Allman Brothers Band - Reach For The Sky

Dziś pierwszy raz zespół nie pochodzący z Polski. Jedna z najbardziej cenionych przeze mnie grup rockowych (rock-bluesowych) The Allman Brothers Band. Płyta Reach For The Sky będąca pretekstem dla powstania tego tekstu nie jest może najlepszym albumem zespołu ale dla mnie bezgranicznie zakochanego w dźwiękach jakie tworzyli najpierw bracia Allman a po śmierci Duane, Gregg z kolegami muzyka The Allman Brothers Band zawsze będzie czymś czego lubię i chcę słuchać.

The Allman Brothers Band powstał na początku 1969 roku w składzie

Duane Allman – gitara, sitar

Gregg Allman – klawisze, wokal

Forrest Richard „Dickey” Betts – gitara, wokal

Berry Oakley – bas

Claude Hudson „Butch” Trucks – perkusja

Jaimoe (Johnny Lee Johnson) Johnson – perkusja

Początkowo był to garażowy skład o nazwie The Escorts, grający podobnie do The Beatles i The Rolling Stones. Następnie formacja zmieniła nazwę na the Allman Joys i zaczęła grać brytyjskiego bluesa. Zarówno bracia Allman, podobnie jak i pozostali muzycy, nie byli nowicjuszami w muzycznym fachu, już przed powstaniem grupy pracowali jako muzycy studyjni, współpracując z wieloma gwiazdami ówczesnej sceny muzycznej. Debiutancki album The Allman Brothers Band, który zespół wydał już pod obecną nazwą ukazał się w 1969 roku. Wydawnictwo zostało przyjęte bardzo entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i przez krytykę - blues-rockowe brzmienie powaliło wszystkich na kolana. Rok 1970 to druga płyta zespołu Idlewild South o brzmieniu nieco łagodniejszym niż jej poprzedniczka i znów zarówno krytycy jak i publiczność nie mogli wyjść z zachwytu. Dwa lata później ukazuje się trzeci, koncertowy album formacji zatytułowany At Fillmore East który już w roku wydania uzyskał status złotej płyty. Płyta ta jest dowodem na to, że muzyka grupy najlepiej prezentowała się na scenie. Muzycy wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swe krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy którymi hipnotyzowali publiczność. Pod koniec 29 października 1971 roku Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Strata to dla zespołu jak i całego świata muzyki przeogromna, bo być może w wieku 24 lat odszedł człowiek który mógł być najlepszym, a może nawet był najlepszym gitarzystą jaki chodził po Ziemi. W 2003 roku Duane został sklasyfikowany na 2 miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone tuż za Jimim Hendrixem a przed B.B. Kingiem i Ericem Claptonem. Duane brał udział w początkowej fazie nagrywania kolejnego albumu grupy Eat a Peach, po jego śmierci zespół nagrał resztę z Dickeyem Bettsem. Po wydaniu tej płyty do zespołu dołączył basista Lamar Williams. W nowym składzie formacja wydała w 1981 roku kolejną płytę Brothers and Sisters. Rozpoczął się nowy okres w historii The Allman Brothers Band. Muzyka grupy stała się znowu lżejsza a bluesowe brzmienie zmieniło się w country (słowo country wcale nie oznacza złe, ani nawet gorsze). Rok po tragicznej śmierci Duana w podobnych okolicznościach rozstał się z życiem basista Berry Oakley. W roku 1974 Gregg Allman i Dicey Betts rozpoczęli solowe kariery i wydawali własne płyty. To, a także problemy z używkami, doprowadziły do konfliktów w zespole. Muzycy wydali jeszcze album Win, Lose or Draw, któremu jedna nie można uznać za udany. Zespół rozpadł się na dobre w 1976 roku. Wtedy aresztowano Allmana, a Leavell, Johnson i Williams stworzyli formację Sea Level. Betts nagrywał solo. Leavell, Johnson i Williams i Betts stwierdzili, że już nigdy nie zagrają z Allmanem. Reaktywacja zespołu nastąpiła w roku 1978. Tym razem skład zasilili Dan Toler i David "Rock" Goldflies, zastępując Leavella i Williamsa. Rok później ukazał się album Enlighted Rouges, który nawiązywał do wcześniejszych dokonań grupy. W 1982 roku nastąpił kolejny rozpad grupy. Cztery lata później The Allman Brothers znów zagrali razem na serii koncertów charytatywnych. W 1987 roku wytwórnia Epic podpisała z Allmanem i Bettsem osobne solowe kontrakty, czego wynikiem były udane płyty zespołów Gregg Allman Band oraz Dicky Betts Band. Dwa lata później The Allman Brothers powrócili na scenę muzyczną. Nowymi członkami zespołu zostali Warren Haynes, Johnny Neel oraz Allen Woody. Dołączyli oni do muzyków z oryginalnego składu - Allmana, Bettsa, Jaimoe’a oraz Trucksa. W 1990 roku ukazała się bardzo dobrze przyjęta płyta Seven Turns. Niedługo po tym ze składu odszedł Neel. W latach 90 grupa wydała kilka albumów. W tym czasie skład ulegał kolejnym zmianą zespół nie zaprzestał działalności. W 2003 roku ukazał się świetnie przyjęty przez fanów i krytyków muzycznych album Hittin’ The Note. Rok ten był zresztą zmienny historii ukazały się w nim aż pięć płyt zespołu. The Allman Brothers Band koncertują do dziś. W 2012 roku zespół otrzymał nagrodę Grammy za całokształt działalności.

