszy skład zespołu to:

• Tomasz Budzyński (Tom Bombadil, Budzy) – wokal
• Robert Brylewski (Afa, Bryl, Robin Goldrocker) – gitara
• Sławomir Gołaszewski (Merlin) – klarnet, saksofon
• Tomasz Żmijewski (Żwirek) – bas
• Jarosław Ptasiński (Gruszka)– perkusja

Szybko bo już w na przełomie roku 1984 i 1985 od grupy dołączyli basista Aleksander Dziki (Alik) oraz znany Brylewskiemu z Brygady Kryzys perkusista Janusz Rołt (Grzmot). Zespół dał pierwszy koncert w Hybrydach w czerwcu 1985 roku. W tym samym roku oprócz zwykłych koncertów zagrał na kilku ważnych festiwalach: na odbywającej się w Świnoujściu FAM-ie, w Jarocinie i Róbrege. Na festiwalowym półoficjalnym wydawnictwie - kasecie FAMA – Świnoujście '85 będącej kompilacją różnych wykonawców którzy pojawili się na tym festiwalu znalazły się pierwsze wydane nagrania grupy - trzy utwory: Życie bez wojen, Jestem drzewo, jestem ptak oraz Na ulice. Armia szybko zdobyła uznanie w środowisku punkowym. Wymieniana jest jako jedna z głównych grup muzycznych tego nurtu lat 80. obok Dezertera, Brygady Kryzys, Siekiery czy KSU. W pierwszej profesjonalnej sesji nagrań zespół wziął udział w pod koniec 1985 lub na początku 1986 była to sesja zrealizowana w studiu KAW Tonpress oprócz Armii wzięły w niej udział zespoły Dezerter, Rejestracja, TZN Xenna i Siekiera wynikiem tej sesji był wydany w 1987 roku kompilacyjny album Jak punk to punk. Z tej płyty pochodzi utwór Jeżeli, który był notowany na liście przebojów Programu III Polskiego Radia (9 tygodni na liście, najwyższe miejsce 13), a na liście przebojów Rozgłośni Harcerskiej przez kilka tygodni zajmował pierwsze miejsce. W 1987 rok ukazał się pierwszy singiel grupy Aguirre. Tytułowy utwór z tego wydawnictwa trafił podobnie jak Jeżeli na listy przebojów Trójki i Rozgłośni Harcerskiej. Wtedy powstało też charakterystyczne logo zespołu będące stylizowanym zapisem nazwy zespołu. Podobno Budzyński projektując okładkę singla Aguirre na kliszy napisał ARMIA, tusz, którym ten napis był wykonany po wyschnięciu popękał w nieregularny sposób, dając specyficzny znany wszystkim fanom grupy efekt graficzny. W 1988 roku ukazał się pierwszy, nagrany rok wcześniej w rzeszowskim studiu zespołu RSC, wydany przez Pronit album Armii Armia. W nagraniu tej płyty swój udział miała spora grupa muzyków a i instrumentarium niezwykłe jak na zespól grający muzykę rockową a w zasadzie punk rockową. Na płycie zagrali oprócz wcześniej wymienionego składu również Tomasz „Gogo Szulc” Kożuchowski (perkusja), Piotr „Stopa” Żyżelewicz (perkusja), Krzysztof „Banan” Banasik (waltornia, klawisze, wokal), Piotr „Sam” Subotkiewicz (flet) oraz Wojciech Konikiewicz (klawisze). W tym też czasie z zespołem coraz rzadziej grywał Janusz Rołt podobno z powodu problemów z narkotykami, a na pewno dlatego, że grywał też w zespole Lecha Janerki. Janusz Rołt definitywnie rozstał się z zespołem w 1987 roku a jego miejsce za bębnami zajął Tomasz „Gogo Szulc” Kożuchowski. Janusz Rołt zmarł śmiercią samobójczą 31 lipca 1990 roku. Podczas nagrywania Armii przez pewien czas w studio nie mógł pojawiać się Gołaszewski w związku z czym w miejsce jego saksofonu pojawiła się waltornia Krzysztofa „Banana” Banasika która nadała muzyce granej przez zespół charakterystyczne brzmienie do dziś kojarzone z twórczością Armii. Pod koniec lat osiemdziesiątych Gołaszewski przestał występować z zespołem i waltornia stała się zasadniczo jedynym instrumentem dętym Armii. Pisząc o pierwszej płycie Armii warto jeszcze wspomnieć. Że w tym czasie Brylewski nagrywał trzy płyty: Armii, Izraela i Deutera. Jesienią 1989 roku Armia zagrała swój pierwszy zagraniczny koncert. Był to występ w Berlinie na festiwalu zespołów bloku wschodniego – oprócz Armii na scenie pojawił się też Tilt oraz zespoły z NRD i ZSRR. Kolejna znaczące występy zespołu to występ na ostatnim wydaniu Róbrege w 1990 roku oraz trasa po Czechosłowacji w grudniu tego samego roku. Druga płyta zespołu ukazała się w 1991 roku i nosiła tytuł Legenda. Płyta ta powstawała przez dwa lata głównie w Stanclewie gdzie kilka gospodarstw zakupił mieszkający na stałe w Londynie przyjaciel zespołu Izrael (jak wiadomo muzycy Armii i Izraela stanowili grupę przyjaciół, a składy obu zespołów przenikały się wzajemnie) Marcin Miller. Zamieszkał tam z Vivian Quarcoo i córką Sarą, szukający spokoju Robert Brylewski. Wkrótce pojawił się tam też Tomasz Budzyński, który ukrywał się w ten sposób przed poborem do wojska oraz kilka innych osób. W końcu wśród osób przebywających tam na stałe lub choćby na chwilę znaleźli się tam wszyscy muzycy Armii i większość Izraela. Miller kupił również instrumenty i sprzęt nagrywający, dzięki któremu muzycy mogli rozwinąć przeniesione wraz z nimi z Warszawy studio Złota Skała. I właśnie w tym miejscu w większości powstał materiał na płytę Legenda. W tym też czasie za bębnami na stałe zasiadł Piotrek „Stopa” Żyżelewicz który zastąpił Tomasza „Gogo Szulca, a na basie w zamian za Tomasza „Żwirka” Żmijewskiego pojawił się Dariusz „Maleo” Malejonek który oprócz gry na basie również śpiewał. W nagraniu Legendy wzięli udział też muzycy luźno związanych z zespołem Ania Landowska (flet) oraz Jan Żyżelewicz (gitara klasyczna). Legenda to płyta wyjątkowa nie tylko muzycznie ale i tekstowo, jest to jedna z niewielu polskich płyt rockowych poświęcono nie jeden artykuł z dziedziny kulturoznawstwa. Płyta ta znalazła się również na liście 100 płyt wszech czasów magazynu Teraz Rock (62 miejsce). Rok 1991 to również kolejny występ Armii w Jarocinie oraz wiele innych niesamowitych koncertów. W tym czasie grupa pojawiała się często w warszawskim klubie Fugazi. W 1992 roku ukazał się pierwszy koncertowy album Armii Exodus. Materiał na płytę nagrano 23 listopada 1991 roku podczas koncertu w poznańskiej Arenie oraz w tym samym roku na koncercie w Lublinie (tylko utwory dodatkowo dostępne w wersji kasetowej wydanej przez Izabelin Studio). Był to nie tylko pierwszy koncertowy album Armii ale i pierwszy koncertowy album polskiej grupy punkrockowej. Exodus nagrał zespół w składzie:

• Tomasz Budzyński (wokal)
• Robert Brylewski (gitara, wokal)
• Piotr „Stopa” Żyżelewicz (perkusja)
• Dariusz „Maleo" Malejonek (bas)
• Krzysztof „Banan” Banasik (waltornia, klawisze, wokal)

W roku 1993 ukazał się trzeci studyjny album Armii Czas i Byt zawierający starsze utwory zespołu (z pierwszej płyty) w nowych wersjach, kilka premierowych kawałków oraz studyjną wersję utworu Exodus. Materiał na tą płytę nagrany był oczywiście w studiu Złota Skała, a gościnnie w nagraniach udział wzięli Piotr „Sam” Subotkiewicz (flet) i Aleksander Dziki (chórek). Płyta został bardzo dobrze przyjęta przez fanów a i krytycy się jej nie czepiali. Po na graniu tej płyty w zespole nastąpiły znaczące zmiany personalne Darek Majelonek postanowił skupić się na grze w Houku z którym występował już od 1989 roku, zastąpił go basista Dezertera Paweł Piotrowski. A przede wszystkim z zespołu odszedł jeden z jego założycieli Robert Brylewski jego miejsce zajął Michał Grymuza. Odejście Roberta z Armii wiązało się nieporozumieniami między muzykami szczególnie między Brylewskim i Budzyńskim. Rozstanie odbyło się w nie najgorszej atmosferze, muzycy po prostu stwierdzili, że dalej jest im nie po drodze iść razem. Wbrew pojawiającym się opiniom przyczyną rozstania (a na pewno nie bezpośrednią przyczyną) nie był wzrost religijności Maleo, Budzyńskiego i Żyżelewicz, a raczej inne spojrzenie na muzykę. Po odejściu Brylewskiego oraz zmianie stylu zespołu (grupa zrezygnowała z prostego punkowego stylu na rzecz bardziej rozbudowanych – rockowych klimatów) wśród fanów zespołu nastąpił rozłam, podzielili się oni na zwolenników starej i nowej Armii. (Ja lubię oba oblicza zespołu). Rok 1994 to kolejne wydawnictwo Armii Triodante. Triodante to album koncepcyjny inspirowany Boską Komedią Dantego. Fabułą jest wędrówka po zaświatach nawiązująca do Boskiej Komedii. Armia do muzyki z tej płyty zrealizowała też spektakl reżyserowany przez Jarosława Orłowskiego, którego fragmenty były emitowane w telewizji. Aktorami byli członkowie zespołu. 2004 roku Metal Mind Productions wydała przedstawienie na płycie DVD. W realizacji tego przedsięwzięcia udział wzięli oprócz członków zespołu również Beata Kozak (bębny), muzyk Acid Drinkers Dariusz „Popcorn” Popowicz (gitara), Paweł Klimczak (gitara), Krzysztof „dr Kmieta” Kmiecik (bas), Magda Szwarc (wiolonczela) oraz Remigiusz Szeller (didgeridoo - instrument dęty australijskich aborygenów). W roku 1995 zespół opuścił Michał Grymuza a jego miejsce zajął znany z grających metalową muzykę zespołów Wilczy Pająk i Acid Drinkers Dariusz „Popkorn” Popowicz. Na chwilę z zespołem rozstał się też dzielący swój muzyczny świat pomiędzy Armiię i Kult Krzysztof „Banan” Banasik. W tym samym roku Armia pojawiła się tam gdzie raczej nie pasowała - na festiwalu w Opolu. W 1997 roku ukazał się kolejny nagrany jesienią poprzedniego roku studyjny album grupy Duch. Na tej płycie swe piętno odcisnął Dariusz Popowicz nadając jej lekko thrashmetalowy charakter. Album ten jest poświęcony idei chrześcijaństwa i zawiera liczne cytaty z Biblii. Oprócz stałego składu na płycie pojawili się Marcin Pospieszalski (skrzypce, piano) oraz Angelika Górny (wokal, piano) W roku 1998 w warszawskiej „Stodole” odbył się ciekawy koncert. W związku z reedycją płyty legenda na scenie pojawili się muzycy dawnych składów Armii grający utwory z pierwszych płyt oraz członkowie nowego składu, wykonujący nowsze utwory. Budzyński i Brylewski znów zagrali razem. W tym czasie popularność Armii zaczęła maleć, pojawiły się problemy z zainteresowaniem wydawnictw muzycznych. Budzyński twierdzi (i chyba ma sporo racji), że wpływ na to miała niechęć wydawców do jednoznacznie chrześcijańskiego przekazu zespołu. W tym też czasie grupa zaczęła grywać na festiwalach religijnych, co spotkało się z różnymi reakcjami fanów. Jesienią 1998 roku Armia wraz z Acid Drinkers wyruszyła w trasę do Stanów Zjednoczonych gdzie koncertowała głównie dla Polonii. Na występu do Stanów nie pojechał Piotrek Żyżelewicz który coraz częściej grywał w Voo Voo. „Stopę” zastąpiła Beata Kozak. Po powrocie z USA z zespole rozstał się Paweł Piotrowski, Nowym basistą grupy został znany występów z formacja 2Tm2,3 Krzysztof „Dr Kmieta” Kmiecik. W 1999 roku ukazała się siódma (szósta studyjna) płyta Armii Droga. Płytę nagrał zespól w składzie:

• Tomasz Budzyński (wokal, gitara akustyczna, steel drum, piano)
• Dariusz „Popcorn” Popowicz (gitary)
• Krzysztof „Banan” Banasik (waltornia, fujarka hinduska, mellotron, smyki, piano, flet , wokal)
• Beata Kozak (perkusja i przeszkadzajki)
• Krzysztof „dr Kmieta” Kmiecik (gitara basowa)

