She - Miejsce, którego wszyscy szukamy

Dziś płytka formacji która pod koniec lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku miała dosyć sporą grupę zwolenników. Pierwsza płyta, pierwszego zespołu Tomka Lipnickiego grupy She.

Był rok 1986 siedemnastoletni wtedy gitarzysta i wokalista Tomek Lipnicki wraz z dwoma przyjaciółmi Radosławem Zblewskim (perkusja) i Ireneuszem Mazurkiem (bas) założył zespół nazwany przez młodych muzyków She. W tym trzyosobowym składzie zespół po raz pierwszy wszedł do studia gdzie nagrał kilka numerów dla gdańskiego radia.W 1987 skład zespołu powiększył się, do grupy dołączyli Mariusz Kotwicki (gitara), Jacek Gryz (klawisze) oraz Włodzimierz Zyner (perc). She w powiększonym składzie zaczęła coraz częściej pojawiać się na scenie. Koncertując zespół zyskiwał coraz większe rzesze sympatyków. Lipnicki jako frontmen zespołu potrafił szybko nawiązać kontakt z publicznością. Koncerty grupy buchały energią. Na atmosferę tych występów wpływ miał też sceniczny image zespołu. Lipnicki wraz z Mazurkiem na koncertach występowali w szkockich kiltach. Był to pomysł przyjaciela Tomka Włodka Zynela. O zespole stawało się coraz głośniej.W muzyce granej przez zespół wyraźnie było słychać inspiracje takimi kapelami jak The Cure, Simple Minds, The Cult a przede wszystkim U2. W 1987 roku She wystąpił na warszawskim festiwalu Poza Kontrolą gdzie zespół został bardzo dobrze przyjęty. W 1989 roku grupa wystąpiła na festiwalu w Sopocie, gdzie Tomek Lipnicki został wyróżniony jako najmłodszy uczestnik. Kariera zespołu zaczęła nabierać tempa, Zespół dawał coraz więcej koncertów – między innymi wyjechał na trasę do ZSRR. W tym czasie She podpisało też kontrakt z wytwórnią Arston. Efektem tego kontraktu było wydanie pierwszej płyty zespołu Miejsce Którego Wszyscy Szukamy. Ale zanim doszło do nagrania materiału na tę płytę w zespole zaszły poważne zmiany personalne Kotwickiego, Gryza i Zynera zastępili Jan Haase (gitara), Krzysztof Jarkowski (gitara) oraz Andrew (klawisze).Debiutancki album grupy nie odniósł jednak spodziewanego sukcesu. W 1990 Tomek Lipnicki rozpoczął współpracę z zespołem Skawalker Grzegorza Skawińskiego gdzie miał zostać wokalistą, jednak w związku z brakiem zrozumienia – niedocenieniem jego pomysłów po krótkim czasie odszedł ze Skawalkera by powrócić do She. W 1991 roku zespół nagrał drugi i jak się potem miało okazać ostatni album She Big City Lights. Tak jak w przypadku debiutanckiej płyty przed wydaniem tego albumu w zespole nie obeszło się bez zmian kadrowych - Krzyśka Jarkowskiego zastąpił znany już z wcześniejszych występów z She Mariusz Kotwicki. W nagraniu drugiej płyty zespołu gościnnie udział wzięli Anna Męczyńska, Anna Bakun oraz znany z TSA Marek Piekarczyk. Album Big City Lights ukazał sią na CD w 1992 roku, i był to w zasadzie ostatni akord w zbyt krótkiej historii tej interesującej formacji. Na całe szczęście Tomek Lipnicki kontynuuje swoją muzyczną karierę w takich grupach jak Illusion ,Acid Drinkers czy ostatnio Lipali.

Dyskografia:

• Miejsce, którego wszyscy szukamy (1989)
• Big City Lights (1991)

