Ten Dollars

Kolejny zespół z kasety Festiwal Muzyczny'89 Rock Pokoju to Ten Dollars, kolejna kapela o której moja wiedza jest bardzo skąpa.

Grupa powstała w Koszalinie w 1987 roku w składzie:

• Andrzej Kotkowicz (bas)
• Jacek Czubak (gitara)
• Piotr Kobalczyk (wokal)
• Andrzej Hendzel (perkusja)

Bazą grupy był koszaliński Studencki Klub Kram. Zespół nie podbił sceny muzycznej. W 1987 roku Ten Dollars wystąpili na festiwalu w Jarocinie, nie odnieśli jednak tam sukcesu. Grupa zagrała trochę koncertów, pojawiła się na kilku festiwalach, między innymi w 1989 roku na festiwalu Rock Pokoju czy podczas koncertu "Debiuty", XXVI KFPP Opole '89 i zniknęła. Grupa grała całkiem sympatycznego melodyjnego punkrocka (trochę z manierą Lady Pank) – jednak zasłużyła chyba na więcej niż trochę miejsca w zakamarkach pamięci kilku już nie najmłodszych ludzi.

Aleksander „Alek” Mrożek

Czas na laurkę. 27 sierpnia 1950 w Katowicach urodził się Aleksander Mrożek. kompozytor, aranżer i instrumentalista (gitary: klasyczna i elektryczna, dobro, pedal steel guitar; sitar, harmonijka), moim zdaniem jedna z najważniejszych postaci szeroko rozumianej polskiej muzyki rockowej. Alek wywodzi się z śląskiego środowiska muzycznego – czyli przede wszystkim bluesowego. W latach sześćdziesiątych grał w zespołach Białe Błyskawice i Zjawy. Grywał także ze śląskimi bluesmanami: Józefem Skrzekiem, Antymosem Apostolisem, Jerzym Piotrowskim i Ireneuszem Dudkiem. W 1968 roku Alek zaczyna studia no i przenosi się do Wrocławia. Co okazało się mieć dla jego muzycznej drogi fundamentalne znaczenie. Przeprowadzka do Wrocławia pozwoliła Alkowi wejść w nową muzyczną krainę tu właśnie zetknął się z brytyjską i amerykańską muzyką hipisowską z okolic psychodelii, fusion i hard rocka co w efekcie dało początek w 1971 roku legendarnej formacji Nurt. Już rok później Nurt zdobywa równorzędną pierwszą nagrodę (wraz z zespołami Hall i Laboratorium) na Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej, Kalisz '72, a Alek wyróżnienie za kompozycję Syn strachu, a w roku 1974 zespół dostaje stypendium im. Krzysztofa Komedy na festiwalu Jazz Jamboree '74 i wyróżnienie dla zespołu na festiwalu Jazz nad Odrą '74. W 1975 roku Alek współpracuje z Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Jako wyraz fascynacji muzyką hinduską założył wraz z Kazimierzem Cwynarem zespół Pańcza Tantra, z którym wystąpił na międzynarodowym festiwalu University Of Research – Wrocław 1975 zorganizowanym przez Teatr Laboratorium. W zespole występowali Kazimierz Cwynar (tabla), Alek Mrożek (sitar). Zespół grał improwizowaną muzykę etniczną opartą na rytmice hinduskiej i skalach indyjskich. W latach 1974-1977 Alek występuje w niemiecko-polskim zespole Katja, Roman & Co. W tym okresie współpracował też jako aranżer z Niną Hagen. W 1977 jako solista występował dwa sezony w rewii Friedrichstadtpalast. Po powrocie do Polski Alek współpracuje z zespołem Dwa Plus Jeden. Efektem współpracy jest chyba najciekawsza płyta tego zespołu wydany w 1979 roku Irlandzki tancerz Alek