Droga to płyta bardziej różnorodna niż poprzednie (niektórzy pisali „mniej spójna”) obok prawie metalowych utworów (Adwent) znalazły się łagodniejsze kawałki można nawet powiedzieć piosenki. Płyta została nagrana w studiu Jacka Gawłowskiego Q-Sound w Warszawie. Była to pierwsza płyta zespołu nagrana przy pomocy komputera. Na uwagę zasługują partie perkusyjne które Beata Kozak wzbogaciła o brzmienie dodatkowych – czasem bardzo dziwnych instrumentów takich jak marakasy, kastaniety, tamburyn, janczary, ośla szczęka, cymbałki, miska, lwie paszcze, klawesy, lira czy krowi dzwonek. Nie był to jednak najlepszy czas dla zespołu. Malała popularność zespołu. Darek Popowicz nie zawsze był stanie zagrać dlatego do zespołu dołączył drugi gitarzysta Paweł Klimczak grający w tym czasie razem z Beata Kozak w grupie Syndicate. Jednak i na niego nie zawsze zespół mógł liczyć ponieważ równolegle grywał z grupą Lombard dlatego też w składzie zespołu czasem pojawiał się grający w 2Tm2,3 i Arce Noego Robert Drężek. W 1999 roku zespół wpadł na dość oryginalny pomysł – wśród fanów przeprowadzono ankietę popularności utworów Armii. W ten sposób wyłonione utwory zespół zagrał na trzech koncertach 27 kwietnia 2000 roku w poznańskim klubie Eskulap, 30 kwietnia 2000 w katowickim klubie Megaklub i 1 maja 2000 w krakowskim klubie 38. Materiał z tych koncertów został wydany na dwupłytowym albumie Soul Side Story. W latach 2001 oraz 2002 Budzyński z Banasikiem skupili się nad materiałem który został wydany jako pierwsza solowa płyta Budzyńskiego Taniec szkieletów. W 2003 roku ukazała się kolejna płyta zespołu – dwupłytowy album Pocałunek Mongolskiego Księcia. Pierwsza płyta tego wydawnictwa zawiera materiał premierowy nagrany w Kosmicznym Studio Obuha, druga to zapis koncertu w warszawskiej Stodole 30 stycznia 2003 roku. Warto zwrócić uwagę na dwa covery które zawiera ta płyta – W kamień zaklęci zespołu 2 plus 1 i Sodoma i Gomora zespołu Misty in Roots. Szczególnie ten pierwszy stanowi spore zaskoczenie. Materiał nagrano w studiu Wojciecha Czerna OBUH w Rogalowie. Oprócz stałych członków zespołu swego głosu na płycie użyczył Gerard Nowak, na syntezatorze zagrał Wojtek Czern, a jako chórek wystąpiła Arka Noego. W tym czasie Popkorn był coraz mniej aktywny muzycznie i jego udział w nagraniu płyty był niewielki. Również Krzysztof Banasik więcej czasu poświęcał Kultowi niż Armii. W tej sytuacji na koncertach coraz częściej zastępował go Jakub Bartoszewski, który z czasem stał się nowym waltornistą zespołu. Z kolei Beata Kozak a w zasadzie Polak postanowiła zostać matką Polką i zaszła w ciążę, za bębnami zastąpił ją Maciek „Ślepy” Głuchowski. W roku 2004 Armia zagrała w londyńskim klubie The Garage, a na scenie pojawił się również Brylewski. W tym roku zespół zagrał też na Przystanku Woodstock oraz na odbywającym się na zamku w Bolkowie festiwalu Castle Party. W grudniu tego samego roku Armia dostąpiła zaszczytu zagrania w kolebce amerykańskiego punkrocka nowojorskim klubie CBGB, tym samym który gościł takie kapele jak Ramones, Misfits, Television, The Patti Smith Group, The Dead Boys, The Voidoids, The Cramps, Blondie czy Talking Heads. W tym czasie zespół zagrał też w kilku innych amerykańskich klubach. W 2004 roku Budzyński, Głuchowski i Popkowicz założyli zespół w którym mogli realizować pomysły nie do końca pasujące do tego co robiła Armia grupa ta nazywała się Budzy i Trupia Czaszka. 2005 roku Armia znów uczyniła wielki ukłon w kierunku swoich fanów – w czasie jednego z koncertów Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Krotoszynie stałych gitarzystów zastąpiło dwóch fanów z forum internetowego – Bartosz Zimiński i Gerard Nowak. Obydwaj w późniejszym czasie występowali z zespołami Budzyńskiego. Gerard Nowak zastąpił również Budzyńskiego wokalnie na jednym z koncertów, a następnie wziął udział w nagraniu wydanej w 2012 roku płyty Podróż na Wschód i w koncertach ją promujących. Chór fanów skupionych wokół forum internetowego wziął udział też w nagraniu utworu Underground. Również 2005 roku w maju odbył się w warszawskim klubie Punkt ciekawy repertuarowo koncert zespołu ( mecz fanów Legendy i Triodante) – zespół zagrał na nim cały materiał z obydwu tych płyt oraz po raz pierwszy suitę Ultima Thule. Rok 2005 obfitował w ciekawe wydarzenia związane z Armią w styczniu tego roku w warszawskim klubie Stodoła zespół dał koncert z okazji dwudziestolecia jego istnienia. Wśród zaproszonych gości byli Kazik Staszewski, Dariusz Malejonek, „Zygzak”, Paweł „Guma” Gumola z zespołem Moskwa, Michał Grymuza, grający w tym czasie w Voo Voo Piotr „Stopa” Żyżelewicz i Sławomir Gołaszewski z zespołem Asunta. Zespół wykonał ponad 30 piosenek, w tym utwory zespołu Siekiera. Występ zarejestrowano i wydano w następnym roku na płycie DVD jako Koncert na XX-lecie. Płyta oprócz koncertu zawiera także półtoragodzinny wywiad z Tomaszem Budzyńskim, teledysk do utworu Poza prawem oraz galerię zdjęć. Zanim jednak na rynku pojawił się Koncert na XX-lecie, w 2005 roku ukazał się ósmy studyjny album grupy - Ultima Thule. Po nieco łagodniejszym albumie Pocałunek mongolskiego księcia płyta ta stanowi powrót do surowego i agresywnego brzmienia. Nowością, nigdy wcześniej nie występującą na płytach Armii, jest tytułowa trzydziestominutowa suita która swym tytułem nawiązuje do mitycznej wyspy Thule, która rozumiana duchowo symbolizuje kres życiowej wędrówki człowieka. W 2008 roku zespół wziął udział w nagraniu płyty wydanej przez Muzeum Powstania Warszawskiego, zawierającej utwory nagrane przez takich wykonawców jak Lech Janerka, Dezerter, Kazik, Maleo, Agressiva 69, Pustki, Karolina Cicha, 52UM, Karotka, Kawałek Kulki, Made in Poland, NOT, Hetane, Żywiołak, Fat Belly Family no i oczywiście Armii (utwór Wczorajszemu) do tekstów Tadeusza Gajcego. Album ukazał się 17 lipca 2009 roku i nosił tytuł Gajcy. Armia wzięła również udział w koncertach organizowanych przez Muzeum Powstania Warszawskiego. Rok 2009 to kolejne dwie płyty studyjne zespołu. Pierwsza z nich to wydany w styczniu tego roku album Der Prozess. Inspiracją dla tego wydawnictwa była powieść Franza Kafki o tym samym tytule. Płytę nagrał zespół w składzie:

• Tomasz Budzyński (wokal)
• Krzysztof „Dr Kmieta” Kmiecik (bas)
• Paweł Klimczak (gitara)
• Rafał „Franc” Giec (gitara)
• Tomasz Krzyżaniak (perkusja)
• Krzysztof „Banan” Banasik (waltornia, syntezatory)