Teraz o samej płytce. Album Miejsce Którego Wszyscy Szukamy ukazał się w 1989 roku. Ten pierwszy album She jest płytą moim zdaniem dobrą, a nawet bardzo dobrą. Nie została jednak doceniona przez słuchaczy. A wielu dziennikarzy muzycznych – krytyków uznało ją niesłusznie za słabą, wtórną, naśladowczą. Moim zdaniem pomimo tego, że w muzyce zespołu rzeczywiście wyraźnie słychać inspiracje takimi kapelami jak The Cure, Simple Minds, The Cult a przede wszystkim U2 nie jest ona kalką tego co grali wielcy poprzednicy. Muzyka z tej płyty jest świerza, sprawiająca radość zarówno słuchaczom jak i grającym. Pomimo że twórczość She jest inspirowana, na płycie można znaleźć sporo oryginalnych dźwięków które powstały w głowach muzyków. Nie jest to album jednorodny. Płytę rozpoczyna spokojny, wolno płynący utwór Życie, a zaraz po nim buchający energię, dynamiczny, pulsujący basem i charakterystycznym wokalem Tomka Lipnickiego drugi kawałek Sen. Kolejny utwór to intrygujący, przede wszystkim sposobem śpiewu Tomka Obiit. Pierwszą stronę płyty zamyka utwór spokojniejszy utwór Pytania. Drugą stronę płyty otwiera dynamiczny Ymo z ciekawą partią gitary, po nim następuje melodyjne, moim zdaniem najsłabsze na płycie Jedyne wyjście. W końcu tytułowe zaczynające się bardziej recytacją niż śpiewem Tomka Miejsce którego wszyscy szukami - utwór intrygujący, wzbudzający niepokuj zarówno swą muzyką jak i śpiewem, chyba najlepszy kawałek na płycie. Album zamyka rewelacyjnie brzmiący ostatni utwór Aby trwać. Podsumowując, moim zdaniem płytka zasługuje na uwagę, a dla miłośników talentu Tomka Lipnickiego ( na płycie występującego jako Teel) jest to jazda obowiązkowa – w końcu od tego się wszystko zaczęło.

Miejsce Którego Wszyscy Szukamy

Arston ‎– ALP 040

Rok wydania 1989

Strona 1

1. Życie
2. Sen
3. Obiit
4. Pytania?!

Strona B

1. Ymo
2. Jedyne wyjście
3. Miejsce którego wszyscy szukamy
4. Aby trwać

Wszystkie teksty Teel. Muzyka Grupa She

Rocka's Delight

Na koniec postów o kapelach z kompilacyjnego albumy Gdynia, prawdziwa perełka, reggae znad zimnego Bałtyku, które brzmi jakby było grane na słonecznych brzegach Jamajki – zespół Rocka's Delight.

Był rok 1987 do występujących pod nazwą Sze Sze muzyków:

• Grzegorza Zająca (gitara, śpiew)
• Grzegorza Małkowskiego (gitara)
• Leszka Ślazyka (gitara basowa)
• Karola Krzymińskiego (perkusja)
• Sławomir Porębskiego (instr. perkusyjne)
• Piotra Sawczuka (trąbka)
• Tomasza Bonarowskiego (trąbka)
• Roberta Höhna (saksofon)

dołączył wokalista student medycyny pochodzący z Zimbabwe Grey Andrew Shereni. Grupa z nowym wokalistą przyjęła nazwę Rocka's Delight. Pod nową nazwą po raz pierwszy zespół wystąpił na koncercie podczas festiwalu "Nowa Scena" w Teatrze Letnim w Sopocie. W tym samym 1987 roku muzycy nagrali w studiu Rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku dwa utwory: Frontline i Freedom. Obydwie te kompozycje pojawiły się na liście przebojów Rozgłośni Harcerskiej, a następnie w 1988 roku znalazły się: pierwsza na winylowej kompilacji Gdynia, a druga na wydanej na kasecie składance Fala II. W tym czasie zespół wiele koncertował i to nie tylko w rodzinnym Trójmieście ale i w całej Polsce. Grupa zyskiwała coraz szersze rzesze fanów wśród polskich miłośników muzyki z Jamajki.

Początek roku 1998 to czas zmian personalnych w zespole. Rocka's Delight opuścili Piotr Sawczuk, Robert Höhn, Tomasz Bonarowski oraz Leszek Ślazyk. Ich miejsce zajęli Jan Erszkowski (perkusja), Michał Erszkowski (bas) i Jarogniew Milewski (instr. klawiszowe). W tym składzie grupa zagrała rewelacyjnie przyjęty koncert na na warszawskim festiwalu "Róbrege". W połowie 1998 roku z zespołu odszedł Grzegorz Małkowski, a Karol Krzymiński przeszedł na instrumenty perkusyjne na stałe ustępując Janowi Erszkowskiemu miejsce za bębnami. W tym czasie skład Rocka's Delight powiększył się o klawiszowca Jacka Witczyńskiego oraz starego znajomego muzyków grupy (jeszcze z czasów Sze Sze) gitarzystę Dariusza Jesionka. Pisząc o Rocka's Delight nie można pominąć udziału w wydarzeniu które odbyło się 13 grudnia 1989 roku - festiwalu "Solidarność Anty Apartheid" gdzie zespół wystąpił wraz z takimi wykonawcami jak Young Power, Linton Kwesi Johnson czy Twinkle Brothers. Utwór Solidarity, jeden z wielu którymi grupa rozbujała publicznośc trafił na wydaną w następnym roku kasetę Solidarność Anti-Apartheid dokumentującą to wydarzenie. Udział zespołu w festiwalu zaowocował propozycją nagrania płyty w Londynie w studiu Twinkle Brothers. Z nieznanych mi przyczyn do realizacji tego przedsięwzięcia nie doszło. Wkrótce z zespołu odszedł Karol Krzymiński a zespół po

