Telephone – Dure Limite

Dawno nie pojawił się na moim blogu zespół z zagranicy, a chyba nigdy z Francji. Czas więc nadrobić zaległości. Dziś francuski zespół grający rocka Téléphone i jego wydana w 1982 roku płyta Dure limite.

Historia Téléphone zaczęła się 12 listopada 1976 w American Center w Paryżu gdzie odbył się koncert dwóch młodych muzyków Jean-Louis Auberta (gitara, wokal) i Richarda Kolinka (perkusja). Towarzyszyli im dwaj byli muzycy grupy Shakin 'Street: Louis Bertignac (gitara, wokal) i Corine Marienneau (bas, wokal). Zespół grający kompozycje Auberta oraz gwiazd brytyjskiego rocka takich jak The Who czy The Rolling Stones został przyjęty bardzo dobrze. Rok 1977 to błyskawiczny wzrost popularności zespołu. 26 marca tego, grupa dała darmowy koncert w métro République, w wyniku czego zablokowana została linia 11 metra w Paryżu. 7 czerwca tego samego roku korzystając z absencji Blondie , muzycy Téléphone zagrali w Olimpii przed amerykańską grupy Television. Występ został uznany za wielki sukces a w prasie pojawiły się entuzjastyczne recenzje. Już następnego dnia grupa nagrała swego pierwszego singla. Płytkę zespół wydał własnym sumptem w ilości 2000 egzemplarzy i sprzedawał przy wyjściu z koncertów przez grupę. W sierpniu 1977 roku Téléphone podpisał z wytwórnią Pathé-Marconi kontrakt na trzy albumy . Pierwszy album zespołu ukazał się jeszcze w tym samym roku i nosił tytuł Téléphone. Kariera zespołu zaczęła nabierać tempa. W zestawieniu najlepiej sprzedawanych płyt we Francji album Téléphone znalazł się na drugim miejscu. Grupa wyruszyła na swoją pierwszą francuską trasę koncertową oczywiście zakończoną sukcesem. W tym czasie Téléphone stał się dla francuskich fanów wcieleniem francuskiej muzyki rockowej. Drugi album zespołu Crache ton venin ukazał się 2 kwietnia 1979. Nagrany został w ciągu zaledwie piętnastu dni w Red Bus Studios w Londynie, i znów drugie miejsce rankingu sprzedanych płyt we Francji. Grupa z repertuarem z tej płyty wiosną 1979 roku dała około sześćdziesięciu koncertów. 13 czerwca 1980 światło dzienne ujrzał się film dokumentalny Téléphone Public zrealizowany przez Jean-Marie Perier . Pokazuje on zespół na koncercie w Pałacu Sportu w Paryżu w czerwcu 1979 roku. Fragmenty koncertu przeplatane są wywiadami z członkami grupy. W październiku 1980 roku ukazała się trzecia studyjna płyta zespołu Au cœur de la nuit. Tym razem płytka dotarła do trzeciego miejsca najlepiej sprzedawanych płyt. Rok 1981 to przede wszystkim duża trasa koncertowa po Francji, udział w wielkim koncercie zorganizowanym z okazji zwycięstwa François Mitterranda w wyborach prezydenckich (muzycy Téléphone nigdy nie ukrywali swych sympatii politycznych) oraz wspólne koncerty z Iggy Popem w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Pierwsze trzy albumy zespołu wdała wytwórnia Pathé-Marconi. Pod koniec 1981 roku przyszedł czas na zmianę. Téléphone podpisała umowę z Virgin. Szef tej wytwórni, Richard Branson, zamierzał uczynić z zespołu grupę wymiarze międzynarodowym,w rzeczywistości pomimo pewnej ilości występów zagranicznych Téléphone pozostał rozpoznawalny głównie we Francji. Pierwszym efektem współpracy z nową wytwórnią był wydany w 1982 roku album Dure limite. Płytka została nagrana w Toronto a jej realizacją zajął się Bob Ezrin , który wcześniej pracował z takimi artystami, jak Alice Cooper , Lou Reed , Pink Floyd czy Peter Gabriel. Silna promocja płyty sprawiła, że stała się ona największym komercyjnym sukcesem w historii zespołu. W końcu album Téléphone osiągnął szczyt w rankingu sprzedaży płyt we Francji. W dwa lata sprzedano ponad 700 000 egzemplarzy tego albumu. Był to jednak szczyt popularności zespołu. W tym czasie we Francji zaczynała się na rynku muzycznym coraz większa konkurencja powstały takie zespoły jak Noir Désir czy Indochine przebojem wdzierające się na ten muzyczny rynek. W czerwcu 1982 roku muzycy Téléphone (jak sami mówili) spełnili jedno ze swych marzeń zagrali przed osiemdziesięciotysięczną publicznością na hipodromie d'Auteuil jako support samych Rolling Stones. Wypełniając warunki umowy z Virgin zespół wiele koncertował zarówno we Francji jak i za granicą w takich krajach jak Włochy, Niemcy, Grecja czy USA. W 1984 u muzyków Téléphone widać było wyraźne oznaki zmęczenia. Nowa konkurencja, naciski wytwórni ciągłe podróże i brak sukcesów szczególnie w USA niekorzystnie wpłynęły na atmosferę w zespole. Ten brak harmonii słychać na ostatniej nagranej w studio płycie zespołu – wydanym w 1984 roku albumie Un autre monde. Realizatorem płyty był Glyn Johns , który pracował między innymi z takimi artystami jak The Beatles, Steve Miller Band, Led Zeppelin, The Rolling Stones, The Who, Eric Clapton czy The Clash. Na tej płytce Téléphone zabrzmiał inaczej niż na poprzednich. Brzmienie było nowcześniejsze więcej też było słychać syntezatorów. Mimo tych różnic być może siła rozpędu, Un autre monde znalazł się na drugim miejscu najlepiej sprzedawanych płyt we Francji, sprzedało się ponad sześćset tysięcy egzemplarzy tego albumu. Na początku 1986 roku zespół ponownie wszedł do studia by nagrać kolejny album, nic jednak z tego nie wyszło – atmosfera między muzykami w nie sprzyjała wspólnej pracy twórczej. Członkowie zespołu zaczęli się angażować w inne projekty. Pod koniec marca 1986 roku muzycy postanowili zawiesić działalność na dwanaście miesięcy, nie zgodziła się na to jednak wytwórnia. Atmosfera w zespole stawała się coraz gęstsza i w końcu pod koniec kwietnia 1986 roku przestała istnieć jedna z najważniejszych francuskich grup rockowych Téléphone. Już po rozwiązaniu zespołu ukazał się pierwszy koncertowy album zespołu Téléphone Le Live. Później na rynek trafiały jeszcze kompilacyjne płyty zespołu oraz wydany w 2000 roku zawierający nagrania z 1981 roku album Paris '81. Jednak pomimo podejmowanych kilkakrotnie prób reaktywacji Téléphone rok 1986 był jak na razie ostatnim rokiem istnienia grupy. W trakcie swej dziesięcioletniej kariery grupa dała ponad 470 koncertów i wydała pięć albumów studyjnych. Téléphone był jednym z niewielu francuskich zespołów rockowych uznanych za granicą, ale trzeba też przyznać, że na to uznanie zasłuży.