gościnnie na waltorni zagrał też Jakub Bartoszewski. Nagrań dokonano w Małym Studio w Puszczykowie. W 2010 roku album Der Prozess uzyskał nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategorii: „Album roku rock”. Druga to album nagrany również w w Małym Studiu w Puszczykowie ukazał się w listopadzie 2009 roku i nosił tytuł Freak. W odróżnieniu od poprzednich płyt zespołu, wszystkie teksty – autorstwa Tomasza Budzyńskiego i Gerarda Nowaka – są anglojęzyczne. Udziału w nagraniu tej płyty nie miał Krzysztof Banasik, waltornię jako stały członek grupy obsługiwał Jakub Bartoszewski. Na płycie gościnnie pojawiło się wielu ciekawych muzyków: Robert Brylewski (gitary, głos, syntetyzator, perkusja), Sławomir Gołaszewski (głos, okaryna, afrykańska trąbka, saksofon, perkusja), Robert „Lica” Friedrich (fuzz), Gerard „Gero” Nowak (głos), Marek Pospieszalski (saksofon), Łukasz Kluczniak (saksofon) oraz Karol Nowacki (organy, akordeon) Również w 2009 roku Tomasz Budzyński założył stowarzyszenie Niewidzialna Armia, które zajmuje się promocją jego działalności artystycznej. W kwietniu 2010 roku zespół opuścił Paweł Klimczak. W roku tym zespół odbył trasę koncertową związaną z okazji 25 rocznicy powstania grupy, grając między innymi w Studiu Agnieszki Osieckiej radiowej Trójki, oraz XVI Przystanku Woodstock. Oba te koncerty zaowocowały koncertowymi płytami. Pierwszy wydaną w 2013 roku płytą z cyklu Koncerty w Trójce. Drugi wydaną w 2010 roku przez wydawnictwo „Złoty Melon” płytą Armia 25-lecie zespołu. XVI Przystanek Woodstock 2010. Kulminacją tej trasy był koncert który odbył się 11 czerwca 2010 roku w amfiteatrze warszawskiego Parku Sowińskiego, na którym zagrali zaproszeni goście, a sam zespół wystąpił w kilku historycznych składach. Również w roku 2010 na zlecenie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w celu promocji sześćsetnej rocznicy bitwy pod Grunwaldem został nagrany utwór Jeszcze raz, jeszcze dziś, a zespół zagrał na koncercie zorganizowanym w ramach obchodów tej rocznicy. W 2011 r. zespół opuścili Tomasz Krzyżaniak i Krzysztof Kmiecik, poświęcając się grze w założonym przez Roberta Friedricha zespole Luxtorpeda. Na ich miejsce w Armii pojawili się dawni członkowie grupy Paweł „Pablo” Piotrowski oraz Piotr „Stopa” Żyżelewicz. Niestety niedługo po powrocie do zespołu Stopa zmarł. Perkusistą grupy został Daniel „Karpiu” Karpiński. W tym samym roku towarzyszenie Niewidzialna Armia nagrało film Podróż na Wschód, który początkowo miał być filmem dokumentującym ćwierćwiecze zespołu, ale ostatecznie stał się swoistą ekranizacją noweli Stefana Grabińskiego Maszynista Grot. Byli i obecni członkowie zespołu (Budzyński, Kmiecik, Krzyżaniak, Giec, Bartoszewski, Polak, Żyżelewicz, Banasik, Gołaszewski), występują w roli samych siebie - w różnych momentach wcielając się w postaci z noweli Grabińskiego. W filmie pojawiają się też współpracownicy i przyjaciele Armii Między innymi wprowadzający surrealistyczny humor członkowie kabaretu Mumio, występujący w rolach kolejarzy - naczelnika i jego zastępcy.

Dyskografia:

• FAMA – Świnoujście '85 (1985 – kaseta, kompilacja różnych wykonawców)
• Jak punk to punk (1986)
• Armia (1988)
• Legenda (1991)
• Exodus (1992)
• 22 Polish Punk Classics (1992 - kompilacja różnych wykonawców)
• SPV Poland Vol. 1 (1992)
• Czas i byt (1993)
• Triodante (1994)
• Zacznij wreszcie słuchać (1995 - kompilacja różnych wykonawców)
• Duch (1997)
• Muzyka Przeciwko Rasizmowi (1998 - kompilacja różnych wykonawców)
• RUaH 2 (1998 - kompilacja różnych wykonawców)
• Droga (1999)
• Live in Toruń (1999 - kompilacja różnych wykonawców)
• Pociąg zbawienia (1999 - kompilacja różnych wykonawców)
• Soul Side Story (2000)
• Emmanuel (2000 - kompilacja różnych wykonawców)
• Pocałunek mongolskiego księcia (2003)
• 3 kolory, reggae i okolice (2003 - kompilacja różnych wykonawców)
• Castle Party 2004 (2004 - kompilacja różnych wykonawców)
• Jak punk to punk część 2 (2004 - kompilacja różnych wykonawców)
• Ultima Thule (2005)
• Kultowa dekada vol. 4 – alternatywnie (2005 - kompilacja różnych wykonawców)
• Hard as a Rock (2005 - kompilacja różnych wykonawców)
• Koncert na XX-lecie (2006 – DVD)
• Kultowa dekada vol. 5 – alternatywnie, ciąg dalszy (2006 - kompilacja różnych wykonawców)
• Przystanek Woodstock 2004 (2007 - DVD)
• Der Prozess (2009)
• Metal Hammer 1/2010 (2009 - kompilacja różnych wykonawców)
• Freak (2009)
• Gajcy! (2009 - kompilacja różnych wykonawców)
• Armia 25-lecie zespołu. XVI Przystanek Woodstock 2010 (2010)
• Polskie single '86 (2011 - kompilacja różnych wykonawców)
• Podróż na Wschód (2012)
• Koncerty w Trójce vol. 02 – Armia (2013)
• Wspomnij Ziutka (2013 - kompilacja różnych wykonawców)

Na 16 października zapowiadana była nowa płyta Armii pod tytułem Toń nie mam jednak pewności czy się ukazała. Gdy będę pewien zaktualizuję ten tekst.

Sedes

Czas na kolejnego wykonawcę z kasety Top Punk's. I znów Dolny Śląsk, tym razem Wrocław, a dokładnie wrocławska dzielnica Krzyki gdzie w 1980 roku powstała formacja Sedes. Pierwszy skład zespołu to:

• Jan „Młody” Siepiela (wokal)
• Adam „Kucharz” Zalewski (gitara) - wcześniej grający na perkusji w zespole Zwłoki
• Mariusz „Kajtek” Janiak (perkusja)
• Mirosław „Kufel” Wesołowski (bas)