zagraniu jeszcze kilku koncertów zawiesił działalność. W czerwcu 1990 roku Michał i Jan Erszkowscy oraz Sherenim dokonali w warunkach domowych nagrań kilkunastu piosenek, które były później rozprowadzane na kasecie Rocka's Delight miał to być wkład muzyków w protest przeciwko budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu. W roku 1991 światło dzienne ujrzał kolejny materiał z nagraniami Rocka's Delight koncertowa kaseta Live '89 . Po trzech latach ciszy, jesienią 1994 roku Grey Andrew Shereni i Karol Krzymiński reaktywowali zespół uzupełniając skład znanym z występów grupie Bielizna Jarosławem Furmanem(gitara), Marcinem Kolendowiczem (gitara), Mirkiem Malakiem (bas) i Maciejem Gudalewiczem. Jarek Furman wkrótce został zastąpiony przez Tomasz Luftner. Mimo starań muzyków trudno było odzyskać fanów. Grupa występowała głównie na terenie Trójmiasta. W 1996 roku ponowie Rocka's Delight zawiesił, a w zasadzie zakończył swoją działalność.

Dyskografia

• Gdynia (1988 kompilacja, utwór: Frontline)
• Fala II (1988 kompilacja na kasecie, utwór: Freedom)
• Solidarność Anti-Apartheid (1990 kompilacja na kasecie, utwór: Solidarity)
• Rocka's Delight (1990, kaseta)
• Live '89 (1991, kaseta)

Po Prostu

Ciągle na gramofonie składanka Gdynia. Dziś założona w 1985 roku punkrockowa grupa Po prostu. Zespół został założony przez byłych muzyków zespołów DDT i Deadlock II. Był zaliczany tak jak wszystkie formacje których utwory znalazły się na albumie Gdynia do kręgu Trójmiejskiej Sceny Alternatywnej.

Pierwszy skład zespołu to:

• Marian Szprada (perkusja)
• Szczepan Szprada (wokal)
• Tadeusz Krzymuski (gitara)
• Zbigniew Zdziennicki (bas)

z zespołem grywali również

• Krzysiek Jezierski (perkusja)
• Darek Choruzy (gitara)
• Tadeusz Korowajczyk

Po Prostu to jeden z niewielu zespołów na polskiej niezależnej scenie, grający nieprzerwanie od polowy lat 80-tych i to w prawie niezmienionym składzie. Zespól przez cały czas, jak większość trójmiejskich formacji podąża swoją własną drogą, grając od początku szybkiego, melodyjnego, zadziornego punka o charakterystycznym brzmieniu, konsekwentnie posługujący się absuradalno – kabaretowym imagem. Po Prostu wyróżniały też teksty tworzone przez ekscentrycznego wokalistę Szczepana Szpradę pierwszego w Polsce posiadacza irokeza w poprzek głowy.

Już na początku swej działalności zespół nagrał swój pierwszy materiał wydany w następnie na kasecie jako Demo'86. W 1986 roku Po Prostu zagrało między innymi na festiwalu w Jarocinie oraz na festiwalu Poza Kontrolą '86 . W latach 1987-1988 grupa trzykrotnie supportowała U.K. SUBS. W 1988 roku, MCK zorganizowało mini sesje nagraniowe w studiu Radia Gdańsk. Osiem kapel Trójmiejskiej Sceny Alternatywnej, między innymi Po Prostu, nagrało po 2-3 numery, z których miała zostać wydana płyta. W końcu na kompilacji Gdynia ukazały się dwa utwory Po Prostu Ład, ład bum cyk zet oraz Buty. Po kilku latach działalności uwiecznionymi tymi właśnie utworami i niewydanym oficjalnie, choć robiącym furorę w obiegu niezależnym demo, zespół zakończył działalność. Gdy wydawało się, że zespół nigdy nie pojawi się już na scenie, dość nieoczekiwanie w latach 90 powrócił. Od tego czasu Po Prostu nie schodzi ze sceny Grając regularnie znakomicie przyjmowane przez publiczność koncerty. W tym czasie ukazały się też trzy płyty z premierowym materiałem grupy One Hate Doktorate (1995), Madonna + Dżakson = Prins (1999), Happy End (2004).