po raz pierwszy nagrał na niej partie na pedal steel guitar instrumencie którego z czasem stał się wirtuozem i który jest jego wielką miłością. Rok 1979 to przede wszystkim rok powstania grupy Porter Band którą Alek założył wspólnie z Johnem Porterem i Kazimierzem Cwynarem. Efektem współpracy są dwie płyty: z 1980 roku jest Helicopters, który uzyskał status Płyty Roku i tytuł Grupy Roku dla zespołu oraz koncertowy album Mobilization wydany w 1982 roku. Rok 1981 to rok powstania kolejnej grupy której współzałożycielem jest Alek – mowa o Stalowym Bagażu. Grupa współpracowała z Izabelą Trojanowską. Na festiwalu w Opolu kompozycja Alka Pieśń o cegle zdobyła nagrodę publiczności. W 1984 roku znów jest głośno o twórczości Alka utwór do tekstu Bogdana Olewicza nagrany z formacją Hazard w której wokalistą był nie kto inny jak Grzegorz Markowski Ciągły ból głowy zdobył tytuł Piosenki Roku '84 TVP2. W tym samym roku bierze udział w nagraniu płyty Jerzego Rybińskiego Ulica marzeń oraz jest współzałożycielem kolejnej grupy Jan Kowalski. W 1985 roku JanKowalski wydaje płytę Inside outside songs. Klip do pochodzącej z niej piosenki W kaźni wyobraźni w której powstaniu Alek oczywiście miał duży udział został wybrany Klipem Roku '85 TVP 2. Już w tym samym 1985 roku zakłada wspólnie z Andrzejem Pluszczem zespół Recydywa Blues Band z którym nagrywa bardzo dobrą płytę Recidive – live in Rura concert. W 1987 roku opuszcza Recydywę by w 1989 pojawić się ponownie na scenie muzycznej tym razem z pierwszą solową produkcją – albumem Shagya. W 1990 roku komponuje muzykę do spektaklu Die Kiekerikaste dla Teatru Współczesnego we Wrocławiu) oraz do filmu Macieja Dejczera Dzieci-śmieci, a w 1991 do kolejnego filmu tego reżysera Kickboxer. W roku 1993 Alek a w zasadzie wypadało by napisać Aleksander komponuje ( i nagrywa) muzykę do filmu Piotra Łazarkiewicza "Pora na czarownice". Pochodząca z filmu piosenka W nas i wokół nas w wykonaniu Roberta Janowskiego została piosenką roku '94 w plebiscycie publiczności TVP2. Soundtrack ukazał się na płycie Pora na czarownice. W 1994 roku ukazuje się kolejna solowa płyta Alka Motyle i kloszardzi – Nurt '94. W tym samym roku tworzy muzykę dla Teatru Telewizji do spektaklu Madame De Sade. W 1996 roku komponuje muzykę dla Teatru Telewizji do serii Bajkowe Biuro Podróży i Chichotu. W 1999 roku bierze udział jako jeden z solistów w nagraniu płyty Dwunastu sprawiedliwych Mieczysława Jureckiego uznanej przez miesięcznik „Gitara i Bas” za najlepszą polską płytę instrumentalną. W latach 1999-2001wspólnie z Waldemarem Wróblewskim do libretta Barbary Łuszczyńskiej komponuje rock-operę Wilgefortis czyli legenda o kobiecie z brodą Niestety tragiczna śmierć Wróblewskiego w 2005 roku odłożyła inscenizację tego projektu. W listopadzie 2008 Alek nagrywa wraz z Gienkiem Loską, nagraliśmy materiał na płytę Lepiej niż wczoraj. Lepiej niż wczoraj to niemal w stu procentach autorska płyta Alka to on napisał muzykę oraz większość tekstów jakie znalazły się na tym albumie. Dziękuję i czekam na jeszcze.