Kufel szybko, bo w tym samym 1980 roku opuścił zespół, funkcję basisty przejął „Młody” i Sedes jako trio ruszył na podbój świata. Zespół szybko zaczął się cieszyć sporym powodzeniem na wrocławskiej niezależnej scenie. Jednym z pierwszych znaczących występów grupy był udział w przeglądzie „Muzyczny Start” we wrocławskim Parku Południowym. Sedes zdobył pierwszą nagrodę. W roku 1982 grupa po raz pierwszy wzięła udział w festiwalu w Jarocinie gdzie pojawiła się również w następnym roku. Oprócz Jarocina Sedes pojawiał się też w tym czasie na większych i mniejszych koncertach w kraju. Rok 1984 to rok to czas poważnych zmian kadrowych w zespole. Grupę zespołu opuścił „Kucharz”, a jego miejsce zajął Sławomir Celej. Do zespołu dołączył również basista Dariusz „Maju” Maj. W tym rozszerzonym, czteroosobowym składzie grupa zagrała ponownie w Jarocinie. Wszystko wydawał się że szło w dobrym kierunku gdy niespodziewanie w 1985 roku Sedes zniknął ze sceny muzycznej. Drogi muzyków rozeszły się, Janiak i Celej założyli własną formację Program 3, a „Młody” próbował jeszcze razem z „Kucharzem” utrzymać zespół przy życiu niestety bezskutecznie i po kilku miesiącach grupa przestała istnieć. Po prawie sześciu latach milczenia Siepiela reaktywował zespół, ze starego składu pozostał tylko on. Pozostali członkowie nowego Sedesu to gitarzysta Wojtek Maciejewski, doświadczony już basista, wcześniej występujący w takich kapelach Stress, Excess oraz Yanko Dariusz „Para Wino” Paraszczuk oraz perkusista Dariusz „Rudy” Wieczorek. W 1992 roku Sedes powrócił do Jarocina podczas koncertu „Noc pióropuszy”. W tym samym roku zespół nagrał materiał Wszyscy pokutujemy który ukazał się na wydanej przez Silverton kasecie. Również w 1992 roku Sedes pod patronatem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy wyruszył wraz z Defektem Muzgó w złożoną z kilkudziesięciu koncertów trasę której efektem był wydany rok później materiał zatytułowany Sedes Muzgó – Live. Także w 1993 ukazał się nagrany w studiu przy udziale zaproszonej publiczności album Live. W listopadzie tego samego roku na rynku pojawił się premierowy, nagrany w studiu „Fotoplastykon” we Wrocławiu materiał K.... jego mać. W 1994 roku z zespołem rozstał się Dariusz Paraszczuk – został po prostu wyrzucony z zespołu w związku z systematyczną nieobecnością podczas sesji nagraniowych. Po odejściu Paraszczuka funkcje basisty ponownie przejął „Młody”. Już jako trio zespół nagrał płytę Sraka praptaka która ukazała się w 1995 r. Rok 1996 to czas ograniczonej działalności koncertowej zespołu, podobno dochodziło do nieporozumień między muzykami. Również w 1996 roku Sedes nagrał materiał który rok później ukazał się jako Delirium. W 1997 roku zmarł Adam „Kucharz” Zalewski autor chyba najbardziej znanego kawałka Sedesu Wszyscy pokutujemy. Po długiej przerwie w 2004 ukazał się retrospektywny album Lekcja historii na którego publikację złożyły się utwory znane z wcześniejszych płyt, a także niepublikowane nagrania z sesji która miała stanowić ponowną rejestrację albumu Wszyscy Pokutujemy. W 2005 w zamian za „Rudego” członkiem zespołu został Waldemar „Valdi” Ogrodniczak, a w 2006 roku skład grupy uzupełnił drugi gitarzysta dołączył Sławomir „Płetwa” Trocha wcześnie znany z występów z grypą Sajgon. W 2007 roku do zespołu powrócił „Rudy” zajmując miejsce Ogrodniczaka. Obecnie zespół koncertuje na różnych większych i mniejszych imprezach w składzie;

• Jan „Młody” Siepiela (wokal, bas)
• Wojciech Maciejewski (gitara)
• Dariusz „Rudy” Wieczorek (perkusja)

jak widać z pierwszego składu zespołu został tylko „Młody”

Dyskografia:

Albumy studyjne

• Wszyscy pokutujemy (1992)
• K.... jego mać (1993)
• Sraka praptaka (1995)
• Delirium (1997)

Albumy koncertowe

• Live (1993)

Albumy kompilacyjne

• Lekcja historii (2004)

Inne

• Sedes Muzgó – Live (1993 wspólnie z zespołem Defekt Muzgó)

Defekt Muzgó

No to zaczynamy przegląd wykonawców z kasety. Na początek jedna z legend polskiej sceny punkrockowej grupa Defekt Muzgó.

Był rok 1981 w dolnośląskim Wałbrzychu powstała grająca punkrocka grupa Bunt. Nazwa grupy szybko jednak uległa zmianie, niestety w nie najmilszych okolicznościach. Po samobójczej śmierci jednego z założycieli zespołu - gitarzysty Fredka Wójcika, Podobno inny muzyk grupy Krzysztof "Heban" Migdał powiedział: „Fredek, coś ty na robił w swoje 18 urodziny?! Ty chyba miałeś defekt mózgu!” Podchwycił to Walec no i tak już zostało (ale czy to prawda - pytajcie Hebana i Walca). To był rok 1982.

W tym czasie grupę tworzyli:

• Wojciech „Walec” Walczyk (wokal)
• Tomasz „Siwy” Wojnar (gitara)
• Piotr Bojan (bas)
• Krzysztof „Heban” Migdał (perkusja)

Pierwszy znaczący koncert zespół zagrał podczas przeglądu młodych grup na Wyspie Słodowej we Wrocławiu, skąd wywiózł jedno z wyróżnień. W 1983 zespół zaprezentował się szerszej publiczności grając po raz pierwszy na festiwalu w Jarocinie. Pomimo starań Defektowi Mózgu nie udało się zagrać w Jarocinie w latach 1984 -1986. W roku 1985 roku z zespołem rozstał się Wojtek Walczyk, a na wokalu zastąpił go Siwy. W trzy osobowym składzie grupa koncertowała w całym kraju, pojawiając się między innym ponownie w latach 1987 i 1988 na jarocińskim festiwalu. W 1987 roku nastąpiła zmiana nazwy zespołu, a w zasadzie jej pisowni i tak Defekt Mózgu stał się przyprawiającym o polonistów o zawał Defektem Muzgó. W 1990 roku od zespołu odszedł Piotrek Bojan, jego miejsce zajął Mariusz „Borek” Borowski. Już z nowym basistą grupa po raz kolejny zagrała w Jarocinie zdobywając nagrodę publiczności. Pod naciskiem fanów organizatorzy festiwalu musieli wpuścić Defekt Muzgó na dużą scenę. Można powiedzieć, że występ na jarocińskim festiwalu w 1990 roku zakończył się sporym (oczywiście zasłużonym) sukcesem. Kariera grupy nabierała tempa. W 1991 ukazała się kaseta zespołu Wszyscy jedziemy... . Materiał na to wydawnictwo został nagrany na żywo podczas koncertu we wrocławskim klubie "Rura". Część nagrań z tej kasety znalazło się na wydanej rok później kasecie Pornografia. Co ciekaw na tej płycie znalazł się też jeden utwór zaprzyjaźnionej z Defektem wrocławskiej grupy Sedes – Wszyscy pokutujemy. W 1992 roku w zespole po raz kolejny zmienił się basista, Mariusza Borowskiego zastąpił Dariusz „Picek” Pacek. W tym samym roku Defekt Muzgó wziął udział wraz z zespołem Sedes w kilkudziesięciu koncertach z których powstał później wydany w 1993 roku na kasecie album Sedes Muzgó – Live. W 1992 ukazał się również pierwszy album studyjny zespołu N.U.D.A.. no i formacja uczestniczyła w jarocińskim koncercie „Noc Pióropuszy”. Koncert ten miał być prezentacją polskiej sceny punkowej. Jednak do Jarocina nie przyjechały otoczone takie kapele jak Armia czy Dezerter. Koncert mimo tego był naprawdę dobry czasami zdawało się że czas się cofnął i powiało złotym dla polskiego punka początkiem lat osiemdziesiątych, Defekt Muzgó był jedną z gwiazd tej imprezy. Rok później „Siwy” wraz z basistą Sedesu Dariuszem Paraszczukiem oraz perkusistą byłym perkusistą TSA Dariuszem Biłykiem nagrał bardzo dobrą płytę Zjednoczona Europa zawierającą covery zagranicznych kawałków z polskimi tekstami. Na początku lat dziewięćdziesiątych 
grupa blisko związana z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy. W 1994 z okazji trzynastolecialecia działalności zespołu ukazał się kolejny kolejny album koncertowy XIII lat. Materiał na to wydawnictwo został nagrany rok wcześniej na koncertach w Wałbrzychu i Jeleniej Górze. Także z okazji swoich trzynastych urodzin grupa dała serię koncertów na terenie całego kraju. Również w 1994 roku z zespołem rozstał się Krzysztof „Heban” Migdał, jego miejsce za bębnami zajął Ryszard "Ricardo" Guz. W składzie Wojnar, Pacek i Guz zespół nagrał dwie płyty: w 1995 roku światło dzienne ujrzał nagrany w studiu Bartosza Straburzyńskiego we Wrocławiu album Przemoc, a dwa lata później nagrany w tym samym studiu album Defekt Muzgó. Wszystko szło całkiem dobrze wydawnictwa z nagraniami grupy osiągnęły niezłe nakłady – jednak w 1997 roku Defekt Muzgó zawiesił swoją działalność. Po czterech latach w 2001 roku Siwy i Heban zdecydowali się wznowić działalność pod szyldem Defekt Muzgó i rozpoczęli występy wraz z gitarzystą basowym Bogdanem „Viktorem” Kocikiem. W 2004 ukazał się album Lekcja historii zawierający nagrania z różnych okresów działalności grupy. W 2009 roku miejsce Bogdana Kocika zajął Dariusz Konkel, który w zespole gra do dziś. W 2011 z zespołem rozpoczął współpracę menadżer Ireneusz Jeż. Jeż zachowywał się dziwnie jak na menadżera na koncertach pojawiał się na scenie usiłując skupić całą uwagę na sobie. Rosnąca pozycja Ireneusza Jeża w zespole zaowocowała konfliktem między Jeżem a Siwym który zakończył się rozstaniem tego drugiego z zespołem. Jeż twierdził że Siwego wyrzucono z zespołu, a powodem tak drastycznych kroków miało być pijaństwo tego ostatniego. Siwy jednak twierdzi, że nadal jest nie tylko członkiem ale i czołową postacią grupy. Rok później w 2012 roku ukazał się album studyjny Aniołowie, sygnowany zarówno nazwiskiem Ireneusza Jeża jak i nazwą zespołu. Muzyczka na tej płycie po prostu nie brzmi. Brakuje pazura dawnego Defektu. Można by powiedzieć, że muzyka z tej płyty ma jakiś defekt. Osobiście wolę Defekt Muzgó z Siwym. 