Dyskografia:

Albumy studyjne

• Téléphone (1977)
• Crache ton venin (1979)
• Au cœur de la nuit (1980)
• Dure Limite (1982)
• Un autre monde (1984)

Albumy koncertowe

• Téléphone Le Live (1986)
• Paris '81 (2000)

Kompilacje

• Le meilleur de Téléphone (1984)
• Rappel 1 (1991)
• Rappel 2 (1993)
• L'intégrale (1993)
• La Totale (1994)
• 20e anniversaire (1996)
• Best of (1997)
• Intégrale Studio (2003)
• Platinum Collection (2004)
• Illimité (2006)

Czas na kilka słów o samej płycie. Dure Limite to największy sukces komercyjny Téléphone i jest to nie tylko zasługa dużych środków jakie w promocję tego wydawnictwa zaangażowała wytwórnia Virgin, ale przede wszystkim muzyki z tej płyty. Na początek w słuchacza uderza dynamiczny rockowy kawałek, tytułowy Dure Limite, a tuż za nim - przebojowy z elementami melodyjnego punka Ça (C'est Vraiment Toi). Kolejny utwór to spokojna, świetnie brzmiąca kompozycja, z ciekawią gitarą Jour Contre Jour. Po chwili uspokojenia znów brzmi dymaniczny rock ze świetną gitarą i perkusją jeden z lepszych na płycie utworze Ex-Robin des Bois. Pierwszą stronę płyty kończy istna perełka Le Chat klimatyczny utwór rozpoczynający się rytmicznym basem, całość rewelacyjnie okraszona jakimiś dęciakami. Drugą stronę płyty rozpoczyna Serrez dynamiczny rozpoczynający się wręcz metalowo utwór z ostrą gitarą i pulsująca sekcją rytmiczną. Noga sama wystukuje rytm – rewelacja. Drugi utwór na drugiej stronie to odrobina spokoju – bardzo dobrego rockowego spokoju nosząca tytuł Le Temps w tym kawalku warto zwrócić uwagę na poczynania gitarzysty. Kolejny utwór to jeden z większych przebojów grupy Cendrillon niestety to tylko przebój taki pop zmieszany z country – brakuje w tym kawałku rockowego pazura, ale cóż listy przebojów rządzą się swymi prawami. Następny kawałek to zaczynający się dosyć ostrym riffem Juste un Autre Genre niestety dalej te muzycy spuszczają trochę z dobrego rockowego tonu. Całość kończy całkiem niezły spokojny utwór Ce Soir Est Ce Soir. Płytka z różnorodnym materiałem, różnorodnym poziomem utworów, no i ten język brzmi trochę dziwnie – ale to chyba kwestia przyzwyczajenia. Podsumowując - każdy powinien jej posłuchać chociaż raz – a potem sam niech zdecyduje czy chce do niej wrócić. Ja czasami wracam.

Dure Limite

Virgin ‎– 201915

Rok wydania 1982

Strona A

1. Dure Limite
2. Ca (C'Est Vraiment Toi)
3. Jour Contre Jour
4. Ex-Robin Des Bois
5. Le Chat

Strona B

1. Serrez
2. Le Temps
3. Cendrillon
4. Juste Un Autre Genre
5. Ce Soir Est Ce Soir