Dyskografia

• Nurt, Nurt (1973)
• Dwa Plus Jeden, Irlandzki tancerz (1979)
• Porter Band, Helicopters (1980)
• Porter Band, Mobilization (1982)
• Izabela Trojanowska, Układy (1982)
• Jan Kowalski, Inside Outside Songs (1985)
• Recydywa, Recidive In Concert (1986)
• Aleksander Mrożek, Shagya (1989)
• Nurt, Motyle i kloszardzi (1994)
• Aleksander Mrożek, Pora na czarownice – soundtrack (1995)
• Recydywa, Recidive In Concert (1996)
• Recydywa, Recydywa (komplet nagrań na jednym CD) (2006)
• Alek Mrożek & Gienek Loska, Lepiej niż wczoraj (2009)
• Nurt The Complete Radio Sessions 1972/1974 (2013)

Toy

Kolej na drugą kapelę z kasety Festiwal Muzyczny '89 Rock Pokoju, pochodzącą z Tarnowa, nowofalową grupę Toy.

Połowa lat osiemdziesiątych to był dobry okres dla Tarnowskiej (jak i w ogóle polskiej) sceny muzycznej . W tym czasie powstało tam sporo kapel, gównie grających muzykę z kręgu nowej fali, wystarczy wspomnieć choćby najbardziej znany tarnowski zespół Ziyo. Nie poślednią rolę na tranowskiej scenie muzycznej odgrywała w tym czasie grupa Toy w występująca składzie:

• Tomasz Kapturkiewicz (wokal, bas)
• Paweł Jamróg (gitara)
• Tomasz Fiołek (perkusja)
• Damian Rękas (klawisze)
• Tomasz Stec (klawisze)
• Mariusz Kilian (śpiew)

W sumie o tym zespole wiem niewiele, co więcej nie potrafiłem też znaleźć wielu informacji na temat tej grupy. Grupa grała muzykę klasyfikowaną do nurtu nowej fali. Autorem większości tekstów był Tomasz Kapturkiewicz. Zespół jak większość kapel w tamtych czasach wystąpił na paru festiwalach ,zagrał trochę koncertów. W 1990 roku Toy zagrał w Jarocinie został laureatem małej sceny. Nagrodą był występ na dużej scenie z gwiazdami takimi jak Republika, TSA czy Kult i nagranie singla (wydaje mi się że do wydania płytki nie doszło, ale mogę się mylić) Zespół miał zagrać też w na festiwalu w Opolu, ale do tego nie doszło. Podobno kolidowało to z obroną prac dyplomowych w technikum członków zespołu. I tyle zostało trochę nagrań, trochę wspomnień.

Jeszcze kilka kilka słów o dalszych losach muzyków. Tomasz Kapturkiewicz ukończył Uniwersytet Jagielloński (pedagogika) obecnie jest szefem w Tarnowskim Centrum Kultury. Od muzyki nie odszedł całkowicie - organizuje koncerty i festiwale. Tomasz Stec z bratem prowadzi firmę która zajmuje się montażem folii antywłamaniowych oraz gra w zespole Deys który na VIII Festiwalu Piosenki Religijnej w Chicago zdobył główną nagrodę w kategorii zespołów. Muzyka tego zespołu to mieszanka wpływów rockowych, popowych i jazzowych. Z zespołem tym grywają też Paweł Jamróg i Tomek Fiołek który równocześnie uczy perkusji w średniej szkole muzycznej w Tarnowie. Tomasz Stec jest również wokalistą w jazzowym zespole a capella – Monk. Jednak najbardziej znanym obecnie członkiem grypy Toy jest Mariusz Kiljan (ur. 1970 w Dębicy) aktor oraz pieśniarz znany z takich produkcji jak Jancio Wodnik, Czas Honoru czy Kryminalni. Tomasza Steca i Pawła Jamróga można usłyszeć też w nowym składzie Ziyo, a w zasadzie dwóch projektów występujących w tym samym składzie: Jerzy Durał (wokal, gitary, klawisze, elektryczne skrzypce, instrumenty perkusyjne), basista i wokalista Paweł Mazur, klawiszowiec Tomasz Stec, gitarzysta Paweł Jamróg i perkusista Arkadiusz Rębisz - Ziyo i Ziyo'86.

Dyskografia

• Festiwal Muzyczny '89 Rock Pokoju (kompilacja na kasecie)
  
  
  
  
  

Sexbomba

No to zaczynamy przegląd kapeli które znalazły się na kasecie Festiwal Muzyczny Rock Pokoju'89. Na początek pochodząca z Legionowa grająca czadowo radosną muzykę z pogranicza punkrocka i rock'n'rolla grupa Sexbomba.

Grupa powstała w 1986 roku, a ojcami założycielami byli

• Robert Szymański (wokal)
• Bogdan Kozieł (gitara)
• Bogdan Rogucki (bas)
• Krzysztof Wiechowicz (perkusja)

Panowie pracowali w warszawskim ZOO. Podczas budowy wybieg dla pawianów. Dogadali się, że każdy z nich gra i postanowili coś zrobić wspólnie. Już w tym samym roku zespół zakwalifikował się na festiwal w Jarocinie. W 1987 roku grupa ponownie pojawiła się na jarocińskim festiwalu oraz wziął udział koncertach Rock Pokój i Rock Atak. Już tymi występami zespół udowodnił że scena jest jego naturalnym środowiskiem. Dynamizm, autentyzm i żywiołowość na scenie, zabawa pod sceną tak wyglądały koncerty Sexbomby.