Obecny skład grupy to

• Krzysztof „Heban” Migdał (perkusja)
• Ireneusz „Irek” Jeż (śpiew, menadżer)
• Dariusz "Konkel" Konkel (bas))
• Dawid "Święty" Szydełko (gitara solowa)

spośród tych muzyków tylko Heban pamięta początki zespołu.

Osobiście wolę Defekt Muzgó z Siwym. Zobaczymy jak potoczą się dalsze losy tej kapeli. 

12 kwietnia 2018 roku zmarł Tomek „Siwy” Wojnar, miał 53 lata. Został nam tylko Defekt Muzgó z Jeżem i wspomnienia.

Dyskografia

• Albumy studyjne
• N.U.D.A. (1992)
• Przemoc (1995)
• Defekt Muzgó (1997)
• Aniołowie (2012)

Albumy koncertowe

• Wszyscy jedziemy... (1991)
• Pornografia (1992)
• XIII lat (1994)

Albumy kompilacyjne

• Lekcja historii (2004)

Oprócz tych albumów warto jeszcze wspomnieć o ważnych w historii grupy wydawnictwach

• Live Jarocin – koncert na małej scenie z 2 sierpnia (1991)
• Sedes Muzgó – Live (1992 wspólnie z zespołem Sedes)
• Zjednoczona Europa ( 1993 Siwy wraz z Dariuszem "Parą" Paraszczukiem i Dariuszem Biłykiem)

Top Punk's

Od dziś zaczynam pisać o kapelach i muzyce z wydanej w 1993 roku przez wytwórnię Silver-Ton kasety Top Punk's. W latach dziewięćdziesiątych wytwórnia ta specjalizowała się w wydawaniu na kasetach nagrań zespołów punkrockowych. Kasety były w tamtych czasach chyba najpopularniejszym, a na pewno najtańszym i najłatwiej dostępnym nośnikiem na który nagrywano muzykę. Dlatego też to właśnie na kasetach można znaleźć najbardziej unikalne nagrania oraz kapele o których mało kto dziś pamięta. Na wydawnictwie Top Punk's znalazły się utwory zarówno wielkich legend polskiego punkrocka jak i kapel już zapomnianych. Płytę otwiera dynamiczny kawałek Urodziny jednej z legendarnych grup punkrockowych wałbrzyskiego Defektu Muzgó, Zresztą to nie jedyny utwór tego zespołu na kasecie, utworem kończącym to wydawnictwo jest utwór Siekiery zaczynający się na punk-ludowo by z czasem przejść w ekspresyjny punkrock. Po dwa kawałki na tym wydawnictwie umieściły też inne legendy polskiej sceny punkrockowej Armia i Brygada Kryzys. W wykonani Armii (można powiedzieć ze względu na skład punkowej supergrupy) można usłyszeć dynamiczne z charakterystycznymi dla tej grupy melodyjnością i brzmieniem Zostaw to oraz mocne, agresywne Hej Szara Wiara! będące chyba najlepszym kawałkiem na tym wydawnictwie. Utwory zespołu Lipińskiego i Brylewskiego to Wojna z charakterystycznym wokalem tego pierwszego oraz Żondzi Xionc – Brygada Kryzys w klasycznej punkowej odsłonie. W tak doborowym towarzystwie nie mogło oczywiście zabraknąć takich zespołów jak Dezerter i KSU. Dezerter na tej kasecie umieścił kawałek Poroniona generacja będący kwintesencją punkrocka – klasyka, natomiast jeśli chodzi o załogę z Bieszczad to osobiście znam lepsze utwory tej grupy niż Pokolenie 80, ale to kwestia gustu. Kolejna grupa jaką możemy usłyszeć na tej kasecie to pochodzący z Wrocławia grający dynamicznego punkrocka Sedes i typowy dla twórczości tego zespołu utwór Politycy w habitach. Zestaw wykonawców uzupełniają: laureat Jarocina z 1991, dziś już prawie zupełnie zapomniany Beer Goggles z melodyjnym punkrockowym kawałkiem Uśmiechnij Się, pochodzący z Jeleniej Góry Fort BS z dynamicznym jednym z ostrzejszych utworów na tym wydawnictwie Franek, PsyWojny (pochodzące z Jastrzębia) z klasycznie punkowo brzmiącym kawałkiem Demokracja (moim zdaniem wokal mógł by być trochę lepszy) oraz wrocławska kapela Zwłoki z rytmicznym trochę marszowym utworem Za moim drzwiami – nogi same chcą do pogo. Podsumowując cała kaseta to kawał dobrego (czasem nawet bardzo dobrego) starego punkrocka. Trzeba ją mieć.

Top Punk's

Silver-Ton ST 37-93

Rok 1993

Strona A

1. Defekt Muzgó – Urodziny
2. Sedes – Politycy w habitach
3. Dezerter – Poroniona generacja
4. Armia – Zostaw to
5. Brygada Kryzys – Wojna!
6. Beer Goggles – Uśmiechnij się

Strona B

1. KSU – Pokolenie '80
2. Fort B. S – Franek
3. Psy Wojny – Demokracja
4. Armia – Hej Szara Wiara!
5. Brygada Kryzys – Żondzi Xionc
6. Zwłoki – Za Moimi Drzwiami
7. Defekt Muzgó – Siekiery

W następnych tekstach postaram napisać się coś o kapelach z tej kasety. Oczywiście o tych o których jeszcze nie pisałem, a moje moje wcześniejsze pisanie możecie znaleźć klikając w linki poniżej:

• Dezerter 
• KSU

Voo Voo (część 2: 2001-2014)

Czas na drugą część opowieści o gigantach polskiej sceny muzycznej grupie Voo Voo. 
Część pierwsza tutaj: Voo Voo część I
Zaczynamy nowe stulecie z muzykami grupy.