Dyskografia

• Demo'86 (1986, kaseta zrealizowana w studio Złota Skała.)
• Gdynia (1988, kompilacja, utwory: Ład, ład bum cyk zet / Buty)
• Fala II (1988, kompilacja na kasecie, utwór Ta pani z sokiem)
• Żyję z utrzymania kochanek (EP)
• One Hate Doktorate (1995)
• Madonna + Dżakson = Prins (1999)
• Happy End (2004)
• demo'86 (demo z 1986 roku wydane w 2005 roku, tym razem na płycie CD)
• demo'86 (demo z 1986 roku wydane tym razem na analogu przez "Olifant Records" w 2008 roku w limitowanym nakładzie)

Sake

Dziś kolejna kapela ze składanki Gdynia – prawie już zapomniana (gdyby nie wspomniana płyta) grupa Sake. I znów niewiele mogę powiedzieć na temat tej formacji.

Założycielem Sake był Dariusz Michalak. Michalak swoją przygodę z muzyką rozpoczął pod koniec szkoły podstawowej muzycznej zakładając swój pierwszy zespół, w którym śpiewał i grał na perkusji. Lekcji gry na basie udzielał mu sam Krzysztof Ścierański. W 1983 roku założył zespół Odyseja Trans, a w 1984 Cest la vie. W obu tych grupach grał na instrumentach klawiszowych. W 1985 roku założył jazz-rockową formację Non smoking generation w której śpiewał i grał na gitarze basowej. W końcu w 1986 roku przyszedł czas na zaliczaną do Trójmiejskiej Sceny Alternatywnej formację Sake. Zespół tworzyli:

• Robert Krzywicki (wokal, gitara)
• Dariusz Michalak (wokal, bas))
• Zdzisław Ejsmond (perkusja, instr. perkusyjne)
• Jacek Pietraszkiewicz (klawisze)

Muzyka zespołu jak w przypadku wielu trójmiejskich grup jest trudna do określenia, grupa jak wiele innych wypracowała swój styl mieszając z sobą wiele gatunków, można ją próbować określić jako funkującą, pulsacyjną, transową. W 1988 roku grupa wzięła udział w zorganizowanej przez MCK mini sesji nagraniowe w studiu Radia Gdańsk. Sesja ta była zorganizowana na potrzeby wydawnictwa Gdynia które ukazało się w tym samym roku i zawierało utwory ośmiu formacji zaliczanych do Trójmiejskiej Sceny Alternatywnej obok Sake na płycie tej znalazły się też: Pancerne Rowery, Rocka's Delight, Call System, Po Prostu, Bielizna, Apteka i Unrra, Utwory z tej sesji były jeszcze przed wydaniem płyty dość często emitowane w Rozgłośni Harcerskiej. W tym samym 1988 roku Sake zakończyło działalność.

Jeszcze kilka słów o dalszych losach muzyków:

Dariusz Michalak w 1988 roku założył nowofalowy zespół Snukasky a rok później kabaretową formację dla dzieci Hocki klock z którą koncertował i nagrał płytę dla Polskich Nagrań. Od 1991 roku komponuje muzykę do spektakli teatralnych, dosyć szybko uzyskując dobrą markę w tej dziedzinie. Artysta w latach 2005 - 2009 dużo eksperymentuje poszukując nowych brzmień i w efekcie powstał jego autorski projekt muzyczny „Sealencium - Tradycja łączy pokolenia” który realizuje do dziś wraz z zespołem Sealencium Orchestra. Zdzisława Ejsmonda można było usłyszeć w formacji Kowalski wykonującej muzykę z pogranicza popu i rocka. Jacek Pietraszkiewicz grał zespole Michalaka Snukasky (w składzie tej formacji znalazł się już wcześniej współpracujący z Sake Jerzy Mozzal. Niektórzy nawet określają Snukasky jako kontynuację Sake

Dyskografia:

• Gdynia (1988 kompilacja - utwór Lubie to)