Po koncercie Rock Pokoju w związku z tekstem piosenki Prawdziwe oblicze szatana, próbowano wmówić, że zespół gloryfikuje Hitlera. Grupa miała wtedy skinowski image w związku z czym okrzyknięto ją zespołem faszystowskim. W tym też czasie w zespole nastąpiły spore zmiany personalne powołanego do wojska Bogdana Kozieła zastąpił Waldemar Lewandowski, na basie w zamian za Bogdana Roguckiego pojawił się Piotr Welcel, a za perkusją zasiadł zamiast Krzysztofa Wiechowicza Dominik Dobrowolski. Rok 1989 to koncerty grupy na warszawskim festiwalu Róbrege, po raz kolejny na festiwalu w Jarocinie oraz w występy w Związku Radzieckim. W tym czasie powstały też pierwsze nagrania Sexbomby które zespół rozprowadzał na koncertach w postaci kasety. Do zespołu powrócił Bogdan Kozieł. W 1990 roku na ukazał się pierwszy album grupy To niemożliwe. Kolejny album zespołu Alkohol ukazał się w 1992 roku. W 1993 roku w zespole nastąpiła znana już zmiana Bogdana Kozieła ponownie zastąpił Waldemar Lewandowski. W składzie z Lewandowskim Seksbomba nagrała koncertowy album Boom oraz kolejny materiał studyjny Zamachy bombowe, oba te wydawnictwa ukazały się w 1993 roku. W 1993 roku zespół zagrał koncert na festiwalu w Opolu. Pod koniec 1995 Lewandowskiego zastąpił Artur Foremski. Rok 1996 to kolejna płyta Sexbomby Viva. W tym czasie w zespole nastąpiła kolejna zmiana Dobrowolskiego zastąpił Dariusz Piskorz. W kwietniu 1997 roku Sexbomba jako pierwszy polski wykonawca umieściła w sieci własną stronę internetową. Rok 1999 to kolejna płyta zespołu Hallo, to ja. W 2000 roku ukazała się kompilacja Woda woda woda zawierająca przegląd dotychczasowej twórczości zespołu. W następnym roku ukazał się kolejny premierowy materiał Historia jakiej nie znał świat. W roku 2003 Foremskiego zastąpił Bogdan Nowak. Rok później do zespołu powrócił Dominik Dobrowolski. W tym składzie zespół nagrał kolejny album NEWYORKSYTY, płytka ta pojawiła się na rynku w 2005 roku. Rok 2006 to przede wszystykim powrót Sexbomby do Jarocina. W tym samym roku ukazało się na CD pod tytułem Lekcja historii pierwsze demo zespołu uzupełnione bonusami. W roku 2007 z okazji dwudziestolecia działalności zespół wydał trzypłytowy album SeXXbomba swojego istnienia. W 2009 roku wznowiona została płyta Viva w wersji dwupłytowej - materiał ukazał się wraz z dodatkową płytą DVD zawierającą koncert Sexbomby na "Przystanku Woodstock" w 1996 roku. Kolejna płyta zespołu to rok 2011 kiedy to ukazał się materiał po tytułem CTRL+ALT+DELETE zawierająca obok dwunastu premierowych utworów film dokumentalny Punk nie gryzie nakręcony podczas VI edycji Legionowo Rock Festiwal. We wrześniu 2012 roku ukazała się zremiksowana wersja albumu Zamachy bombowe. Jako bonus na tej samej płycie CD umieszczono wydany w 1993 r. jedynie na kasecie Boom koncert Sexbomby pochodzący z 1992 roku. W 2013 r. Sexbomba wydała kolejną płytę Abstrahuj. A między płytami koncerty, koncerty, koncerty i stała grupa fanów.

Dyskografia

• Kiedy?!? wreszcie wybuchnie Sex Bomba (demo 1989)
• To niemożliwe (1990)
• Alkohol (1992)
• Boom (1993)
• Zamachy bombowe (1993)
• Viva (1996)
• Hallo to ja (1999)
• Woda woda woda (2000)
• Historia jakiej nie znał świat (2001)
• NEWYORKSYTY (2005)
• Lekcja historii (2006)
• SeXXbomba (2007)
• Viva/Przystanek Woodstock (2009)
• CTRL+ALT+DELETE (2011)
• Zamachy Bombowe/Boom (2012)
• Abstrahuj (2013)
  
  
  
  
  

Festiwal Muzyczny '89 Rock Pokoju

Od dziś kaseta będąca wyciągiem z tego co zdarzyło się podczas czwartej edycji festiwalu Rock Pokoju. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku festiwale w Polsce powstawały jak grzyby po deszczy każde nawet nie największe miasto chciało mieć swój festiwal rockowy, bluesowy, muzyki reggae lub jakikolwiek. Były to czasy gdzie młody człowiek mógł spędzać beztrosko czas zjeżdżając Polskę z festiwalu na festiwal. Był oczywiście Festiwal Muzyków Rockowych w Jarocinie, w Katowicach były Odjazdy i Rawa Blues, był Muzyczny Camping w Brodnicy, Trójmiast miało festiwal Nowa Scena, Łódź Rockowisko a Warszawa Poza Kontrolą, Róbrege W tym czasie odbywał się też  właśnie festiwal Rock Pokoju. Na festiwalu pojawiali się muzycy reprezentujący różne style, od muzyki medytacyjnej po punkrocka. Na festiwalu występowali artyści z całego kraju, jak i z zagranicy. Zwycięzcą czwartej edycji festiwalu została grupa Closterkeller. Co ciekawe w czasie podczas występu na tym festiwali grupa zagrała w nieco innym składzie w zastępstwie Tomasza Grochowalskiego na gitarze basowej zagrał znany między innymi z występów w takich zespołach jak Apteka czy Tilt Marcin Ciempiel koncert odbywał się dokładnie w dzień ślubu Tomasza.