W 2001 roku ukazała się kolejna płyta zespołu zatytułowana Płyta z muzyką. Materiał na tę płytę został nagrany w drewnianym zabytkowym Spichlerzu w Janowcu. Na płycie oprócz piosenek znajdują się trzy krótkie opowiadania napisane przez dzieci z porażeniem mózgowym czytane przez aktora Jana Peszka. Oprócz muzyków Voo Voo i wspomnianego Jana Peszka na płycie można usłyszeć kwartet smyczkowy "Kwadrat" w składzie: Grzegorz Lalek (skrzypce), Kasia Pieniak (skrzypce), Romek Protasik (altówka), Patryk Rogoziński (wiolonczela) oraz głos realizatora dźwięku Piotra „Dzikiego” Chancewicza dla którego ta płyta stała się początkiem długiej owocnej współpracy z zespołem. Wiosną tego samego roku w towarzystwie kwartetu Kwadrat oraz aktorami Sceny Ruchu Voo Voo wyruszyło w Polskę na trasę promującą tą płytę tym razem dając koncerty w teatrach i filharmoniach. W tym też czasie Wojciech Waglewski napisał muzykę do animowanego filmu Tytus Romek i Atomek wśród złodziei marzeń. Płyta z tym materiałem ukazała się w 2002 roku. Oprócz Voo Voo można na niej usłyszeć znany już zwolennikom twórczości Wagleskiego kwartet smyczkowy Kwadrat, Marcina Rodzynka, Tomasza Olejnika oraz aktorów: Marka Kondrata, Piotra Gąsowskiego i Wojciecha Malajkata (którzy to użyczyli swych głosów tytułowym postaciom filmu). W 2002 roku ukazała się też płyta niezwykła zawierająca nagrany na żywo materiał z teatralno-muzycznego spektaklu Piotra Cieplaka. W spektaklu oprócz zespołu Voo Voo wystąpili również Jan i Maria Peszek. Część tekstów została napisana podobnie jak w wypadku Płyty z muzyką, przez dzieci z porażeniem mózgowym, wychowanków Dziennego Ośrodka Adaptacyjno-Rehabilitacyjnego dla Dzieci Niepełnosprawnych w Krakowie, w ramach ćwiczeń artykulacyjnych. Zarówno teksty jak i kompozycje Wojtka Waglewskiego tworzą niezwykły klimat tej płyty Wydawnictwo to nosiło tytuł Muzyka ze słowami. W roku 2002 Voo Voo rozpieszczało swoich fanów trzecią płytą jaka ukazał się w tym roku była nagrana również w spichlerzu w Janowcu (Wojtek Waglewski upodobał sobie to miejdce) Płyta. Na tym wydawnictwie oprócz stałego składu zespołu wystąpili Luis Ribeiro (instrumenty perkusyjne) oraz Fisz (Bartek Waglewski - syn Wojtka- wokal). Zespół promował tę płytę koncertami granymi w składzie poszerzonym o Luisa Ribeiro oraz grajacego na saksofonie Eldisa La Rosa. Voo Voo z tym materiałem pojawiło się na koncertach nie tylko w wielu miejscach Polsce ale też w klubach Nowego Jorku, Chicago i Wiednia. Rok później na rynku pojawiła się kolejna przecudnej urody płyta zespołu – album noszący tytuł Voo Voo z kobietami. Oprócz stałego składu zespołu na płycie można usłyszeć grającego na elektrycznym pianinie Rhodes Rafała Smolenia oraz dwie wielkie wokalistki Urszulę Dudziak i Annę Marię Jopek. Obecność obu pań spowodowała, że muzyka na tej płycie pomimo, że rockowa lekko skręca w stronę jazzu, po drodze zachaczając o klimaty latynoskie i bossanowy. Muzyka przyjemnie sączy się do ucha. Prawdziwa perła. Na Gwiazdkę 2004 roku Voo Voo przygotowało dla swych fanów prezent - Trójdźwięki – dwupłytowy koncertowy album nagrany w studio radiowej „Trójki”. , pierwsza płyta zawiera zapis koncertu promującego płytę Voo Voo z kobietami, a druga to koncert, który odbył się 15 lipca 2000 roku z gościnnym udziałem zespołu Buriatów i kaliningradzkiego chóru Matica. W marcu 2005 roku ukazała się płyta zespołu XX Cz. 1 nawiązująca nazwą do dwudziestolecia działalności grupy, jednak w odróżnieniu od wielu tego typu wydawnictw na albumie można było usłuszec wyłącznie utwory premierowe. Materiał zawierał dwadzieścia utworów. Oprócz stałego składu Voo Voo na płycie można usłyszeć głosy Marii Peszek, Lecha Janerki, Muńka Staszczyka, Macieja Januszko, Adama Burzuńskiego Andrzeja Mazurka, Roberta Świerczyńskiego, Fisza oraz studentek Karima Martusewicza z Krakowskiej Szkoły Jazzu i Muzyki Rozrywkowej (tak, w międzyczasie Karim został szacownym nauczycielem młodzieży) Gosi Auron, Pauliny Toporowskiej, Magdy Falfus. Na bębenkach gra Emade. Rok później ukazał się album będący kontynuacją XX Cz. 1. Płyta nosiła tytuł 21. Tym razem zespołowi towarzyszyła Orkiestra Kameralna Miasta Tychy AUKSO oraz Tomasz Stańko i wybitna polska mezzosopranistka. Małgorzata Walewska. W tym samym 2006 roku na rynku pojawił się również koncertowy album zespołu Koncert w Janowcu podsumowujący obchody XX-lecia grupy. Materiał na płytę został zarejestrowany podczas pierwszego z jubileuszowych koncertów 25 czerwca 2005 e Janowcu. Kolejna płyta Voo Voo ukazała się w 2007 roku i nosiła tytuł Tischner. Było to wspólne dzieło Voo Voo i rodzinnej góralskiej kapeli Trebunie Tutki. Na płycie zawarte są myśli księdza Józefa Tischnera zapisane w tekstach Romana Kołakowskiego oraz członków zespołu Trebune-Tutki. Pierwotnie album miał nosić tytuł Pojednanie w sprzycności, następnie Colloquia Tischneriana, pod tym drugim tytułem odbyły się nawet w październiku 2006 dwa koncerty na Studenckim Festiwalu Piosenki we Wrocławiu na V Festiwalu Wyszehradzkim., jednak w końcu płyta ukazała się pod najprostszym z wszystkich możliwych tytułów tytułem Tischner. Premiera albumu miała miejsce 12 marca 2007 w rocznicę urodzin księdza Tischnera. Album ukazał się w formie książki z obszernym rozwinięciem myśli księdza Józefa Tischnera. W tym samym roku w grudniu ukazało się wydawnictwo Małe Wu Wu śpiewa wiersze ks. Jana Twardowskiego zawierające kompozycje członków zespołu do poezji księdza Twardowskiego. Na płycie można oczywiście usłyszeć śpiewające dzieci, a są to: Agnieszka Dacewicz, Łukasz Filozof, Gabrysia Gładyszewska, Sasza Hairulin, Tosia Hairulin, Gosia Kosińska, Mikołaj Kubicki, Maeve Maleńczuk, Ignaś Martusewicz, Julcia Martusewicz, Basia Pospieszalska, Jasio Trebunia-Tutka, Franek Żyżelewicz, Zosia Żyżelewicz. Gościnnie zagrali Antoni Gralak (trąbka, tuba), Bronisław Duży (puzon), Karol Pospieszalski (tuba), Piotr Chancewicz (instrumenty perkusyjne), Mikołaj Kubicki (trabka), Bartek "Boruta" Łęczycki (harmonijka ustna) oraz kwartet smyczkowy w składzie: Grzegorz Lalek (I skrzypce), Anna Barszcz (II skrzypce), Roman Protasik (altówka), Patryk Rogoziński (wiolonczela). W sierpniu 2007 roku zespół wystąpił podczas koncertu "Europejski Most – Granica 803", odbywającego się w miejscowości Dołhobyczów, na przejściu granicznym z Ukrainą. Oprócz Voo Voo zagrał również Zakopower, Habakuk oraz ukraińskie kapele Vopli Vidopliassova i Haydamaky. Spotkanie z ostanim z tych zespołów zaowocowało wydaniem dwa lata później albumu Voo Voo i Haydamaky. Pod koniec 2007 jako dodatek do dziennika Rzeczpospolita ukazał się koncertowy album Trójka Live! z zapisem koncertu, który się odbył 4 marca 2004 w studio III programu polskiego radia. Koncert ten wcześniej ukazał się na płycie Trójdźwięki z innym układem utworów. Kolejny rok to kolejna płyta zespołu Samo Voo Voo. Tym razem to Voo Voo w najczystszej postaci, na płycie nie słychać żadnych gości. Takiej płyty Waglewski i spółka nie nagrali od dłuższego czasu. Zespół wrócił do dobrego rockowego grania. Moim zdaniem to jedna z lepszych płyt Voo Voo. Wiosną 2010 roku na rynku pojawiło się dwupłytowe wydawnictwo DVD, zawierające nagrania koncertów Voo Voo, które odbyły się w czasie Przystanków Woodstock w latach 2004 i 2009, a jesienią tego samego roku ukazało się kolejne wydawnictwo DVD zespołu tym razem zawierające materiał nagrany wspólnie z ukraińską grupą Haydamaky. W tym samym roku rozpoczęła się po raz pierwszy ogólnopolska trasa koncertowa "Męskie Granie", której inicjatorem i pomysłodawcą była marka Żywiec. W wydarzeniu wzięli udział udział czołowi polscy muzycy. Dyrektorem artystycznym przedsięwzięcia został Wojciech Waglewski, a Voo Voo jedną z najjaśniej świecących gwiazd tego przedsięwzięcia. Wojciech Waglewski pełnił funkcję dyrektora artystycznego tej imporezy również w kolejnej edycji, a w roku 2012 zastąpiła go Katarzyna Nosowska. Pod koniec 2010 roku ukazała się kolejna z moich ulubionych płyt Voo Voo - Wszyscy muzycy to wojownicy. Zespół brzmi na tej płytce ostro. Jest to jedna z najbardziej rockowych płyt grupy. W zasadzie cała płyta została nagrana w podstawowym składzie, goście (Maciek Maleńczuk i Abradab) pojawili się tylko w tytułowym utworze. Płyta choć studyjna została nagrana na tak zwaną "setkę" (muzycy grali na żywo, bez poprawek). Panowie z Voo Voo pokazali na tym wydawnictwie czym jest rock najwyższej próby. Na kolejnej wydanej w 2012 płycie noszącej tytuł Nowa Płyta zespół w dalszym ciągu brzmi podobnie jak na dwóch poprzednich mocno rockowo pomimo tego, że pojawiła się na niej w kilku utworach bardziej rozbudowana sekcja dęta w składzie: Antoni Ziut Gralak (trąbka, sakshorn tenor), Karol Pospieszalski (tuba, trąbka) oraz Szczepan Pospieszalski (trąbka). Oprócz sekcji dętej na płycie można usłyszeć również chór przyjaciół zespołu w składzie Kasia Żyżelewicz; Iza Pospieszalska, Sylwia Wiśniewska, Gosia Sachryń, Ewa Konstancja Bułhak, Katarzyna Mażul, Piotr Chołody, Karol Pospieszalski, Szczepan Pospieszalski, Mateusz Pospieszalski oraz Paweł Walicki. Nowa płyta to kolejny materiał zespołu nagrany na tak zwaną „setkę”, słychać na niej radość grania muzyków którzy mają nieprzeciętnych umiejętności – dzięki czemu ta muzyka porywa. Na tej płycie niestety nie słychać już jak w bębny uderzają pałeczki Piotra „Stopy” Żyżelewicza. Piotr zmarł w po udarze mózgu w nocy z 12 na 13 maja 2011 r. , jego miejsce w zespole zajął Michał Bryndal. Zespół pożegnał Piotra piątym utworem na płycie Do Stopki z tekstem Wojtka Waglewskego. Wojtek pyta przyjaciela:

jak ci tam Stopku w niebie

jak tam jest

czy dbają o ciebie

czy dają dobrze zjeść

czy po obiedzie spada

nagle z niebie

deszcz tych cieniutkich fajek

gdy taka potrzeba

czy te ubranka białe

to nie klęska

niby wygodne może lecz

mało dość męskie

czy w tych melodiach miłych

granych od rana

twoje bębenki też są

przewidziane

czy warto porządnym być tak

by tam się znaleźć

czy lepiej tutaj tak w amoku

bez sensu szaleć

czy warto tak dobrym być chłopaku

że to przesada aż

i bujać się teraz w niebieskim hamaku

z tym wszystkim co tam masz

W październiku 2014 roku ukazała się kolejna łagodniejsza od poprzednich płyta zespołu Dobry wieczór. Na płycie oprócz stałych członków zespołu ( Michał Bryndal zadomowił się w Voo Voo na dobre) można usłyszeć pochodzącego z Azerbejdżanu artystę Alima Qasimova i jego córkę Farghanę oraz zespół wokalny Bornus Consort.

Jak widać historia Voo Voo to przede wszystkim historia muzyki tworzonej przez muzyków grupy i ich przyjaciół. Mało tu sensacji, zmian w składzie (na szczęście), a mnóstwo wielkich płyt i wspaniałych koncertów. To na razie na tyle ale myślę, że możemy liczyć na więcej. Czekam na kolejne utwory, kolejne koncerty i kolejne wydawnictwa.

Dyskografia (2001- 2014)

• Płyta z muzyką (2001)
• Płyta (2002)
• Muzyka ze słowami (2002)
• Tytus, Romek i A'Tomek wśród złodziei marzeń (2002)
• Voo Voo z kobietami (2003)
• Trójdźwięki (2004)
• XX Cz.1 (2005)
• 21 (2006)
• Koncert w Janowcu (2006)
• Tischner (2007)
• Małe Wu Wu śpiewa wiersze ks. Jana Twardowskiego (2007)
• Trójka Live! (2007)
• Samo Voo Voo (2008)
• Voo Voo i Haydamaky (2009)
• Wszyscy muzycy to wojownicy (2010)
• Przystanek Woodstock 2004 i 2009 (2010 -DVD)
• Najmniejszy koncert świata (2010 -DVD)
• Nowa płyta (2012)
• Dobry wieczór (2014)