Obecny skład grupy to:
Gregg Allman – instrumenty klawiszowe, gitara, wokal

Butch Trucks – instrumenty perkusyjne

Jai Johanny "Jaimoe" Johanson – instrumenty perkusyjne

Warren Haynes – gitara, gitara slide, wokal

Marc Quiñones – instrumenty perkusyjne, wokal

Oteil Burbridge – bas, wokal

Derek Trucks – gitara, gitara slide

Dyskografia:

• The Allman Brothers Band (1969)
• Idlewild South (1970)
• At Fillmore East [live] (1971)
• Eat a Peach (1972)
• Brothers and Sisters (1973)
• Win, Lose or Draw (1975)
• Wipe the Windows, Check the Oil, Dollar Gas (1976)
• Enlightened Rogues (1979)
• Reach for the Sky (1980)
• Brothers of the Road (1981)
• Seven Turns (1990)
• Shades of Two Worlds (1991)
• Live at Ludlow Garage - 1970 (1991)
• An Evening With the Allman Brothers Band (1992)
• Where It All Begins (1994)
• Peakin' at the Beacon [live] (2000)
• American University 12/13/70 [live] (2002)
• Hittin' the Note (2003)
• At Fillmore East [Deluxe Edition] [live] (2003)
• Live at the Atlanta International Pop Festival (2003)
• American University W.D.C. [live] (2003)
• S.U.N.Y. at Stonybrook, Stoneybrook (2003)
• One Way Out (2004)

Płyta Reach For The Sky pochodzi z okresu gdy Allmani nie byli w najwyższej formie, można zrzucić to na karb zawirowań w składzie i niesnasek jakie w tym okresie dotknęły zespół. Wyrażnie słychać, że w zespół nie znalazł jeszcze nowej drogi. Czuć że wspólne muzykowanie nie sprawia członkom zespołu takiej radości jaką było czuć we wcześniejszych dokonaniach grupy. Na krązku słychać nieźle (ale tylko nieźle) brzmiące gitary w dynamicznym lekko country’owym Hell And High Water. Nie odbiegające od klasyki lekko sztampowe rock’n’rolle, ale jest też perełka dla której warto posłuchać płytki - ballada So Long spokojna można powiedzieć,że delikatna z sączącą miód do ucha partią harmonijki. Lubię tę płytę, ale chyba nie jestem w tym wypadku do końca obiektywny.

Reach For The Sky

Arista – AL 9535

Rok wydania 1980

Strona A

1. "Hell and High Water" (Dickey Betts)

2. "Mystery Woman" (Gregg Allman, Dan Toler)

3. "From the Madness of the West" (Betts)

4. "I Got a Right to be Wrong" (Betts)

Strona B

1. "Angeline" (Betts, Johnny Cobb, Mike Lawler)

2. "Famous Last Words" (Betts, Bonnie Bramlett)

3. "Keep On Keepin' On" (Betts, Toler)

4. "So Long" (Allman, Toler)