Tyle o tym festiwalu, teraz o materiale z kasety. Stronę A rozpoczyna Sex Bomba grupa grająca melodyjnego punkrocka z dużą ilością rock'n'rolla i takie właśnie są dwa kawałki tego zespołu które znalazły się na omawianej kasecie, naprawdę nieźle brzmiąca Woda oparta na znanej rosyjskiej melodii oraz Kochajmy się znana też pod tytułem Dziewczyny Kochajcie Łysych. Kolejne utwory Najważniejsza jest higiena oraz Poszukujemy wykonuje zespół Toy. Są to dwa całkiem zgrabne rockowe kawałki z elementami nowej fali mi osobiście bardzo odpowiada pierwszy utwór z tej pary. Kolejny zespół to Ten Dollars – utwór wykonywany przez ten zespół Ratujmy Słonie zaliczył bym do gatunku który mógłby się nazywać punk ekologiczny (czyli chrońmy środowisko w rytm muzyki punkrockowej), całkiem miło się tego słucha. Ostatnia kapela na stronie A to pochodzący z Bydgoszczy bluesowy Beer Band (notabene jeden z laureatów. Na kasecie znajdują się dwa kawałki tej grupy Nocny Zaułek w którym wyraźnie słychać duży wpływ twórczości Tadeusza Nalepy oraz jeden z najlepszych kawałków na płycie spokojny autentyczny blues pod tytułem Czym jest blues. Warto czasem być sobą. Stronę druga rozpoczyna kompozycja Dżungla zespołu Mizemor – moim zdaniem zupełna pomyłka (spokojna medytacyjna muzyka bez polotu z piskliwym chyba fletem) Potem jest już znacznie lepiej. Ale nie ma się czemu dziwić, trzy kolejne kawałki Purple, Jesteś wciąż nieuchwytny oraz Ostatnia noc wizji to dzieło grupy Closterkeller. Wszystkie trzy utrzymane są w charakterystycznej dla zespołu stylistyce. Nie było określenia gotyk, a wszystko grane w tym stylu było nazywane zimną falą, ale to były już początki gotyku. Kolejny zespół to grupa Opera łącząca brzmienia spod znaku cold wave i łagodniejszej odmiany rocka. Grupa powstała po rozpadzie Republiki , a właściwie po odejściu Grzegorza Ciechowskiego. Pozostali muzycy postanowili kontynuować karierę pod nazwą Opera. Na kasecie pojawiły się dwa średniej jakości kawałki To tylko sny i Zostałaś sama. Kasetę kończy litewski zespół Foje z popowo-psychodelicznym kawałkiem Foje – niestety nie przemawia do mnie. Ogólnie na Kasecie znalazł się bardzo różny materiał od naprawdę dobrych kawałków w wykonaniu grup Closterkeller, Beer Band czy Sex Bomby po całkowitą pomyłkę jaką zaprezentował zespół Mizemor. Cóż, może na mój odbiór muzyki ma wpływ jakości nagrań. Kasetę Festiwal Muzyczny '89 Rock Pokoju warto posiadać choćby jako dokument tamtych pięknych czasów. O kapelach w następnych postach.

Festiwal Muzyczny '89 Rock Pokoju

Akademickie Radio Pomorze - ARP-073

Rok wydania 1989

Strona A

1. Sex Bomba
   - Woda
   - Kochajmy się
2. Toy
   -Najważniejsza jest higiena
   -Poszukujemy
3. Ten Dollars
   - Ratujmy Słonie
4. Beer Band
   - Nocny Zaułek
   - Czym jest blues

Strona 2

1. Mizemor
   -Dżungla
2. Closterkeller
   - Purple
   - Jesteś wciąż nieuchwytny
   - Ostatnia noc wizji
3. Opera
   - To tylko sny
   - Zostałaś sama
4. Foje
   - Foje

The Dudis - The Dudis

Dziś płytka będąca dzieckiem dwóch nietuzinkowych muzyków: bluesmana z krwi i kości Irka Dudka (harmonijka, wokal) oraz wywodzącego się ze punkrockowego środowiska gitarzysty i autora tekstów Darka Duszy – album The Dudis formacji o tej samej nazwie.

Był rok 1986, od dwóch lat na polskiej scenie muzycznej odnosił sukcesy Irek Dudek występujący jako Shakin'Dudi. Wokalista wykonywał pastiszowe piosenki utrzymane w rock'n'rollowej stylistyce z rewelacyjnymi tekstami znanego z takich zespołów jak Śmierć Kliniczna czy Absurd Darka Duszy. Na fali tych sukcesów, ale też chcąc się trochę odciąć do Shakin'Dudiego Panowie Dusza i Dudek powołali do życia osadzony w stylistyce lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku zespół The Dudis. Nie był to jednak już autorski projekt Irka Dudka, w tej formacji obaj Panowie byli równorzędnymi partnerami. The Dudis wykonywali utwory stanowiące mieszaninę rock'n'rolla, bluesa i rhythm and bluesa. Skład zespołu uzupełnili: Perkusista Jerzy Piotrowski znany z takich zespołach jak SBB, Kombi czy Young Power, basista Andrzej Rusek grywający z Tomaszem Stańko oraz w bluesowym zespole Irka Dudka oraz klawiszowiec grywający na fortepianie i organach Hammonda Krzysztof Głuch również już wcześniej grywający z Irkiem w jego bluesowej kapeli. Historia zespołu niestety, a nawet bardzo niestety jest krótka. Grupa zagrała kilkanaście koncertów, nagrała kilka teledysków, wydała w 1987 roku płytę będącą pretekstem do napisania tego tekstu i przestała istnieć. Do legendy przeszedł teledysk zespołu do utworu Nocny Kozak w którym pojawiły się dwie panie raczej niezbyt ubrane – cenzura nie pozwoliła ze względów moralnych na emisję tego klipu. Co ciekawe trzydzieści kilka lat później teledysk ten budzi podobne emocje – Youtube usunęło go po kilkunastu minutach od wstawienia na ten serwis.

Dyskografia:

1. The Dudis (1987)

Teraz o samej płycie – cóż można napisać, Ta płyta wręcz tryska energią i poczuciem humoru, słychać, że muzycy świetnie się bawili nagrywając materiał na ten krążek. Album rozpoczyna krótki energetyczny instrumentalny kawałek Sygnał utrzymany w stylistyce gitarowych zespołów lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Drugi utwór na płycie to Tutaj Cacy z przewrotnym tekstem Darka Duszy utrzymany podobnie jak dwa następne kawałki Nocny Kozak i Mój Brzuch w klasycznym klimacie lat sześćdziesiątych. Utwór numer pięć na pierwszej stronie to spokojny Bzyk, Bzyk z typowym dla tamtego okresu chórkiem oraz dość odważnym tekstem oczywiście autorstwa Darka. Ostatni utwór na pierwszej stronie to moim zdaniem pretendujący do miana najlepszego na płycie kawałek U Biednych w którym można znaleźć ciekawy gitarowi riff, fajnie brzmiące klawisze oraz bardzo dobry choć nie najweselszy tekst. Spokojne zwrotki w tym kawałku przeplatają się z dynamicznym refrenem. Drugą stronę płyty otwiera, osadzony oczywiście jak wszystkie utwory na tym krążku w realiach lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku, charakteryzujący się frywolnym tekstem utwór Wykonaj To Własnoręcznie. Kolejny utwór to spokojnie zaczynający się J.Z. Pisząc ten teks Darek starał się używać języka epoki. Następny kawałki to dynamiczne Wakacje na własny rachunek oraz Miasteczko N z charakterystycznym brzmieniem klawiszy. Przed ostatni utwór na płycie to dynamiczny, wręcz rockowy Chwila Spokoju z rewelacyjnymi partiami gitary i harmonijki oraz tekstem w którym wyraźnie słychać, że jego autor ma punkowe korzenie. Jeśli nie U biednych to jest najlepszy kawałek na płycie. Krążek kończy dynamiczny, gitarowy Sygnał II. Płyta naprawdę warta polecenia – poprawi nawet najbardziej zepsuty humor. Naprawdę warto ją mieć i po nią sięgać.

The Dudis

Pronit - PLP-0053

Rok wydania 1987

Strona 1

1. Sygnał I
2. Tutaj Cacy
3. Nocny Kozak
4. Mój Brzuch
5. Bzyk, Bzyk
6. U Biednych

Strona 2

1. Wykonaj To Własnoręcznie
2. J. Z.
3. Wakacje Na Własny Rachunek
4. Miasteczko N
5. Chwila Spokoju
6. Sygnał II

Ian Dury – New Boots And Panties

Kolejna płytka o której chcę napisać to New Boots And Panties brytyjskiego wokalisty, legendy brytyjskiej sceny nowo falowej i punkowej Iana Dury.

Ian Dury, a właściwie Ian Robins Dury urodził się w północno-zachodnim Londynie 12 maja 1942 roku. W trakcie drugiej wojny światowej mieszkał razem z rodzicami w w Kornwalii. Po zakończeniu wojny przeniósł się z rodzicami do Szwajcarii gdzie jego ojciec pracował jako kierowca milionera.

W 1946 matka Iana opuściła męża i przyniosła się razem Ianem do Anglii i tam zamieszkała w małej miejscowości w Essex. W wieku siedmiu lat Ian zaraził polio. Po półtorarocznym leczeniu trafił do szkoły Chailey. Była to szkoła i szpital dla dzieci niepełnosprawnych. Po przebytej chorobie na zawsze pozostał mu poważny niedowład lewej ręki i nogi. Następną placówką w której Ian pobierał edukację była Royal Grammar School, High Wycombe, którą opuścił w wieku 16 lat, aby studiować malarstwo w Walthamstow Art College. Od 1964 Dury studiował sztukę w Royal College of Art, a następnie na różnych uczelniach w południowej Anglii. W dniu 3 czerwca 1967 r. Ian poślubił Elizabeth Rathmell z którą miał dwójkę dzieci, mieli dwoje dzieci, Jemima i Baxtera. Związek ten przetrwał osiemnaście lat. Ian i Elizabeth rozwiedli się w 1985 roku.

Swą przygodę z muzyką Dury rozpoczął w 1971 roku, wtedy to założył swój pierwszy zespół Kilburn and the High Roads. W którym pełni funkcję wokalisty i autora tekstów. Swój pierwszy koncert grupa dała w Croydon School of Art w dniu 5 grudnia 1971 roku. Pomimo dobrego przyjęcia przez krytyków (zespół porównywano do The Who ) Kilburn and the High Roads nie odniosło oczekiwanego sukcesu i w 1975 roku zakończyło swoją działalność pozostawiając po sobie dwa albumy Handsome i Wotabunch. Kolejną grupą Iana był The Blockheads. Z tą właśnie grupą zyskał największą popularność pod koniec lat 70-tych dwudziestego wieku. Zespół szybko zyskał reputację jako dający jedne z najlepszych koncertów na żywo wśród muzyków spod znaku nowej fali. Grupa zyskała naprawdę duży rozgłos dzięki takim utworom jak Sex & Drugs & Rock ‘n’ Roll oraz Hit Me With Your Rythm Stick ten drugi kawałek był numerem jeden w Wielkiej Brytanii na początku 1979 roku. Publiczność też zapamiętała barwne koncerty Iana posiadał on niezwykłą charyzmę jako wykonawca. Z The Blockheads Dury nagrał trzy albumy. W 1977 New Boots and Panties!! który osiągnął status platynowej płyty (1977). W tym czasie w zespole zaczęły się tarcia pomiędzy Ianem a drugą osobowością w grupie klawiszowcem i gitarzystą Chazem Jankelem. Zakończył się to odejściem na pewien czas Jankela z zespołu. Drugi album Do It Yourself został wydany w czerwcu 1979 Po nagraniu tej płyty Jankiel znów opuścił grupę i wyjechał do USA, aby skoncentrować się na solowej karierze. Jankiela zastąpił gitarzysta Wilko Johnson, a grupa po solidnie przepracowanych osiemnastu miesiącach wydała płytę trzecią płytę Laughter. Na przełomie lat 1980 i 1981 ponownie zagrali razem. The Blockheads koncertował w Wielkiej Brytanii i Europie, kończąc rok 1981 występami w Australii. Skład grupy uzupełnił jazzowy trębacz Don Cherry. The Blockheads zostali rozwiązani na początku 1982 roku. Dury podpisał nowy kontrakt z wytwórnią Polydor Records i od razu zabrał się do pracy z grupą młodych muzyków nagrywając album 4,000 Weeks' Holiday. W muzyce z tego albumu Dury odszedł od swego wcześniejszego stylu co nie zostało dobrze przyjęte przez fanów. The Blockheads ponownie zagrali razem w 1987 roku odbywając krótką trasę po Japonii. We wrześniu 1990 r., po śmierci perkusisty Charley Charles, połączyli się ponownie na dwa koncerty by pomóc rodzinie muzyka. W międzyczasie Dury nagrał dwa albumy Apples ukazał się 1989 roku, a trzy lata później na rynku pojawił się The Bus Driver's Prayer & Other Stories. The Blockheads bez Jankiela w styczniu 1991 roku koncertował w Hiszpanii, by ponownie zawiesić działalność do sierpnia 1994 roku. Po powrocie Jankiela do Anglii zespół można było sporadycznie zobaczyć na koncertach w Irlandii, Wielkiej Brytanii i Japonii. W marcu 1996 roku u Durego zdiagnozowano raka. Pomimo choroby muzyk z dużą werwą zabrał się do pisania materiału na kolejną płytę. Na początku 1998 roku grający znów razem członkowie The Blockheads nagrali płytę Mr. Love Pants W maju, Ian Dury & The Blockheads ponownie wyruszył w drogę. Ostatni koncert grupa z Ianem Durym zagrała w dniu 6 lutego 2000 r. w London Palladium. Dury zmarł sześć tygodni później 27 marca 2000 roku.

Oprócz muzyki Ian próbował również swych sił jako aktor. Zagrał w filmach Kruk 2, Miasto Aniołów Tima Pope'a, Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek Petera Greenawaya (polecam niesamowity klimat), Sędzia Dredd i Piratach Romana Polańskiego. W 6 stycznia 2009 roku, w Leicester Square Theatre w Londynie miał premierę musical oparty na życiu Dury’ego i zawierający piosenki jego autorstwa zatytuowany Hit Me! The Life & Rhymes of Ian Dury. O życiu Iana powstał także film kinowy Sex & Drugs & Rock ‘n Roll który miał premierę w 2010 roku. W roli artysty wystąpił Andy Serkis. Po śmierci artysty The Guardian w nekrologu napisał o nim „jeden z niewielu prawdziwych oryginałów angielskiej sceny muzycznej” - i to jest cała prawda o Iane Durym, można nie przepadać za jego twórczością ale trzeba go szanować i podziwiać.

Niedawno Piotr Kaczkowski w swojej audycji puszczał utwór wykonywany przez syna Iana – Baxtera. Bakster powiedział: „Tato nagrałem piosenkę” - Historia toczy się dalej.

Dyskografia:

1. New Boots and Panties!! (1977)
2. Do It Yourself (1979)
3. Laughter (1980)
4. Lord Upminster (1981)
5. 4,000 Weeks' Holiday (1984)
6. Apples (1989)
7. The Bus Driver's Prayer & Other Stories (1992)
8. Mr. Love Pants (1998)

Teraz o płycie. Materiał z albumu New Boots and Panties!! trudno nazwać jednorodnym, a moim skromnym zdaniem nie można też powiedzieć o tej płycie, że trzyma równy poziom. Płytę otwiera pulsujący funkowy kawałek Wake Up And Make Love With Me miło się tego słucha ale mnie osobiście nie powala na kolana. Kolejny utwór to lekko osadzony w klimacie lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia spokojny kawałek Sweet Gene Vincent przechodzący z czasem w rock'n'roll z ciekawie brzmiącym pianinem. Trzeci kawałek to ani spokojny ani dynamiczny I'm Partial To Your Abracadabra bardzo łagodny punk jeśli w ogóle punk. Drapieżnie brzmią tu tylko gitary. O kolejnym utworze My Old Man można powiedzieć, że jest i to wystarczy. Ostatni utwór na płycie to pastiszowa wyjęta jakby prosto z wodewilu piosenka (tak to dobre określenie piosenka, a nawet pioseneczka) Billericay Dickie. Dobra, obracamy płytę na drugą stronę i zaczynamy. Na początek utwór Clevor Trever – pulsujący, wciągający swym rytmem znacznie lepszy niż wszystko co było na pierwszej stronie no i intrygujący pomieszany z recytacją śpiew Iana – jest znacznie lepiej niż na pierwszej stronie. Kolejny utwór to znów obniżenie lotów If I Was With A Woman pachnący wręcz muzyką taneczną. I wreszcie to co lubię i to co Ian robi najlepiej rasowy drapieżny punk rock w najlepszym wydaniu. Na początek chyba najlepszy na płycie, dynamiczny kawałek Blockheads. Zaraz po nim równie dobry i równie dynamiczny Plaistow Patricia i na koniec najostrzejszy na płycie Blackmail Man. Choćby dla tych trzech utworów warto poznać tę płytę – polecam.

New Boots and Panties!!

Stiff Records - SEEZ 4

Rok wydania 1977

Strona 1

1. Wake Up And Make Love With Me
2. Sweet Gene Vincent
3. I'm Partial To Your Abracadabra
4. My Old Man
5. Billericay Dickie

Strona 2

1. Clevor Trever
2. If I Was With A Woman
3. Blockheads
4. Plaistow Patricia
5. Blackmail Man